Otōsan 2 [NARUTO OC- córka Jiraiyi]

Rozdział 9, Bez tytułu

- Wioska Księżyca została zaatakowana... A ten chłopak, Shikamaru mówił, że go znasz... Hikaru został ciężko ranny, nie wiadomo, czy...

Biały talerz wypadł z ręki Kaeru i rozbił się o podłogę. Dziewczyna usiadła na krześle obok ojca i próbowała się uspokoić *Hikaru... On... Tak dawno do niego nie pisałam, a teraz...*

- Tato, co... Kto to zrobił?

- Wioska Czasu...- usta Jiraiyi wykrzywiły się w grymasie-Sama wiesz, że Wioska Księżyca nie ma najlepszych shinobi... Jest kilka ofiar i...

W oczach Kaeru pojawiły się łzy, poderwała się z krzesła, które z hukiem upadło.

- Idę tam... Wioska Księżyca jest po drodze do Wioski Czasu. Muszę...- brała szybkie wdechy powietrza i próbowała się uspokoić- Ja muszę iść, teraz.

Jiraiya wstał i położył dłonie na jej ramionach.

- Masz zostać. Jutro razem tam wyruszymy, razem z shinobi z Konohy. Kakashi przygotowuje specjalny oddział ratunkowy do pomocy, ale nie wyruszą teraz. Słońce już zaszło, nie możemy ryzykować utraty naszych ludzi, a noc sprzyja pułapkom.

- Nie! Ja...

- Jeśli będzie trzeba, to każę Gamabundzie siedzieć w twoim pokoju i patrzeć, czy nigdzie się nie wybierasz. Nie możesz działać pod wpływem emocji! Musimy mieć przemyślany plan działania, jesli chcemy im pomóc. Więc...- spojrzał na nią z groźną miną- Masz mi albo obiecać, że nigdzie nie pójdziesz, albo gamabunda idzie do twojego pokoju.

- Tato, ale... Yhh... Niech ci będzie. Ale... Hikaru...- rozpłakała się- Kiedyś... Kiedyś udawał, że jest moim senseiem. Uczył nas różnych technik i... Oby wyszedł z tego i...

- Spokojnie- ojciec ją przytulił i pogładził po głowie- też mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze.

- Jestem tylko kłopotem... Dla wszystkich i...

- Jesteś moją ukochaną córeczką. Wszyscy cię uwielbiają, ba! Nawet trafili się odważni, którzy cię pokochali. To nie jest twoja wina...

- Kocham cię tato...

- Ja ciebie też, córciu.

Kaeru odsunęła się i otarła łzy z policzków. Jiraiya położył dłoń na jej głowie.

- Pójdę już spać. Muszę odpocząć przed jutrem...

Wchodząc na górę po schodach spojrzała na Jiraiyę i lekko się uśmiechnęła.

- Arigato, otosan... Ten dzień był wspaniały, pomijając końcówkę. Brakowało mi tego, teraz już chyba wiem... Kim jestem. Oyasumi.

- Oyasumi, Kaeru, śpij dobrze. Wszystko się ułoży, coś wymyślimy.

Dziewczyna poszła do swojego pokoju, zapaliła lampkę na biurku i zobaczyła mała kwadratową karteczkę.

- Hmm?

Podniosła kartkę, na której było narysowane serduszko, a pod nim litera K i uśmieszek *Kankuro... *
Kaeru się rozpłakała i przytuliła do siebie kartkę *Czemu jesteś tak daleko...*

Otworzyła swój pamiętnik i wyrwała z niego kartkę.

Kankuro,

Chciałam dzisiaj wieczorem Ci napisać o dzisiejszym dniu... Spędziłam go z tatą. Pokazał mi Konohę trochę od innej strony. Opowiedział mi wiele historii, w końcu poczułam się tutaj jak w domu...

Przed chwilą dostaliśmy informację, że Wioska Księżyca została zaatakowana przez Wioskę Czasu i... Nie mogę się uspokoić. Hikaru jest poważnie ranny, jutro mamy wyruszyć z ekipą przygotowaną przez Szóstego, ale... ja nie mogę czekać. Wioska Księżyca jest po drodze z Konohy. Jest mi tak cholernie źle, Kankuro... Brakuje mi Ciebie i Twojego ciepła... Nie wiem co ze sobą zrobić... Obiecałam ojcu, że wyruszymy razem, ale... Nie chcę go narażać. Postaram się nie zrobić nic głupiego... Nie martw się o mnie.
Zostań w Wiosce Piasku i... W sumie jeszcze Ci tego nie powiedziałam- Kocham Cię, Kankuro...