Adopted by 5sos?!

12.

14 januari

- Pov Kylie -

Ik kijk verbaasd naar mijn wang, die helemaal blauw is. Hier kunnen de jongens niet meer omheen, dus dat wordt niet naar buiten vandaag.

Ik kleed mij om en loop dan naar beneden, waar alleen Luke zit. Meteen word mijn adem zwaarder en wil ik zo graag mogelijk naar boven rennen maar word tegengehouden door Luke.

'Raak mij niet aan.' Ik bescherm mijn gezicht met mijn handen en hij haalt ze voorzichtig weg.

Ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft waardoor ik slik. 'Ik wist niet dat je bang voor mij was.' Ik slik en wil langs hem heen lopen maar hij houdt mij weer tegen.

'Sorry dat ik je sloeg.' 'Dat is het?' 'Ja, hoezo?' Ik loop zonder nog wat te zeggen weg naar mijn kamer waar ik de deur meteen op slot doe.

Ongelooflijk dat hij denkt dat ik mij nu beter voel. Hij gelooft mij nog steeds niet, dat weet ik zeker. Het is zo'n rot gevoel als je niet gelooft wordt.

Iemand klopt op mijn deur en aan het klopje te horen is het Ashton. 'Wacht even!' Ik haal de deur van het slot af en dan doe ik hem open.

Ashton slaat zijn armen om mij heen en ik begin weer te huilen. Kunnen die kranen niet dicht of zo? Ik heb wel genoeg gejankt deze week.

'Luke heeft echt moeite er mee om je te geloven, dat snap je toch? Het is wel zijn vriendin.'

'Ja dat snap ik ook wel, maar hallo. Hij merkt snel genoeg dat zij degene is die fout zit. Ze woont nu hier dus daar kan hij niet omheen.'

'Daar gaan we achterkomen, maar ga je mee naar beneden om te ontbijten?' Ik knik voorzichtig en met zijn tweeën lopen we naar beneden.

Ik ga tussen Ashton en Michael in aan de tafel zitten en wacht geduldig totdat iedereen rustig zit. Als iedereen zit pak ik een broodje die ik beleg met ham.

Er valt een ongemakkelijke stilte waardoor ik ongezien mijn ogen rol. 'Lukey, wil je mij dat mes aangeven?'

'Wacht maar, ik geef hem wel aan. Kan ik meteen je hoofd doorsnijden om te kijken of er wel eens hersens zitten.'

'Kylie!' Ik kijk de jongens lang aan en zie bij ze alle vier dezelfde blik, boosheid. 'Ach laat ook maar!'

Ik ren naar boven en pak mijn telefoon. Ik zoek het contact van Niall op en druk op het hoorntje.

'Kylie? Wat is er? Waarom bel je?' Ik werp een blik op de klok en zie dat het 12 uur is, dan is het daar 7 uur 's avonds. Dat moet kunnen.

'Uh ik heb weer eens ruzie. Dat allemaal door Arzaylea. Kunnen jullie mij niet ophalen of zo?' 'Meid we zijn in Australië, we komen eraan.'

'Ik dacht dat jullie nog in Londen waren, maar tot zo.' 'Tot zo, pak veel in je koffer.' Ik knik en haal mijn koffer onder het bed vandaan.

Ik gooi er wat kleding in en pak dan alles wat ik nodig heb uit de badkamer. Ik twijfel of ik de jongens moet vertellen waar ik heenga maar besluit gewoon uit het raam te klimmen.

Als dat, na veel geklooi, is gelukt loop ik ongezien naar de voorkant van het huis waar Niall al staat te wachten.

Ik spring in de auto en gooi mijn koffer op de achterbank. 'Care to explain?' 'Zo, Niall.' Hij merkt dat ik er nog niet over wil praten en zet de radio aan.

.

'En nu zit ik dus hier.' De jongens kijken mij verbaasd aan en dan knuffelen Louis en Harry mij onverwachts.

'Je kan hier blijven.' 'Bedankt, stuur de jongens alsjeblieft weg als ze komen.' 'Doen we.'

Ik loop naar de logeerkamer en pak daar mijn spullen uit. Ik kijk nog eens goed naar mijn gezicht en zie dat het alleen maar erger is geworden.

