Romaissa&Adam Deel 2

34.0

Pov Intisar
Met een mega glimlach kijk ik naar Soufiane. Ik heb zojuist te horen gekregen dat mijn moeder bevallen is. Nassim. En ze is gezond. Ze leeft. Beide zijn ze gezond. Het is een wonder. Hij is veel te laat geboren en er was een grote kans dat hij dit niet zou overleven. Maar hamdoulilah. Ze heeft een foto gestuurd en ik ben meteen verliefd. 'Wat sta jij nou weer dom te lachen?' Vraagt Soufiane lachend en kijkt me kort aan. 'Nassim. Hij heet Nassim, Souf. Kijk toch eens wat een schatje.' Zeg ik en laat de foto zien. Hij kijkt er kort naar en let dan weer op het wegdek. 'Mevrouw is bevallen. Dat duurde lang. Doe de groetjes en gefeliciteerd enzo.' Zegt hij. Met een grote glimlach maak ik een filmpje van Souf en mij voor mijn moeder. 'Had jij verwacht dat hij in Marokko geboren zou worden? Zo raar.' Zeg ik vrolijk. Soufiane lacht. 'Hun vakantie is over. Die van mij pas over twee weken, dat je het weet.' Zegt hij. Ik moet van hem lachen. 'Ja pfff. Kan niet wachten om hem vast te houden.' Zeg ik. 'Ja dat doe je maar nadat je mij vaak genoeg vastgehouden heb.' Zegt hij plagend. 'Rij nou maar door.' Zeg ik en rol met mijn ogen. Ik bel mijn moeder op en praat een tijdje met haar. Ik mis ze wel.

Pov Adam
'Het heeft juist nog sexier gemaakt dan je als was.' Zeg ik tegen mijn vrouw. Ze kijkt van pasgeboren mijn zoon naar mij toe. 'Niet zo hard praten. Hij slaapt.' Zegt ze. Ik glimlach en aai zijn hoofdje. 'Hij is prachtig. Hij lijkt op jou.' Zeg ik zacht. Ik kijk haar aan en druk een jusje op der neusje. 'Wil je wat eten? Je lijkt hongerig.' Zeg ik. Ze glimlacht schattig. 'Ben alleen moe verder niks liefje. Jij kan gaan eten als je trek hebt.' Zegt ze. 'Enige wat ik nu wil eten is net bevallen, dus dat moet een tijdje wachten.' Zeg ik met een grijns. Ze moet ervan lachen en slaat me zacht. 'Dit was echt de laatste.' Zegt ze gapend. 'Dat weten we niet. Nou ga maar slapen je bent kapot.' Zeg ik. 'Ik ga je laten steriliseren vriend, niks te dat weten we niet.' Zegt ze lachend. 'Ga slapen je bent vast licht in je hoofd en kunt er niet goed door nadenken. Ga slapen.' Zeg ik snel en stop haar in. Ze moet er van lachen. Ik druk een kusje op haar voorhoofd. 'Ik ga even bij de kids kijken. Daarna kom ik.' Zeg ik. 'Love you.' Ga ik door en verlaat de kamer.

Pov Safouane
'Nee kan niet man. M'n ma is bevallen.' Zeg ik. 'Kom op man. Feest van het jaar.' Dringen ze aan. 'Ik ga niet saffi. Over mijn moeder gesproken ze appte me net. Ik moet weg.'

Ik loop de kamer in. Ze slapen beide. Ik ga op een stoel zitten en app met Safae. Over een paar jaar ligt zij hier. Als het aan mij ligt dan. Denk dat zij nog een tijdje wilt wachten. Wat ik volkomen begrijp. Zij moet dat kind uitpoepen. Ik hoor de baby jammeren en sta op. Ik geef hem zijn speentje en mijn moeder opent haar ogen. Ze glimlacht slaperig als ze mij ziet. Ik streel haar wang en geef haar een kus op haar voorhoofd. 'Toch niet boos meer?' Vraagt ze zacht. 'Je bent mijn moeder. Ik heb een zwak voor je.' Zeg ik lachend. Ze moet lachen en we praten een tijdje. Tot mijn telefoon gaat. 'Moet deze even nemen. Het is Safae.' Zeg ik. 'Doe de groetjes.' Zegt mijn moeder me na. Op de gang neem ik op. Ik heb Safaes stem gemist. Ik zou haar vandaag zien, maar ze heeft weer een famillieding. Ik moet geduldig afwachten tot ze naar haar "nichten" kan zonder haar ouders. Tot die tijd krijg ik mijn wifey niet te zien.

Pov Romaissa
Eindelijk is al het bezoek weg. Ik ben helemaal kapot. Doodop gewoon. Adam komt binnen met de kids. Met mijn laatste beetje energie blijf ik wakker. Niet erg lang. Ik val vanzelf al in slaap. Gelukkig is Adam er nu even. Ik kan eventjes slapen zonder elk moment wakker gemaakt te worden door een huilende baby. Ik ben kapot.