Adopted by 5sos?!

18.

17 februari

- Pov Kylie -

Die ochtend word ik wakker met enorme hoofdpijn, misselijkheid en het bed nat van het zweet. Ik ben ziek, dat weet ik wel zeker. Ugh ik haat ziek zijn, ik verpest de tour nu al.

'Kylie?' Ik reageer niet en ren langs Calum heen de wc in. Ik laat mij op mijn knieën vallen en laat mijn maaginhoud eruit komen.

Ik voel dat iemand mijn haren vastpakt en over mijn rug wrijft. 'Gaat het?' 'Ja het gaat wel. Sorry.'

'Voor wat?' Ik spoel de wc door en blijf roerloos op de grond zitten. 'Omdat ik ziek ben en de tour verpest.'

'Je verpest de tour helemaal niet gekkie. Nou, wat water drinken, tandenpoetsen en dan weer op bed. Hup hup.'

'Oké mama. Grapje, bedankt Cal.' Ik sta voorzichtig op en pak meteen een glas water, die ik opdrink. Ik poets mijn tanden en kruip weer in bed.

.

'Kylie? Word je wakker? We zijn in Indonesië.' Ik open verbaasd mijn ogen en voel dat mijn misselijkheid is verdwenen.

'In Indonesië? Heb ik zo lang geslapen?' 'Ja, voel je je al wat beter?' Ik knik en stap voorzichtig uit bed. 'Wat gaan we doen?'

'We gaan naar een winkelcentrum, wil je mee of blijf je hier?' 'Ik ga mee.' 'Mooi, we vertrekken over 3 minuten.'

Ik knik en loop meteen naar de badkamer, waar ik mijn haar doorborstel en in een knot doe.

'Ik ben klaar!' 'Mooi, wij ook.' Layla glimlacht en ik loop meteen op haar af om een kus te geven, die ze maar al te graag accepteert.

'Kylie, ik wil je even spreken.' 'Oké.' 'Alleen.' Ik knik en loop met Luke naar buiten, waar het aardig leeg is.

'Wat is er?' 'Kijk, ik ben heel blij voor je met Layla en zo, maar als er paparazzi rondloopt, wil je dan alsjeblieft niet zoenen met Layla of zo? We moeten het nog vertellen en ik heb liever voor jou niet dat ze er zo achter komen.'

'Wie is 'ze' Luke? Mag ik blij zijn nu ik eindelijk mezelf kan zijn? Ik hoef de fans niks te vertellen, oké!' 'Kylie, ik wil gewoon niet dat je straks bekend staat als de lesbische dochter van.'

'Dat maakt mij niks uit! Als je het lastig vindt Luke zeg het dan gewoon, dan snap ik dat. Maar verzin niet een smoesje, verdomme.'

Hij zucht en pakt mijn handen vast. 'Natuurlijk vind ik het lastig, Kylie. Ik vind het super leuk voor je en ben blij dat je jezelf kan zijn, maar ik ben het niet gewend.'

'Nou, raak er maar aan gewend. Ik weet ook niet of dit wat wordt tussen Layla en mij, vast niet. Want zij zit nog in het weeshuis en wordt daar sterk beïnvloed, maar voor nu kan het nog. Alsjeblieft Luke, voor mij.'

'Voor jou.' Hij slaat zijn armen om mij heen en tilt mij meteen op. 'Ik hou van je Kylie.' 'Ik ook van jou Luke, heel veel.'

Ik druk een kus op zijn wang en sla mij benen om zijn middel. Hij houdt mij meteen beter vast en glimlacht als ik nog een kus op zijn wang druk.

'Wordt Layla snel jaloers?' 'Ja, hoezo?' 'Uh, misschien moet ik je dan loslaten.' Ik grinnik en schud snel mijn hoofd.

'Moet je niet, we hebben niks, je bent als een broer voor me. Dan kan dit toch?' 'J-ja. Natuurlijk.'

Ik frons mijn wenkbrauwen en zie dat Luke snel wegkijkt. 'Wat is er?' 'Niks.' 'Jawel, ik ken je lang genoeg. Wat is er Luke?'

'Er is niks, zullen we weer naar binnen?' Ik knik en we lopen snel naar binnen, waar iedereen al staat te wachten.

'Gaan we nog?' 'Natuurlijk.' Ik plof op de bank naast Layla en Michael die met elkaar aan het praten zijn over gitaren, Layla heeft dat altijd al leuk gevonden.

'Ik kan het je leren vanavond!' 'Yes! Bedankt Michael!' Ik glimlach en zie dat Crystal naast mij op de bank ploft.

