Άσε το παρελθόν πίσω σου

# PART 11

[...]
Έχει βραδιάσει.Ειμαι έξω με την Ελπίδα σε ένα μπαράκι ,χαλαρά. Θέλαμε και οι δύο να ξεφύγουμε λίγο από το σπίτι και να μην ήμαστε κλεισμένες στους τέσσερις τοίχους. Ο Ορέστης , ο Μάριος και ο Αλέξης είναι εξαφανισμένοι.Ολοι τους.

Κοιτάω την ώρα στο κινητό μου.Εχει πάει δέκα. Αποφασιζουμε με την Ελπίδα να γυρίσουμε αν δεν θέλουμε να ακούσουμε κατσαδα από τους γονείς.

Δεν υπάρχει πουθενά ταξί για να γυρίσουμε αλλά ευτυχώς το μπαράκι είναι στην ίδια γειτονιά που μένουμε οπότε μπορούμε να γυρίσουμε με τα πόδια.Σε δέκα λεπτά είχαμε κι όλας φτάσει στο σπίτι της Ελπίδας.Την καληνυχτισα και συνέχισα για το σπίτι μου.

Έτσι όπως περπατάω βλέπω κάποιον να περπατά ή μάλλον να παραπατάει στον δρόμο.Με τέτοια σκοτάδια δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι. Σε μεθυσμένο βρήκα να πέσω ?? Πήγα στην άκρη του δρόμου και περπάταγα δειλά.Οταν πλησιάσαμε ακόμα πιο πολύ και κατάλαβα ποιος ήταν σοκαριστικά.

Εγω - ΑΛΕΞΗ ;;

Αλέξης - Λίζα .Εμ...γεια τι κάνεις τέτοια ώρα έξω ;;

Εγώ - Είχαμε πάει με την Ελπίδα έξω. Εσύ γιατί είσαι έτσι ;;

Είναι χτυπημένος παντού στο πρόσωπο από το οποίο τρέχουν αίματα ενώ τα ρούχα του είναι λερωμένα και σκισμένα σε μερικά σημεία.

Αλέξης - Δεν είναι τίποτα. Καληνυχτα.

Εγώ - Που πας ;;
Αλέξης - Σπίτι μου .

Εγώ - Θα σε πάω εγώ μέχρι εκεί.Ουτε να περπατήσεις δεν μπορείς.Ελα κρατησου από πάνω μου.

Με το ζόρι τον κράταγα και άντεχα το βάρος του αλλά τα καταφέραμε και φτάσαμε μέχρι το σπίτι του.Ανοιξα με τα κλειδιά του και καθίσαμε στον καναπέ. Αφου βρήκα όλα τα απαραίτητα για να καθαρίσω τις πληγές του κάθισα μαζί του.Δεν φαινόταν καθόλου καλά.

Εγώ - Τι έγινε ;;
Αλέξης - Δεν σε αφορά.

Δεν επέμεινα.Του καθάριζα τις πληγές ενώ δεν λέγαμε τίποτα. Αυτός με κοιταγε με ένα βλέμμα σαν να με ευχαριστούσε.

Αλέξης - Αουτσ!!
Εγώ - Σε πόνεσα ;;Δεν το ήθελα.

Την στιγμή που πήγα να του καθαρίσω την πληγή δίπλα στα χείλη του ,λογικά από μπουνιά , μου έπιασε και μου σταμάτησε το χέρι.Για κάποιον λόγο το άγγιγμα του με έκανε να ανατριχιασω ολόκληρη.Η καρδιά μου χτύπαγε λες και ήταν έτοιμη να σπάσει.

Εγώ - Τι ...τι έγινε ;;

Τον ρώτησα με δυσκολία.Εκεινος χαμογέλασε και χωρίς να το περιμένω ένωσε τα χείλη του με τα δικά μου.Εγω δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε καθώς τον κοιτάω με γουρλωμενα μάτια. Εχει κλειστα τα δικά του μάτια αλλά μπορώ να καταλάβω τον πόνο που νιώθει εξαιτίας της πληγής από τις εκφράσεις του προσώπου του. Ασυναίσθητα κλείνω και εγώ τα μάτια μου αλλά εκείνος απομακρύνεται.