Adopted by 5sos?!

10.

13 januari

- Pov Kylie -

Die volgende ochtend word ik vrolijk wakker. Alles is weer goed tussen Ashton en mij, waar ik heel blij mee ben.

Vandaag gaan we vervroegd naar huis, want de vriendin van Luke, Arzaylea, is in Australië en Luke wil haar graag zien. Ze komt waarschijnlijk dichtbij ons wonen. Help.

Ik pak zuchtend mijn koffer in en als dat is gebeurd rits ik hem dicht en zet hem in de gang.

Ik wil nog niet naar huis, het was echt leuk hier. Ik ken die hele Arzaylea niet maar ze verpest het nu al.

Ik loop naar beneden en loop meteen de keuken in. Ik schrijf een briefje en loop dan de deur uit.

.

'Kylie?' 'Hey jongens. Ik wil nog even afscheid nemen.' Ik knuffel meteen Liam en hij glimlacht verward.

'Hoezo afscheid? Gaan jullie nu al weg?' Ik knik en zucht. 'Laten we gewoon even gaan zitten in de woonkamer, dat is makkelijker.'

Ik knik en we lopen met zijn zessen naar de woonkamer. Ik plof tussen Niall en Louis op de bank en Niall slaat een arm om mij heen.

'Nou, we gaan dus naar huis. Arzaylea is in Australië en Luke wil tijd met haar doorbrengen. Ze trekt vanaf morgen bij ons in.'

'Morgen? Arzaylea is verschrikkelijk, dus bereid je voor. Je kan ons altijd bellen, dat weet je? Dan komen wij je wel ophalen.'

'Is goed, bedankt jongens.' Ik knuffel Louis en Niall en vervolgens Harry en Liam ook. 'Ik overleef het hopelijk wel.'

'Vast wel.' Er wordt op de deur geklopt waardoor ik even grinnik en loop er dan heen. Ik open de deur en daar staan inderdaad de jongens.

'Hey.' 'Kylie Hemmings! Waarom ben je eigenlijk hier?' 'Om afscheid te nemen, ik ga ze missen.'

'Dat snappen we wel, maar we moeten nu echt gaan.' Ik knik en knuffel de jongens nog een laatste keer.

Dan lopen we de deur uit en ga ik naast Ashton in de auto zitten. Niemand wil naar huis, behalve Luke natuurlijk.

Eenmaal bij het vliegveld kunnen we gelijk door lopen, aangezien we weer met de privéjet kunnen. Ik rol mijn ogen als ik weer een horde fans zie en meteen pakt Ashton mijn hand vast.

'Laat niet los, het gaat druk worden.' Ik knik en we proberen erdoor heen te komen, maar al snel word de groep een stuk groter en beginnen sommigen te drukken.

Ik zie in mijn ooghoek dat Michael zwaarder begint te ademen waardoor ik zelf ook in paniek raak. 'Ashton ik moet Michael helpen.'

Zonder zijn reactie af te wachten duw ik mij door de fans heen en loop naar Michael toe. Ik pak zijn hand vast en duw ons door de menigte heen.

'Je moet nu even rennen, Michael.' Hij knikt, en nog steeds zwaar ademend, rennen we samen de privéjet in.

Hij gaat meteen op de bank zitten en ik pak zijn hand vast. 'Michael rustig, we zijn hier nu. Er kan je niks meer gebeuren.'

Ik sla mijn armen om hem heen en hij verstopt zijn gezicht in mijn nek. Hij begint zachtjes te huilen waardoor ik hem nog strakker vastpak.

'Ik werd zo duizelig, ik dacht dat ik flauw ging vallen. Ik vond het zo eng.' 'Dat snap ik. Maar het is goed nu.'

Hij glimlacht en ik druk een kus op zijn kruin. 'Ik had gewoon gehoopt dat we langer in Londen konden blijven, en dat deze fans ons respecteerden.'

'Dat had ik ook gehoopt, Michael. Helaas is het gebeurd, maar we zitten nu hier. De jongens komen zo en dan gaan we naar huis.'

Hij knikt en dan rennen de jongens hijgend het vliegtuig in. De deur gaat dicht en ik doe snel mijn gordel vast.