Adopted by 5sos?!

24.

3 juni

- Pov Kylie -

'Wat?!' 'Ja, Chrystal is je tante, Micheal je oom en Jayden je neef.' Mijn ogen worden wijder en ik kijk ze alle vier ongelovig aan.

'Wisten jullie dit?' 'Uh.' 'Ash?' Hij zucht en knikt voorzichtig. 'Serieus?! Jullie wisten dit gewoon?'

Ik sta ruw op en wil langs Luke lopen, maar hij laat mij er niet langs. 'Laat me erlangs.' 'Kylie-' 'Nu.' sis ik. Hij staat snel op en ik ren langs hem heen naar buiten.

Ik ren snel door naar huis en ren naar binnen. Ik loop door naar boven en laat mij huilend op bed vallen. Ik woon gewoon bij mijn familie.

'Kylie?' 'Rot op Jayden.' 'Ik wil met je praten.' Ik zucht en draai mij om op het bed. 'Rot gewoon op.'

'Nee.' Ik sta op en loop naar de deur die ik open doe. 'Echt waar Jayden je moet nu weggaan anders ga ik je echt slaan.'

Hij houdt zijn handen beschermend in de lucht en loopt weg. Ik gooi de deur weer dicht en loop de badkamer in die aan mijn kamer grenst.

Ik kijk in de spiegel en zie een meisje met haar haar los hangend naast haar hoofd met uitgelopen make-up staan.

Ik pak een make-up doekje en begin mijn make-up eraf te halen. Ineens zie ik Jayden achter mij staan waardoor ik schrik.

'Je hebt een knuffel nodig he?' Ik knik en hij slaat zijn armen stevig om mij heen. Zijn knuffels zijn echt fijn. Hij is veel langer, iets kleiner dan Luke.

'Ze zijn nog in hun hotel.' 'Echt? Ik moet erheen.' Ik wurm mij uit zijn greep en ren snel naar beneden.

'Ik kom zo terug!' Ik ren het huis uit en gelukkig weet ik waar het hotel is, het is ongeveer twee minuten lopen dus ik ben er zo.

Ik begin te rennen en kom dus al snel bij het hotel aan. De jongens stappen net de tourbus in waardoor ik nog sneller begin te rennen.

'Jongens!' Hun hoofden draaien mijn kant op en Luke krijgt een grote glimlach op zijn gezicht. 'Babe!'

Hij rent op mij af en slaat zijn armen stevig om mij heen. Hij draait een rondje en zet me dan weer op de grond.

'Ik ga je missen.' 'Ik jou ook, ik zie je snel weer.' Ik glimlach en dan zien we de bodyguard naar buiten lopen.

'We moeten echt gaan.' 'We komen zo.' Hij knikt en loopt de tourbus weer in. Luke glimlacht en drukt dan zijn lippen op die van mij.

Hij tilt mij op en ik sla mijn benen om zijn middel. Deze kus is zoveel anders dan alle andere. Zoveel rustiger en vol met liefde.

Hij tikt met zijn tong tegen mijn lip aan waardoor ik mijn mond open. Onze tongen verbinden terwijl ik glimlach.

Hij trekt terug en drukt nog een vlugge kus op mijn lippen. Hij zet mij weer voorzichtig op de grond en loopt dan richting de tourbus.

'We facetimen elke dag gewoon!' 'Doen we, echt.' Ik glimlach en kijk hoe hij net voor de tourbus blijft staan.

'Doei, ik hou van je!' 'Ik ook van jou.' Ik zwaai hem uit en zie nog net de tourbus vertrekken totdat mijn blik word verhinderd door mijn tranen.

Ik loop rustig weer terug en loop met betraande ogen door naar de keuken, waar iedereen zit.

'Gaat het?' Ik knik en veeg mijn tranen weg. 'Ik ga ze zo erg missen.' Jayden slaat zijn armen weer om mij heen en houdt mij stevig vast.

'We gaan eten.' Ik knik en we gaan beide aan tafel zitten. We eten taco's, echt super lekker. 'Je lust wel taco's, toch?' Ik knik vlug en pak een taco uit de schaal.

'Eet smakelijk.' 'Eet smakelijk.' Ik glimlach en we beginnen te eten. Het is echt lekker, gelukkig.

.

