Unwanted

Kabanata 30

Kabanata 30

Pilipinas

Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko bumungad sa akin ang puting kisame at ang tanong na 'nasaan ako'

May mga aparato na nakalagay sa katawan ko ang sakit din ng mga mata ko sa hindi ko malamang dahilan

"Thank God, she’s awake!" boses ni Zael ang narinig ko

"Z—Zay..." nanghihina kong tawag

Bigla siyang natigilan dahil sa sinabi ko at muling napalingon sa akin

"What did you say?" kunot noo’ng tanong niya

"Naalala ko na ang lahat..." nanginig ang boses ko

"Wait, tatawagin ko lang ang doctor, You’re six months in coma..."

Nabigla naman ako sa sinabi niya six months? Ganoon katagal? Kaya pala ang hapdi ng mga mata ko

May doctor na siyang kasama pagbalik niya

"Okay, How are you?" tanong niya

"Maayos naman po doc ang pakiramdam ko... Tska may naaalala na po ako." utas ko

Pwede namang magtagalog ako dahil naiintindihan naman niya.

Tumango siya at ngumiti

"Well. That’s good... I’ll prescript you some meds, it will help your recovery... And please don’t stress yourself too much." paliwanag niya

"Yes, Doc. Thanks." saad ko

Linipat ko ang tingin ko kay Zael na pinagmamasdan ako

"Nakita kitang nakahandusay sa loob ng girls bathroom... What happened?" tanong niya

"I...I couldn’t remember." umiling ako

Pero ang totoo tandang tanda ko ang nangyari ng araw na iyon, Tanda ko ang mga nanlilisik niyang mga mata at galit niya sa akin

Six months na simula nang mangyari iyon siguro naman maayos na sila hindi ba?

"Naalala mo na ang lahat-lahat?" lumapit si Zael sa akin at inalalayan akong maupo

"Y—Yes." saad ko

Tumango siya

"What’s your decesion now... Uuwi ba tayo ng Pinas?"

Napailing ako sa tanong niya, Hindi pa ako handa na makita si Louis... Mahal siya ng walang muwang na si Zalestra noong mga panahong wala pa siyang maalala at Ako na Zalestra na may ala-ala na ngayon... hindi ko alam

Marami akong na-missed na mga lessons kaya pumapasok ako tuwing sabado. Napag-alaman kong umuwi ng Pilipinas si Perrie at hindi pa sila nagkakaayos hanggang ngayon ni Zayn

Pumupunta din naman siya sa bahay at ako na mismo ang umiiwas dahil ayoko ng gulo

May biglang nag-doorbell nagkatinginan pa kaming dalawa ni Zael tinuro niya ang laptop na hawak niya kaya wala akong nagawa kundi ang magbukas ng gate sa labas

Bumungad ang mukha ni Zayn pagkabukas ko ng gate bahagya pa akong nagulat pero hindi ko pinahalata sa kaniya iyon.

"Hi!" may ngiti sa mga labi niya ngumiti ako at nag-iwas ng tingin

"Hey! How are you? Uh... may dala akong mga prutas, for you." saad niya

"Thanks... Okay naman na ako. Uh.. p—pasok ka." nauutal kong sambit

Ngumiti siya bago tuluyang pumasok sa loob kinuha ko naman ang mga gamit ko at pumasok sa loob

Wala pang ilang minuto ng katukin ako ni Zael sa kwarto at sinabing...

"Zalestra, ipaghanda mo ng meryenda si Zayn, Maliligo lang ako saglit."

Damn it!

Iniiwasan ko nga siya, e!

"I’m busy!" giit ko

"Oh c’mon... saglit lang naman ako besides ikaw ang ipinunta niya." aniya kaya wala akong nagawa

Narinig ko ang mga apak niya palayo kaya sigurado akong nakaalis na siya, Kaya wala akong nagawa kung di ang bumaba nadatnan ko siyang nagbabasa ng magazine at marinig ang yabag ko ay napaangat siya ng tingin

Nag-iwas naman ako ng tingin dahil doon

Nagtimpla ako ng juice at kumuha ng slice ng cake sa refrigerator at ibinigay sakaniya

"Zal..." tawag niya kaya napabalik ako

"I’m sorry sa nagawa ni Perrie... I found out na siya yung dahilan kung bakit ka nawalan ng malay.."

Tumikhim ako

"It’s okay, atleast dahil sa kaniya may naaalala na ako."

Bakas sa mukha niya ang pagkagulat

"Re—Really?" lumawak ang ngiti niya tumayo siya at niyakap ako

Nagulat ako sa inakto niya pero niyakap ko din siya pabalik

"I’m happy for you..."

"Thanks... Uh, kumusta na pala kayo ni Perrie?" pag-uumpisa ko

Kinagat niya ang ibabang labi niya at binasa iyon... I find it attractive, so...

"I... I didn’t choose you, Zal... I’m sorry. Later on, nalaman niya iyon kaya nang malaman niyang nawalan ka ng malay ng huli kayong mag-usap sobra ang pagsisisi niya... That’s why... Nagpakalayo muna siya, at humihingi ng tawad sa nangyari. Anyways, we’re now okay..."

Napangiti naman ako sa sinabi niyang iyon. Matagal ko na din siyang pinatawad. Perrie is such a good girl and has a good heart kaya deserve niya ang kapatawaran ko

"Well sana magsilbi akong lesson sa inyo, Zayn. I love you as my bestfriend masaya ako na masaya ka na ngayon." 

"Thank you." lumapit ako para yakapin din siya

Masaya ako dahil napatawad ko na siya. Sana wala na akong masaktan pa.

Bigla kong naisip si Louis, oo Nasaktan ko siya pero mas masasaktan ko siya kung magpapakita pa ako sakaniya baka nga may iba na iyon sa nine months kong pagkawala, imposibleng wala pa siyang girlfriend.

Si Allysxha, Baka girlfriend na niya baka hindi na matutuloy ang kasal. No. Wala talagang kasalang mangyayari. We’re unwanted.

Hindi naman ako nagmamadaling magmahal kusa din naman siyang darating, hindi ba?

Because, true love waits...

Parang pang-puppy love lang ata iyon? ‘Di bale na basta’t darating siya. In a right time. Kung saan handa na ako

Sana nga kapag buo na ang desisyon ko ay may mukha na akong maiharap sa kaniya.

Mahal ko siya. Kaya lalakasan ko ang loob kong humarap sa kaniya. Tatanggapin ko ang mga masasakit na salitang lalabas sa bibig niya.

I will endure the pain...

Dahil deserve ko iyon, Iniwan ko siya kaya magdudusa ako. Siguro iniisip niya na napaka-selfish ko para iwan siya...

Hindi ko maintindihan... Ang Zalestra’ng may paninindigan at may ala-ala ay mahal na din ngayon si Louis... Pareho na sila nang Zalestra’ng walang muwang at ala-ala na mahal si Louis

Ang dating magka-away na sarili ay magkakampi na ngayon.

"Zayn..." tawag ko kay Zayn na ngayon ay seryosong nakatingin sa cellphone niya

"Hmm?"

"Samahan mo’kong umuwi ng Pilipinas..."

——————

Please, Vote and Comment! ♥