Als ik alles heb uitgepakt loop ik naar beneden en zie degene die ik niet wil zien in de woonkamer staan.

Ashton pakt ruw mijn arm vast waardoor tranen in mijn ogen springen. 'Hoe haal je het in je domme hoofd om weg te gaan? Nou?'

Ik zwijg waardoor hij mij nog harder vastpakt. Wat is er mis met hem? Normaal is hij zo aardig en nu doet hij dit.

'Kylie antwoord verdomme!' Ik schrik van Michael zijn harde toon maar hij lijkt het niet erg te vinden.

Ik zwijg weer en nu knijpt Ashton zo hard dat zijn knokkels wit worden. 'Ashton stop je doet mij pijn.'

Hij stopt niet met knijpen waardoor ik geïrriteerd brom. 'Ashton laat mij los!' 'Kylie mond dicht, ga naar boven en pak je spullen in. Je gaat weer met ons mee.'

'Nee dat ga ik niet! Ik wil niet met jullie in huis wonen, jij knijpt mijn arm fijn, Luke gelooft mij niet en Michael schreeuwt tegen me. Goede vaders zijn jullie!'

Ik trek mij los en ren boos naar boven. 'Nee jij bent zeker een voorbeeldige dochter! We hadden je nooit moeten adopteren!'

'Breng mij terug dan.' 'Kylie-'

'Nee Harry! Als je mij zo haat en zoveel spijt hebt breng je mij toch terug? Ik weet honderd procent zeker dat ik toch geadopteerd ben omdat het moest. Jullie hebben geen tijd voor me. En ik dacht dat ik eindelijk ouders had gevonden! Eindelijk iemand die ik kon vertrouwen, die mij in de avond naar bed bracht, waarmee ik plezier had, iemand waar ik tegen op kon kijken. Maar jullie zijn het tegenovergestelde. Nu weet ik tenminste hoe ik niet moet zijn als ouder.'

Tranen stromen inmiddels over mijn wangen en het enige wat de jongens kunnen doen is sprakeloos toekijken.

'Ik dacht eindelijk dat ik vaderfiguren had. Dat ik iemand kon vertrouwen, maar nee. Degene waarvan ik dacht die ik het meest kon vertrouwen sloeg mij en denkt dat ik lieg. Als jullie míj al niet geloven, waarom ik jullie wel?'

'Je kan ons vertrouwen.' Ik grinnik en schud mijn hoofd. 'Hoor je wat je zegt, Luke? Ik kan jullie vertrouwen? Hallo dit hier op mijn wang komt door jou hoor!'

'Dat weet ik. Maar het was nooit mijn bedoeling om je te slaan. Arzaylea was er kapot van, en ik was boos op je, het ging per ongeluk.'

'Arzaylea was kapot van wat? Van dat ze mijn vader een dealer noemde? Dat ze begon over míjn ouders?'

'Hoe bedoel je ze begon over je ouders?' 'Kijk als je had geluisterd naar mijn fucking verhaal, maar ja. Jou geliefde vriendin begon over mijn ouders. Ze vroeg waarom ik geadopteerd was door jullie en of mijn ouders dealers waren.'

'Wat?' 'Ja, Luke! Dat vroeg ze. Mijn ouders zijn dood en ik heb ze nooit gekend! Ze zijn godverdomme doodgeschoten Luke!'

Ik barst in huilen uit en voordat ik op de grond kan vallen omhelst Luke mij stevig en tilt mij op. Ik sla mijn benen om zijn middel en leg mijn hoofd op zijn schouder.

'Het spijt mij zo, ik had je moeten geloven. Het spijt me echt. Nu snap ik waarom je er kapot van was als wij schreeuwden of boos waren. Wij zijn de enige die je hebt.'

Nu hij dat zegt komt de realisatie pas binnen. Zij zijn inderdaad de enige die ik heb, en ik merk dat iedereen er nu kapot van is.

'Het spijt ons ook.' Ineens voel ik dat de jongens hun armen om ons heen slaan en glimlach zwak.

'Grouphug!' Ik grinnik en zo staan we daar, in de woonkamer. Ik opgetild door Luke met negen paar armen om mij heen.

'We houden van je, Kylie.'

A/N: Ik vond het super leuk om dit hoofdstuk te schrijven, vraag niet waarom. Maar oké.