Άσε το παρελθόν πίσω σου

# PART 1

"Διακόπτουμε την κανονική ροή του προγράμματος για να σας ενημερώσουμε σχετικά με την καραμπολα που έγινε πριν λίγα λεπτά στην εθνική οδό προς Θεσσαλονίκη..."

Μόλις το άκουσα πάγωσα στην θέση μου.Ετρεξα στον καναπέ και δυναμωσα την τηλεόραση ώστε να ακούω καλύτερα την χαριτωμένη κυρία στις ειδήσεις.

"...Διασώστες έχουν τρέξει στο σημείο να βοηθήσουν στον απεγκλωβισμό από τα αμάξια ενώ υπάρχουν και πολλά ασθενοφόρα.Οι τραυματίες υπολογίζονται στους 90 ενώ υπάρχουν ήδη 30 νεκροί.Αναμεσα στους νεκρούς βρέθηκε και η πρώην γυναίκα του γνωστού επιχειρηματία Νίκου Μαλτεζη ,η Δέσποινα Κύπρου..."

Το αίμα μου είχε σταματήσει να κυλάει καθώς το ποτήρι που κράταγα έπεσε από τα χέρια μου κάνοντας ένα δυνατό μπαμ όταν εσπασε.

Καλά καταλάβατε.Λεγομαι Λίζα Μαλτεζη και είμαι η κόρη του γνωστού επιχειρηματία και πλέον ορφανή από μητερα,αφού μόλις μου ανακοίνωσε τον θάνατο της αυτήν η καθόλου γλυκιά κυρία.Ειμαι μόνο 17 χρόνων και ζω ή τουλάχιστον ζούσα με την μητέρα μου στην Χαλκίδα.Οι γονείς μου χώρισαν πριν 2 χρόνια.Με τον πατέρα μου έχω κρατήσει άψογες σχέσεις.Το ίδιο και με την νέα του συζηγο,Άννα και τον γιο της ,Μάριο.Ο Μάριος είναι ορφανός από πατέρα και ίσα με εμένα.Αυτοι ζουν πλέον μαζί στην Αθήνα.

Άρχισα να βουρκωνω και μέσα σε δευτερόλεπτα τα μπλε μάτια μου είχαν γίνει κόκκινα.Ξεκινησα να κλαιω με λυγμούς ενώ δεν έκανα κάποια προσπάθεια να σκουπίσω τα δάκρυα που έτρεχαν σαν ποτάμι.Πηγαινα συνεχώς με τα χέρια μου τα μακριά ,κάστανα,σπαστά μαλλιά μου προς τα πίσω για να μην κολλάνε στα βρεγμένα μάγουλα μου.Ενιωθα το σώμα μου να παραλύει και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω.Τα πόδια μου δεν μπορούσαν να κρατήσουν όρθιο το υπόλοιπο σώμα μου.Φωναζα σαν τρελή στο άδειο σπίτι μέχρι που χτύπησε το κινητό μου.Το σήκωσα και με το ζόρι συγκρατούσα τους λυγμούς μου.

Εγώ - Ναι; , απάντησα με την φωνή μου να τρέμει ενώ τα δάκρυα κυλούσαν ακόμα.

" Λιζα αγάπη μου ;" Η φωνή στο τηλέφωνο

Εγώ - Μπαμπά !! , φώναξα και ξεκίνησα να κλαίω πάλι κανονικά με λυγμούς

" Και εγώ ειδήσεις έβλεπα.Μην πας πουθενά,μην κάνεις τίποτα. Έρχομαι από εκεί."το έκλεισε πριν προλάβω να απαντήσω.
Ρουφιξα για πολλοστή φορά την μύτη μου και έκλεισα το πρόσωπο μου στις παλάμες μου.

Είχε περάσει περίπου ένα εικοσαλεπτο από το τηλεφώνημα
Εγώ δεν είχα κάνει απολύτως τίποτα όλη αυτήν την ώρα.Οι φίλοι μου μου έστελναν συλλυπητήρια αλλά δεν είχα κουράγιο να τους απαντήσω.Ακομη δεν μπορούσα να πιστέψω ότι δεν θα την ξανά έβλεπα, δεν θα την ξανά αγκάλιαζα.Κανονικα θα έβγαινα με την παρέα μου αλλά εννοείται πως δεν θα πάω.Δεν έχω όρεξη για τσάρκες και αστεία.Επισης έρχεται ο πατέρας μου.Αυτον τι τον έπιασε και θα κάνει 1 ώρα δρόμο; Δεν λέω χαίρομαι που έρχεται αλλά μου φαίνεται περίεργο.

