Άσε το παρελθόν πίσω σου

# PART 22

Πως έχει γίνει έτσι η ζωή μου ρε ;; Αυτο αναρωτιομουν όλο το βράδυ ενώ εκλεγα. Και τι δεν θα έδιναν να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Να γυρίσω σε αυτήν την τελευταία φορά που είδα τους γονείς μου. Να τους πω πόσο τους αγαπάω και να τους αγκαλιάσω.

Πήγα στο υπνοδωμάτιο τους μαζί με ένα μπουκάλι βότκα. Κάθισα στο κρεβάτι αγκαλιά με την φωτογραφία τους που είχαν δίπλα στο κομοδίνο και ξεκίνησα να πίνω από το μπουκάλι. Το μάτι μου είδε σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης ένα άλμπουμ. Σηκώθηκα με βαριά βήματα και το πήρα. Είχε φωτογραφίες από την γέννηση μου , στο δημοτικό , στο γυμνάσιο , σε όλες χαμογελούσαν. Ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι. Πόσο σιχαίνομαι που χρησιμοποιώ χρόνους του παρελθόντος. Έχουν φύγει και με έχουν αφήσει μόνο. Ξεφυλιζω με τρεμάμενο χέρι το άλμπουμ. Κάθε φωτογραφία μου θυμίζει και κάτι διαφορετικό. Αυτό το πράγμα με κάνει λιώμα. Είμαι ολομόναχος , δεν έχω κανέναν. Τώρα θα μου πείτε σιγά ρε φίλε πολύ μελό έχεις γίνει και η Λίζα ορφανή είναι αλλά δεν είναι το ίδιο. Η Λίζα έχει τον πατέρα της ,μητριά, τον Μάριο ενώ εγώ μένω σε ένα άδειο σπίτι. Αν πάθω κάτι δεν θα έχω κανένα να με βοηθήσει , αν αρρωστήσω δεν θα έχω κάποιον να με κάνει καλά. Όλα τα παλεύω μόνος μου σε αυτήν την ζωή. Η Λίζα μπορεί και αυτήν κάποια στιγμή να με παρατήσει για κάποιον άλλον , δεν είναι δεδομένη. Ούτε συγγενείς να με νοιαστουν δεν έχω. Μόνο τον αδελφό της μαμάς μου που του είμαι βάρος που πρέπει να μου στέλνει λεφτά κάθε μήνα. Λες και τα έχει ανάγκη αυτός. Μόνο τα παιδιά του , τα ξαδέλφια μου δηλαδή , είναι με τα οποία έχω καλές σχέσεις αλλά στην Ιταλία που μένουν δεν τους βλέπω σχεδόν ποτέ. Ούτε στις γιορτές που λένε.

Έχω σταματήσει να κλαίω αφού έχω στερέψει και δεν έχω αλλά δάκρυα. Πρέπει να φτιάξω επιτέλους αυτήν την μίζερη ζωουλα μου. Να περάσω σε ένα καλό πανεπιστήμιο , γιατί κάποια στιγμή θα σταματήσει και αυτός ο θείος να μου στέλνει χρήματα. Οπότε θα πρέπει να έχω τελειώσει κάτι για να δουλέψω . Να βρω κάποια που να θέλει να μείνει για πάντα δίπλα μου και να κάνω την δικιά μου οικογένεια. Πλάκα πλάκα τελευταία χρόνια η φετινή. Έφτασα τρίτη λυκείου. Εφτά μήνες για τις Πανελλαδικές. Υπέροχα. Και δεν έχω ιδέα που θα περάσω.

Χωρίς να το καταλάβω και ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά με πήρε ο ύπνος στο κρεβάτι των γονιών μου.

[...]
Το επόμενο πρωί αυτός ο σπαστικός ήχος από το ξυπνητήρι με έκανε να τιναχθω από το κρεβάτι. Είχα κοιμηθεί με τα ρούχα. Το κεφάλι μου το ένιωθα βάρη , ήταν καζάνι εκεί μέσα. Φυσικά αφού χθες βράδυ ήπια ότι βρήκα στο σπίτι. Κοίταξα το μπουκάλι βότκας που ήταν στο πάτωμα. Δεν είχε μείνει τίποτα. Σηκώθηκα και ετοιμάστηκα για το σχολείο. Τώρα δηλαδή πρέπει να πάω και να δείχνω χαρούμενος και πως δεν έχει γίνει τίποτα ;;; Άντε να δούμε για πόσο ακόμα θα παίζω θέατρο.