'Kylie, je weet inmiddels wel denk ik dat wij je familie zijn, toch?' Ik knik en kijk naar de grond.

'Nou, ik ben dus de broer van je moeder en we hebben boven fotoboeken liggen. Wil je die bekijken?'

Ik knik nogmaals en Micheal rent naar boven. Chrystal komt naast mij zitten en glimlacht kleintjes.

'Hier zijn ze.' Micheal komt weer aanlopen en gaat ook naast mij zitten. Hij pakt een fotoboek en slaat de pagina om.

'Dit is je moeder.' Hij wijst naar een klein meisje die breed glimlacht naar de camera, met een jongetje achter haar die haar vanachter knuffelt.

'Je lijkt veel op haar. Jullie zijn net twee druppels water.' Ik kijk nog een keer goed en knik dan. Hetzelfde haar, dezelfde ogen.

Ik sla de pagina nogmaals om en zie dat ze nu op haar fiets zit, met haar duimen omhoog. Ik glimlach en kijk opzij naar Micheal, die tranen in zijn ogen heeft.

Hij glimlacht en ik sla nogmaals de pagina om. Hier ligt mijn moeder in de zon, ze is al wat ouder. Ze heeft een jurkje aan en kijkt niet naar de camera.

'Ze is prachtig.' stamel ik. 'Dat is ze inderdaad.' Een traan glijd over mijn wang en beland op de foto, precies op haar oog.

Micheal slaat een arm om mij heen en ik zie dat ook hij moet huilen. 'We missen haar allemaal, Kylie. Ze was echt een aardig mens. Ze zou een geweldige moeder zijn geweest.'

'Dat weet ik wel zeker.' Ik glimlach zwakjes en leg het boek weg.

'Kylie? Haar graf is in Londen. Als je erheen wil kunnen we dat misschien wel doen?'

'Graag. Mogen er bloemen worden geplaatst daar?' Hij knikt en ik sta voorzichtig op. 'Mogen we dan eerst bloemen halen?'

'Tuurlijk.'

.

'Deze?' 'Het zijn haar lievelingsbloemen.' Mijn adem stokt in mijn keel en ik laat bijna de bloemen vallen.

'Die van mij ook.' 'Nou, dan doen we deze. Laten we ze gaan afrekenen.' Ik knik en leg de pioenrozen op de toonbank.

'Dat is dan 7 euro alstublieft.' Ik pak mijn portemonnee en leg een briefje van 10 euro op de toonbank. 'Houd het wisselgeld maar.'

Het meisje glimlacht en Micheal en ik lopen de winkel uit. De begraafplaats is dichtbij, dus lopen we erheen.

.

'Dit is haar graf.' Ik zet de rozen neer en ga tegenover het graf zitten. 'Ik laat je wel even alleen.'

Ik glimlach en Micheal loopt weg, maar hij gaat niet echt weg. Hij loopt gewoon de begraafplaats af.

'Hey mam. Dit is de eerste keer dat ik met je praat, sorry daarvoor. Ik woon nu in Londen bij je broer en toen gingen we naar foto's van vroeger kijken. Micheal zei dat ik veel op je leek. Ik woonde eerst bij vier jongens, waar ik door geadopteerd was. Helaas kregen we te horen dat ik hier moest wonen maar het valt nog mee. Ik heb een relatie met de meest lieve jongen, Luke. Hij is heel lief en ik weet zeker dat jij dat ook zou vinden. Mama, echt ik mis je. Ook al heb ik je nooit echt gekend hou ik toch van je. Kon je maar terugkomen.'

Ik barst in huilen uit en druk een kus op mijn hand, die ik weer op haar grafsteen druk. 'Ik heb je favoriete bloemen meegenomen, pioenrozen.'

Ik veeg mijn tranen weg maar het heeft geen nut, ze blijven maar komen. Ik snap eigenlijk niet waarom dit zoveel bij me doet, want ik heb haar eigenlijk nooit echt gekend.

'Ik hou van je. Ik weet dat je dit niet hoort maar alsjeblieft geef een teken als het wel zo is.'

En ineens, verdwijnen alle wolken en komt de zon tevoorschijn. Precies gericht op haar graf.

'Bedankt mama.'

A/N: ik heb gejankt tijdens het schrijven hiervan.