'Hey.' 'Hey Crys, zin in vandaag?' 'Ja, echt superveel. Jij?' Ik haal mijn schouders op en knik dan toch. 'Ik ben nog steeds elke keer moe.'

'Jongens zijn jullie nog niet met haar naar de dokter geweest?! We gaan nu!' 'Crystal-' 'Nee ik meen het! Jullie dochter kan iets ernstigs hebben!'

'Het is vast niets.' 'Oh nee, Ashton? Ze zit helemaal onder de blauwe plekken, heeft vaak bloedneuzen, is vaak misselijk, is hartstikke moe en is veel afgevallen.'

'Crystal, we gaan naar de dokter maar het is echt niets.' 'Dat zien we nog wel. Nou, Kylie. Over vijf minuten zijn we bij een dokter.'

Ik knik, bang voor wat er gaat gebeuren. Ik heb inderdaad vaak bloedneuzen en ben vaak misselijk, maar dat zou toch niet zo erg zijn? Ach we zien wel.

Eenmaal bij de dokter aangekomen worden we meteen doorgestuurd om bloed te prikken, aangezien de dokters het niet vertrouwen. En daarna moet ik een beenmergpunctie, geen idee wat dat is.

'Leg je arm maar op die steun en dan ga ik je prikken, oké?' Ik knik en voel hoe de naald in mijn huid gaat.

'Dan mag je nu op het bed gaan liggen, stil blijven liggen en dan gaan we een stukje ruggenmerg weghalen, oké? Dit kan pijn doen.'

Ik knik en knijp hard in Luke zijn hand zodra het ding mijn rug in gaat. Ik bijt hard op mijn lip en zucht als het voorbij is.

'Oké we gaan het bloed onderzoeken en dan hoort u van ons, u mag plaatsnemen in de wachtkamer.'

Ik knik en loop met de jongens naar de wachtkamer. Crystal en Layla zaten daar al te wachten, dus daar gaan we bij zitten.

'En?' 'Het bloed wordt onderzocht. Ik ben bang.' 'Geloof mij, ik ook.' Ik glimlach zwakjes en krijg een arm om mij heengeslagen.

Ik ben echt heel zenuwachtig voor de uitslag, misschien heb ik wel- Nee Kylie. Je hebt geen kanker. Echt niet. Dat kan helemaal niet.

'Kylie Hemmings?' 'Ja.' Ik sta op en geef de dokter een hand. 'Één begeleider mag mee.' 'Luke.' Hij staat meteen op en pakt mijn hand vast.

'We hebben de uitslag, het is ernstig.' Ik slik en knijp in Luke zijn hand. 'Je hebt leukemie, Kylie.'

Tranen springen in mijn ogen en alles wat de dokter nu zegt gaat als een waas over mij heen. Ik heb leukemie.

'Je wordt vanavond nog teruggevlogen naar Sydney.' 'M-maar de tour dan? De jongens hoeven echt niet voor mij de tour af te zeggen.'

'Kylie, we gaan nu echt niet touren. We krijgen net te horen dat jij leukemie hebt, denk je dat wij ons dan kunnen concentreren? Vanavond doen we het laatste concert van deze tour en dan leggen we het uit.'

Ik knik en veeg mijn tranen weg. 'Laten we teruggaan.' Luke knikt en we lopen samen naar de rest. Ik val huilend in Michael zijn armen en hoor Luke het vertellen.

'D-dus je wordt vanavond teruggevlogen?' Ik knik en Layla krijgt ook tranen in haar ogen. 'Dan moet ik weer terug naar het weeshuis, je weet wat dat betekent.'

'Ik weet het, maar alsjeblieft. Kunnen we het niet geheim houden?' 'Natuurlijk kan dat.' Ik glimlach en veeg snel mijn tranen weg.

'Kylie, je wordt echt wel weer beter. Ik geloof in je.' 'Bedankt Calum.' Ik sla mijn armen om hem heen en we lopen samen terug naar de tourbus.

'Dus. Ik wil niet zeggen ik zei het toch aangezien het heel ernstig is maar ik zei het toch.' Ik schiet in de lach maar stop al snel als de jongens alle vier boos de bunks instormen.

'Heb ik iets verkeerds gezegd?' 'Misschien wel Crystal.' Ik loop snel de bunks in en zie de jongens alle vier op hun bed liggen, luid gesnik vult de kamer.

'Jongens?' 'Kylie.' Luke klimt uit zijn bunk en slaat zijn armen stevig om mij heen. 'Ik ga je helpen, je komt hieruit. Oké?'

'Duh, ik ben Kylie. Denk je dat ik doodga? Echt niet.'