Love or Life {Dramione}

1. Bölüm/ Draco'nun görevi

Draco
Yanıyor. Bir kafatası ve bir yılan. Kolumun yanması ile yüzümü buruşturdum. Benden başka, bu işareti sevmeyen var mıydı? Diğer ölüm yiyenler de bu işaretten rahatsız mıydı?

İşarete basıp Karanlık Lord'un yanına cisimlendim. Yazın başındaydık ve bu işaret vurulalı 2 gün olmuştu.
"İçeri gel, Draco."
İçeri girdim. Hemen eğildim ve cübbesinin uçlarını öptüm.
"Ayağa kalk, Draco."
Ayağa kalktım ve yüzüne baktım. Neden insana hiç benzemiyordu? Gözleri kırmızıydı ve çizgi halindeydi. Burnunun olması gereken yerde 2 yarık vardı. Ve teni çok soluk beyazdı.

"Sana bir görev vereceğim, Draco. Umarım beni, baban ve teyzen gibi utandırmazsın." Voldemort anlaşılan Bakanlıkta yaşanan Kehanet faciasından dolayı babama ve Bella teyzeme hala kızgındı.

"Çoğu büyücü, benim korktuğum tek kişinin Dumbledore denen ihtiyar olduğunu söylüyor. Her ne kadar gurur duymasam da, onun başarılarıma engel olduğunu inkar edemem."

Bu konuşma nereye varıyordu acaba? diye düşündüm.

"Hogwarts'ta doğru düzgün bana itaat eden sadece sen ve Severus varsınız, Draco. Severus senden isteyeceğim şeyi yapamayacak kadar Dumbledore'a yakın ve her an benim için casusluk yaptığı ortaya çıkabilir. O yüzden beni hayal kırıklığına uğratmayacağını umarak, seni çağırdım."

Odaya girdiğimden beri ilk defa korkmaya başladım. Babamın ölüm yiyen olmasının cezasını yine ben çekecektim anlaşılan. Bundan nefret ediyordum.

"Dumbledore'u öldürmeni istiyorum."

Şaşkınlıktan sendeledim. Bu adan delirmiş miydi? Gelmiş geçmiş en güçlü büyücülerden birini nasıl öldürebilirdim? Daha 16 yaşındaydım! "Efendim, o benim dengim değil!"

Lord Voldemort, bunu söyleyeceğimi beklermiş gibi yüzüme baktı. " Potter, kendisinden beklenen olmamasına rağmen 6 yıldır ölmemeyi başarmakla kalmadı. İşlerimizi bozdu. Benden kaçabildi ve bir Basilisk öldürdü. Senin ondan ne farkın var, Draco? Sorgulanmak istemiyorum. Bir sene vaktin var"

Gitmemi ister gibi elini uzattı. Arkamı döndüm ve kapıya sendeleyerek gittim. Arkamdan bana seslendi. Sesi buz gibiydi.
"Bella bana bir kızdan bahsetmişti, Draco. Ben vücuduma kavuştuktan birkaç ay sonra."

Hayır... Hayır Bella teyze bunu yapmış olamaz. Olabilir mi?

"Doğrusunu istersen, Draco, senin gibi bir safkanın bir bulanıktan hoşlanmasına çok şaşırdım."

Beni onla tehdit edecek... Hayır, bunu yapacak...

" Ben ona olan hislerimi bastıralı yıllar oluyor efendim." Bunu söylerken sesimin titremesine engel olamamıştım. Ama o bunu duymamış gibiydi. Yüzüme bir süre baktı.

"Zihnin farklı söylüyor, Draco." Hayır, Snape'den aldığım Zihinbend dersleri boşa çıkmıştı demek. Buna izin vermemliydim. Ne düşündüğümü anlamamalıydı.

"Sene sonuna kadar Dumbledore'un cenazesi Hogwarts'dan kaldırılmazsa, Granger bulanığınınki kaldırılır."

Daha sonra
"SANA İNANAMIYORUM ANNE" diye bağırdım. Annem özür diler gibi bakıyordu. Ama artık özürler işe yaramazdı.

"Sana duygularımı söyledikten sonra hemen kardeşine yetiştirdiğine inanamıyorum! Üstelik o, Karanlık Lord'a taparken!" Sesimin tonuna engel olamıyordum. Çok sinirliydim.
"Senin yüzünden, Dumbledore'u öldüremezsem, Granger'ı öldürecek!"

"O sadece bir bulanık, Draco" dedi babam. Nihayet tartışmaya katılmıştı. "Ailemize yakışacak biri değil." Nasıl bu kadar katı ve kibirli olabiliyordu? Ondan çok farklı değildim, ama... Bu çok zalimceydi.

"Farkındayım, baba. Ama bu, ölmesi gerektiğini göstermez!" Artık sinirlerime hakim olamıyordum. Dışarı çıktım. Artık onu sevemezdim. Sevmemeliydim. Sevmiyordum. Bunu kendime en son söylediğimde birinci sınıftaydım. O zaman da demişti babam: 'Ailemize yakışacak biri değil!'
O zamandan beri hep saklı tuttum. Ona hep kaba davrandım. Ona bulanık dedim. Şimdi bu kelime iğrenç geliyordu.

Artık kararımı vermiştim. Dumbledore'u öldürmem gerekiyordu. Başka yolu yoktu. Sinirden gözü dönmüş bir Voldemort, her şeyi yapabilirdi. Önce Granger'la başlardı, sonra ailemle devam ederdi. Bakanlıktaki faciadan sonra Bellatrix'in kocasını öldürmüştü. Bunun Bellatrix'i üzdüğünü pek sanmıyorum. Ama bu benim için bir örnek olmalıydı.

Kafam doluyken daha rahat uyuyorum, çoğu kişinin aksine. Kafamı yastığa atar atmaz uyuyakaldım. Planı yarın yapardım artık.