Άσε το παρελθόν πίσω σου

# PART 39

ΛΙΖΑΣ POV

Χτυπάει το κινητό μου και μπαίνω στο δωμάτιο μου. Είναι η Ελπίδα. Τι πρωτότυπο.

Εγώ - Σου έλειψα κι όλας ;;

Ελπίδα - Άσε τις ειρωνίες και άκου. Γιατί ο Αλέξης φώναζε με την Μαρκέλλα στο σχολείο ;;

Εγώ - Γιατί ;;

Ελπίδα - Τον χώρισε. Το πιστεύεις ;;

Εγώ - Αυτό δεν το περίμενα. Εσύ πως το έμαθες ;;

Ελπίδα - Άκουσα τον Ορέστη να μιλάει στο τηλέφωνο με τον Μάριο. Και επίσης η Μαρκέλλα ανέβασε στον λογαριασμό της μια φωτογραφία με έναν άλλον και από κάτω να γράφει mi amor.

Εγώ - Σου έχω πει να μην κρυφακους τον Ορέστη δεν είναι ωραίο.

Ελπίδα - Άλλο που δεν θες εσύ. Τον χώρισε, απίθανο ;;

Εγώ - Εντελώς.

Ελπίδα - Ακόμη τον άκουσα να λέει πως θα πάει στου Αλέξη να μείνει. Τους τυχερούς.

Εγώ - Ναι. Και εγώ είμαι μόνη στο σπίτι. Η Άννα και ο πατέρας μου έφυγαν. Πήγαν στο χωριό του Μάριου για μια κηδεία. Θα έρθουν αύριο.

Ελπίδα - Α...

Για λίγο δεν μίλησε καμιά.

Εγώ - Ελπίδα τι θα έλεγες να έρθεις από εδώ ;; Να κοιμηθείς εδώ. Θα είναι τέλεια τώρα που είναι άδειο το σπίτι.

Ελπίδα - Είμαι ήδη εκεί.

Έκλεισε το τηλέφωνο. Πέντε λεπτά αργότερα ήταν στην πόρτα με ένα μικρό σάκο ταξιδιού.

Ελπίδα - Τι θα κάνουμε πρώτα ;;

Εγώ - Εγώ έλεγα να τσιμπήσουμε κάτι και μετά βλέπουμε.

[...]
Βράδιασε. Έχουμε βάλει να δούμε μια ταινία στην τηλεόραση γιατί δεν έχουμε όρεξη να βγούμε έξω.

Ελπίδα - Τελείωσε.

Εγώ - Κι όλας ;; Είναι μόνο 23:15.

Ελπίδα - Πάμε επάνω ;;

Κλείσαμε την τηλεόραση και ανεβήκαμε την σκάλα. Ξεκίνησα να ψάχνω το κινητό μου στις τσέπες του τζιν μου χωρίς αποτέλεσμα.

Εγώ - Άφησα το κινητό στο καθιστικό. Πάω να το πάρω.

Κατέβηκα την σκάλα ξανά ενώ η φιγούρα της Ελπίδας χάθηκε στον επάνω όροφο. Ακούω έναν ήχο από την πόρτα και μετά σιγή. Αποφασίζω να μην δώσω παραπάνω σημασία αφού δεν είδα να συμβαίνει κάτι.

Βρήκα το κινητό πάνω στο τραπέζι και το έβαλα στην τσέπη μου.

Τότε ακούω ένα μικρό κλικ από πόρτα που κλείνει πολύ αργά, αθόρυβα. Μένω για λίγο ακίνητη προσπαθώντας να αφουγκραστω.