Otōsan 2 [NARUTO OC- córka Jiraiyi]

Rozdział 51

Shikamaru czuł, jakby był pod wodą. Dźwięki do niego nie docierały. Cała sytuacja do niego nie docierała. Przecież przed chwilą byli tacy szczęśliwi. To musiała być pomyłka.

- To... To coś innego. Sakura, poszukajcie jeszcze raz, skąd macie pewność?

- Shikamaru- Sakura powstrzymywała łzy- po zniknięciu pierwszego kręgu... Wszystkie parametry życiowe spadają. Czcigodna Tsunade znalazła pewne informacje i...

- Ile czasu...?

- Nie wiemy. Zależy jak szybko będą znikać te kręgi, Pieczęć pojawiła się rano, a wieczorem zniknął pierwszy okrąg. Zostało ich pięć...

Kaeru mocniej się przytuliła do Shikamaru.

- Spokojnie... Coś... Coś wymyślimy, prawda?

Shikamaru spojrzał na Tsunade która kiwnęła przecząco głową i wyszła z gabinetu. Sakura wstała i zaczęła przeglądać zapiski.

- Kaeru, Shikamaru, wracajcie do domu. Porozmawiam z Kakashim, więc nie martw się o jutro. Ja zostanę i... Przeanalizuję. Jutro do was przyjdę...

Nara wstał i chwycił dłoń dziewczyny. W milczeniu poszli do domu i od razu weszli na górę do jej pokoju.

- Kaeru... Coś wymyślimy.

- Shikamaru... Nie ma nikogo, kto by mógł to zatrzymać. Może... Może po prostu skończył się czas trwania jutsu mojej mamy... A teraz... Zamiast płakać, muszę żyć każdą sekundą, która mi została. No i... Jestem twoją narzeczoną.

Kaeru stanęła naprzeciwko Shikamaru, w półmroku dostrzegła łzę na jego policzku i ją otarła dłonią.

- Kocham cię, Kaeru...

Zaczął ją całować i przytulać. Po chwili przenieśli się na łóżko, Shikamaru delikatnie ją dotykał, zaczęli się kochać. Gdy skończyli, leżeli nago obok siebie i patrzyli sobie w oczy.

- Kaeru... Weźmy ślub.

- Ale... Nie mogę...

- Chcę żebyś została moją żoną.

- Shikamaru, ja umrę...

Położył dłoń na jej policzku i delikatnie pogładził.

- Jeszcze nie ma pewności. Może kolejny krąg zniknie za... Dwadzieścia lat? I tak chcę żebyś została moją żoną, więc... Zróbmy to.

- Na razie... Chodźmy spać. Jestem zmęczona.

Wtuliła się w niego i zamknęła oczy.

- Yhh... Ała...

Shikamaru szybko się poderwał i usiadł na łóżku. Kaeru siedziała i trzymała się w miejscu pieczęci. Gdy zabrała dłoń, głos się jej załamał.

- Cztery... Źle... Źle się czuję.

Była bledsza, a jej oczy były zmęczone. Shikamaru szybko zadzwonił po Sakurę. Pomógł Kaeru się ubrać i zeszli na dół.

- Sakura za chwilę będzie. Zrobię ci śniadanie i...

- Dziękuję.

Rozległo się pukanie do drzwi i weszła Sakura z dużą torbą.

- Kaeru! Jesteś blada... Chodź na górę, połóż się i cię zbadam...

Poszły na górę. Shikamaru przygotował śniadanie i herbatę. Wyszedł na ganek i zapalił papierosa. Zacisnął zęby, cała sytuacja była abstrakcyjna i odrealniona, a do tego koszmarna.
Po długiej chwili dziewczyny zeszły na dół. Sakura miała zmartwioną minę.

- Traci chakrę. Od wczoraj straciła mnóstwo chakry, wszystkie funkcje... Shikamaru, ja... Nie wiem co możemy zrobić. Próbowałam wszystkiego, muszę ruszyć w jedno miejsce. Wrócę jutro... - spojrzała na Kaeru- musisz być silna. Coś wymyślimy.

Sakura wyszła. Kaeru usiadła przy stole.

- Jedz, musisz mieć siłę.

- Nie jestem głodna...

- Proszę...

Wmusiła w siebie kilka kanapek. Shikamaru wyszedł na kolejnego papierosa. Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Shikamaru poszedł otworzyć.

- Ja... - Kankuro wlepił w niego wzrok- Muszę ją zobaczyć.

- Nie ma mowy. Idź stąd.

- Shikamaru, kto przyszedł?

- Nikt - Nara odpowiedział - już do ciebie idę.

- Wpuść mnie!

Dziewczyna usłyszała znajomy głos i wzięła głęboki wdech. Wstała i poszła do drzwi.

- Shikamaru, spokojnie. Daj... Nam chwilę, proszę.

- Cholera... - Nara zacisnął zęby i wrócił na ganek-Jasne...

Kaeru wyszła przed dom do Kankuro. W jego oczach były łzy, położył dłonie na jej ramionach.

- Kaeru, czy to prawda..?

- Tak... Dziś rano kolejny fragment pieczęci zniknął i... Zostały cztery.

- Nie... To nie może...

Przytulił ją i się rozpłakał. Kaeru stała w bezruchu.

- Kankuro, proszę...

- Ja... - odsunął się- Kaeru...

- Idź już... I nie przychodź więcej.

W jej oczach też pojawiły się łzy. Szybko wróciła do domu i poszła do Shikamaru.

- Yhh jest taki upierdliwy.

- Shikamaru, wiesz że dla mnie liczysz się tylko ty, prawda?

- Wiem. Jutro... Wszystko będzie gotowe.

- Hm?

- Zostaniesz moją żoną.

- Ale... Nie... Nie możesz zostać wdowcem... Nie mogę ci tego zrobić.

- Mną się nie martw. Ale wiesz... Zrobię wszystko, co tylko chcesz.

- Hmm... Shogi?

Shikamaru się uśmiechnął. Po chwili już siedzieli na ganku i grali przy herbacie. Nara starał się nie myśleć o tym, co się dzieje. Kaeru znów zaczęła się śmiać. Gdy słońce zaczęło zachodzić, chłopak zerkać na Kaeru, bał się że Pieczęć znów zadziała. W końcu położyli się razem do łóżka.

- Jutro rano Ino przyniesie ci strój ślubny.

- Ale...

- Spokojnie. Mówiła że jedno ślubne kimono cię oczarowało.

- Arigato... I... Cieszę się. Wiem, to nie będzie huczne wydarzenie, tylko w gronie bliskich, ale... Ważne, że cię kocham...

- To trochę szalone, ale... Nie wiemy ile...

- Cii... Sakura na pewno coś wymyśli. To się pojawiło tak nagle i... Nie wiem co mam robić. Po prostu... Chcę garściami brać chwile z tobą i... Eh... Zobaczymy co będzie, ale jestem pewien że razem doczekamy starości. Nie martw się.