Είχε βραδιάσει.Ειχα σταματήσει να κλαίω εδώ και ώρα αφού είχα εξαντληθεί και δεν είχα αλλά αποθέματα.Ημουν ξαπλωμένη στον καναπέ και άκουγα μουσική.Οτι λυπητερό τραγούδι είχα στην συλλογή.

Ξαφνικά ακούω το κουδούνι και πάω να ανοίξω. Όπως το περίμενα ήταν ο μπαμπάς μου που με έκλεισε αμέσως στην αγκαλιά του.Τοτε ήταν που δεν κρατήθηκαν άλλο και ξεκίνησα να κλαίω ξανά.Καθισαμε στον καναπέ και δεν είχα φύγει στιγμή από την αγκαλιά του.

Εγώ - Είναι σίγουρα αυτην ; Μήπως την μπερδεψαν με κάποια αλλη και τελικα είναι ζωντανή; , τον ρώτησα χωρίς να το πιστεύω

Μπ.- Όχι καρδιά μου.Με πήραν τηλέφωνο από την αστυνομία να πάω για αναγνώριση.Για αυτό άργησα βασικά.Αυτην είναι.Ξερω είναι δύσκολο αλλά θα το παλέψουμε μαζί εντάξει;

Κούνησα θετικά το κεφάλι και σκούπισα τα δάκρυα μου.Εφυγα λίγο από την αγκαλιά του και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα τον ρώτησα :
Εγώ - Τώρα εγώ τι θα κάνω ;

Μπ. - Θα έρθεις να μείνεις μαζί μας στην Αθήνα .Θα κάνεις μια καινούργια αρχή. , μου απάντησε και εγώ τον κοίταξα σοκαρισμένη

Εγώ -  Όταν λες "μαζί μας "τι εννοείς;

Μπ. - Με εμένα, την Άννα και τον Μάριο.Και αυτοί οικογένεια σου θα γίνουν.Ακομη το σπίτι είναι μεγάλο και μπορείς να μείνεις με δικό σου δωμάτιο.Αυτο θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις όχι μόνο τον θάνατο της μαμάς σου αλλά και τα άλλα που έχουν γίνει.

Κατάλαβα αμέσως πια "αλλά" έλεγε και χάρηκα που δεν επεκτάθηκε σε αυτό το θεμα.Ειχε δίκιο δεν μπορούσα να μείνω μόνη.Δεν ήμουν ενήλικη.Οποτε δεν έφερα αντιρρήσεις.Αν ήμουν πιο ψύχραιμη εκείνη την στιγμή σίγουρα θα εφερνα αλλά τώρα δεν ημουνα.

Εγώ - Θα κοιμηθείς εδώ απόψε; Δεν θέλω να μείνω μόνη !

Μπ. - Εννοείται.Θα κοιμηθούμε μαζί στο διπλό κρεβάτι.Αυριο θα μαζέψεις τα πράγματα σου και θα παμε Αθήνα.

Ξαπλώσαμε στο κρεβάτι και εγώ κοιμήθηκα αμέσως.Ημουν πολύ εξαντλημένη από το κλάμα.Μπορουσα να μυρίσω το άρωμα της μαμάς μου στα σεντόνια αφού το κρεβάτι ήταν δικό της.Ετσι με πήρε ένας γλυκός υπνος.

Γειαααα σαςςςς!!!!!😁😁
Αυτό ήταν το πρώτο κεφάλαιο της πρώτης μου ιστορίας.

Ελπίζω να σας άρεσε...τώρα είναι η αρχη και ίσως είναι λίγο βαρετά αλλά μετά θα γίνουν ενδιαφέρον.

Αν πιστεύετε ότι αξίζει διαδοστε αυτήν την ιστορία σε φίλους σας ώστε να γίνει πιο γνωστή.

Αν θέλετε κάντε ένα σχόλιο και ψηφιστε.⭐
Τα λέμε στο επόμενο part..💞💞