Adopted by 5sos?!

32.

24 juli

- Pov Kylie -

Die middag zitten Crystal, Evi en ik in het ziekenhuis te wachten totdat er iets duidelijker word over de toestand van de jongens.

Gisteren zijn ze sowieso niet wakker geworden, dus nu is het puur kijken of ze wakker worden door het slapen of dat ze 's middags pas wakker worden. Of niet.

'Kylie. Evi en ik gaan even koffie halen. Wil je ook?' Ik schud mijn hoofd en ze lopen weg.

Ik wil geen koffie, of wat te drinken, of wat dan ook. Ik wil gewoon dat de jongens het overleven.

Als Crystal en Evi weer terug zijn loop ik weg zonder wat te zeggen. Ik kan het gewoon niet meer.

De jongens zijn te belangrijk voor me, ze zijn mijn familie en ze mogen niet dood gaan.

Ik zak huilend tegen de muur aan en verstop mijn gezicht in mijn handen. Ik wil gewoon weten wie de fuck het in zijn hoofd haalt om mensen neer te schieten.

'Mama waarom huilt dat meisje?' Ik kijk op en zie een klein meisje staan bij haar moeder.

Ik glimlach kleintjes en de moeder kijkt me medelevend aan. De moeder fluistert wat in haar oor en dan komt het meisje op mij aflopen.

'Mag ik je een knuffel geven?' Ik knik en het meisje slaat haar mollige armpjes om mijn nek heen.

'Waarom huil je?' 'Mijn vrienden gaan waarschijnlijk dood.' 'Waarom?'

'Iemand heeft ze pijn gedaan. Als je hart het niet meer doet ga je dood. Dus die man heeft hun hart pijn gedaan.'

'Wat een stomme man. Wat gebeurt er als je dood gaat?' 'Dan ga je naar de hemel en kom je bij God, die zorgt er dan voor dat je geen pijn meer hebt.'

'Dat is wel fijn. Maar ze moeten hier blijven.' Ik knik en ze blijft op mijn schoot zitten.

'Ik ga straks in een grote buis en dan gaan de foute bloed dingetjes weg. Daarom ben ik ook kaal.'

Ik kijk de moeder medelevend aan, die tranen in haar ogen heeft. 'Ik ga waarschijnlijk ook naar de hemel.'

'Jij moet hier ook blijven. Als mijn vrienden het kunnen, kan jij het ook.' Ze knikt trots en kijkt verwonderd naar mijn haar.

'Ik wil dat haar ook!' Ik grinnik en kijk ernaar. Zou ik het doneren? Dan kunnen ze voor dit meisje een pruik maken.

Het komt over mijn kont, dus dan zou ik het alsnog over mijn bh bandje hebben.

'Weet je wat? Als ik mijn haar afknip dan kan jij het hebben. Zullen we dat doen?'

'Mag dat mama? Alsjeblieft?' Ze rent op haar moeder af en in mijn ooghoek zie ik Crystal en Evi met een grote glimlach staan.

'Weet je dat zeker Kylie?' Ik knik en ik sta op. De moeder loopt op me af en veegt haar tranen weg.

'Kylie. Je hoeft het niet te doen, ze gaat waarschijnlijk dood.' 'Ik weet het, maar haar groeit terug. Ik wil haar gewoon goed laten voelen.'

'Bedankt Kylie. Sophia zou het geweldig vinden om straks met haar rond te lopen.'

Ik glimlach en we lopen samen naar de kapper hier in het ziekenhuis, die er gelijk een pruik van maakt.

Crystal en Evi lopen ook mee en ik pak het handje van Sophia vast. 'Ik krijg haartjes mama! Maak een foto voor papa!'

'Komt goed schatje.'

.

Ik haal een hand door mijn, veel kortere, haar en glimlach. Het komt tot mijn bh bandje, dus het is echt heel erg wennen.

'Mama! Wanneer zijn mijn haartjes klaar?' 'Morgen, morgen krijg jij nieuwe haartjes.'

Sophia glimlacht en ik geef haar nog een knuffel voordat we weer naar de wachtkamer lopen.

Ik weet nu welke kamer ze ligt, en ze is fan van one direction dus waarschijnlijk komen we morgen wel even langs.

Harry weet al dat de jongens zijn neergeschoten, dus hij heeft dat weer verteld aan de anderen. Ze komen dus sowieso morgen langs.

Ik zucht en zie mensen in en uit het ziekenhuis gaan, maar tot nu toe komen wij er nog niet uit. Ook al is het al bijna 8 uur 's avonds.

'Kylie. Evi en ik moeten zo echt gaan. Red je het alleen? Je moet bellen als er iets is veranderd.'

'Doe ik. Ik red me echt wel.' Ze drukken nog een kus op mijn wang en lopen dan het ziekenhuis uit. Fijn. Nu ben ik alleen.

Een verpleegster komt op mij aflopen en glimlacht kleintjes. 'Wil je een dekentje? Dan kan je misschien even slapen.'

'Ik wil niet slapen. Maar toch bedankt.' Ze glimlacht en loopt weer weg. Ik zucht en ga op een comfortabele stoel zitten.

Langzaam zakken mijn ogen dicht maar ik wil ze open houden, want ik blijf wakker totdat de jongens wakker zijn.

'Kylie Hood? Je mag bij de jongens in de kamer slapen. Als ze wakker worden, maken wij je wakker.'

'Nee dat hoeft niet. Ik blijf hier wel zitten, ik wil liever niet bij ze slapen.' De arts knikt en loopt ook weg.

Ineens hoor ik gekuch achter mij komen en zie ik Jack staan. 'Jack!' Ik sta meteen op en sla mijn armen om hem heen.

'Ik vind het zo fijn dat je er bent.' 'Ik moest je zien. Hey, heb je je haar geknipt?'

'Ja. Ik heb het gedoneerd aan een meisje die hier ligt. Ze heeft leukemie en zag mij huilen. Toen knuffelde ze mij en zei dat mijn haren mooi zijn.'

'Ik vind heel knap dat je het hebt gedaan.' 'Thanks Jack.'

.

Het is nu één uur 's nachts, en er is nog niks veranderd aan de situatie. Jack en ik kunnen gewoon niet slapen, ik heb uitgehuild bij hem en we hebben wat gedronken.

'Ga alsjeblieft slapen Kylie.'

'Ik kan het niet. Echt niet Jack. Die jongens daar zijn alles voor me, ze zijn alles wat ik heb. Ik houd verdomd veel van ze en ik kan niet zonder ze. Als zij dood gaan heb ik niks meer om voor te leven. Alsjeblieft Jack. Laat me gewoon wakker blijven totdat zij dat ook zijn.'

'Oké. Voor deze keer dan.' Ik veeg mijn tranen weg en druk een kus op zijn wang. 'Bedankt Jack.'

Ik ga weer goed zitten en leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Het komt allemaal goed Kylie.'

Ik knik en ineens beginnen allemaal mensen te rennen, waardoor ik in paniek raak.

'Snel. Meneer Hood heeft een hartstilstand.'