«Εσυ και Εγώ»

18. Και νομίζω για λίγο ξεχάστηκα έτσι πως τον κοίταζα.

Λυδια

«Σοβαρά τώρα,γιατί είναι πάντα άδειο το θέατρο;Τσάμπα κάνουμε όλα αυτά;»λέει.
«Νομίζω κάνουν τα Σάββατο πρόβα...»λέω.
«Και τι θετρικο κάνουν;»με ρωτάει.
«Δεν έχω ιδέα»λέω.
«Μήπως κάνουν σεξπηρ;»λέει και πάει στην σκηνή πάω και κάθεται όρθιος στην ακρη.

Βάζει το χέρι στο μέτωπο δραματικα.
«Οοοοο ρωμαίο Ρωμαίο...»λέει και δεν μπορώ να μην γελάσω.Τρεχω κάτω από την σκηνή γρήγορα.

«Οοοο Ιουλιέτα....»λέω.
«Ρωμαίο Ρωμαίο,αρνησου τον πατέρα σου,και άφησε το όνομα σου και κάτι τέτοια...»λέει.
«Τι φως προβάλει από το παραθυρο;!»λέω.
«Είμαι εγώ!Και το φως της καρδιάς μου»λέει με κοριτσίστικη φωνη.

Είναι τόσο αστειο.
Πρώτη φορά τον βλέπω έτσι.
Από τα γέλια έχω πέσει κάτω.
Και αυτός από τα γέλια κλαιει.

«Ιασωνα;»ακούμε και γυρνάμε και οι δυο.Ειναι ο Παναγιώτης,ο φίλος του.
Σηκώνομαι.

«Τι έγινε μεγάλε;»λέει ο Ιασωνας.
«Ήρθα να σε πάρω.Να πάμε καμία βόλτα»του λέει.

Με κοιτάει ο Ιασωνας.
«Αν θες Πηγαινε»του λέω.Δεν είναι ότι με βοηθαγε από την αρχή και τη θα κάνω τώρα.Ετσι και αλλιώς θα πρωτιμαει να είναι με τον κολλητο του,ή με κάμια κοπελα παρά αυτό εδώ.

Με κοιτάει.
«Αλήθεια Πηγαινε.Θα τελειώσω και θα φυγω,δεν έγινε κάτι»λέω.
«Ξέρεις τι Παναγιώτη;Πηγαινε.Θα τελειώσω έδω»του λέει.
«Σίγουρα;»
«Ναι ναι πρέπει.Τα λέμε μετα»του λέει.
«Οκ....»λέει και γυρνάει και φεύγει.
«Περιμενα να φύγεις»λέω.
«Όταν τελειώσουμε θα φυγω»λέει.

Αυτό το παιδί ή όλο με εκπλιζει ή τώρα αρχίζω να τον μαθαίνω.Αν και δεν νομίζω.Αλλωστε οι πράξεις μας μας λένε τι είμαστε.Και οι πράξεις του δεν ήταν και οι καλύτερες.

«Καλά τοτε.»λέω.
«Τι άλλο έχουμε;»λέει και κάθεται κάτω και βγάζει τα τσιγάρα.

Τον αγριοκοιτάζω.
«Τι;»λέει.
«Πάλι;»λέω.

Το βάζει στο στόμα.

«Δεν έχει κανένα παραθυρο εδώ.Θες να πάθω κάτι;»λέω.
Με κοιτάει και σηκώνει τα φριδια του.
«Θες;»λέω.

Το βγάζει από το στόμα και το βάζει μέσα.

«Ευχαριστώ!»λέω.
«Σπας λίγο τα νεύρα του άλλου»λέει.
«Μου το έχουν ξαναπεί.Επισης μου έχουν πει ότι είμαι και η χαρά της ζωής»λέω περήφανη.
«Τότε κουφός πρέπει να είναι.Και δεν θα ακούει την γκρίνια σου»λέει και τον σπρωχνω.
«Παρτο πίσω τώρα!»λέω.
«Όχι.Ποναει η αλήθεια Λυδια;»λέει.
«Κοφτω!»λέω.
«Αφού είσαι λίγο γκρινιάρα.Γιατι δεν το παραδέχεσαι;»λέει.
«Ίσως είμαι λίγο.Αλλα καταφέρνω αυτό που θέλω αλλά δεν έχω πρόβλημα!»λέω.
«Γυναίκες...»λέει κουνώντας το κεφάλι του.
«Τις ξέρεις Καλυτερα από μένα.Και ας είμαι γυναίκα»λεω.
Φενεται σοκαρισμένος.

«Είσαι γυναίκα;Πλάκα κανείς έτσι;;;;»λέει.
Γελάει.
«Πολύ αστειο!»λέω.
«Ήταν λίγο»
«Λες και δεν σου έφτασε η χιλιπιτα μου τότε...»λέω.

Με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια.
Τι είπα πάλι;

«Τι;»λέω.
«Τι εννοείς χιλοπιτα τότε;»λέει.
«Δεν θυμάσαι;Που να το θυμάσαι.Ετσι μεθυσμένος που ήσουν...»λέω.
«Σοβαρά τώρα;»λέει.
«Ναι.Δεν έχει σημασία.Ηταν παλιά»λεω
«Δεν θυμάμαι τίποτα»λέει.

Δεν μου φενεται περίεργο.

«Και έφαγα χιλοπιτα;»λέει.
«Ναι.Τι περίμενες;!»
«Κοιτά κοιτά η Λυδια που ρίχνει και χιλοπιτες»λέει.
«Σε εσένα απαιτείται!»λεω.
«Γιατί σε εμένα απαιτείται;»με ρωτάει.
«Γιατί είσαι ο Ιασωνας Παπανικολάου.Εισαι ακριβώς ότι αποφεύγω σε ένα αγορι!»λέω.
«Δηλαδή;»λέει.
«Δηλαδή οποία είναι μαζί σου θα έχει πολύ Δράμα στην ζωή της.Και αυτή την στιγμή προσπαθώ να μείνω μακριά από αυτό.Αρα...»λέω.
«Δράμα ε;!»λέει.
«Ναι...»λέω και σηκώνεται και πλησιαζει.

Έρχεται κοντά μου και με το δάχτυλο  του χαϊδεύει το χέρι μου από πάνω,στο αγκώνα και μετά κάτω στο καρπό και μετά στην παλάμη.

Ανατρίχιασα λίγο.
Τι προσπαθεί να κάνει τώρα;

«Ξέρεις Λυδια...καμία από τις αλλες δεν μου έχει πει όχι...»λέει με σιγανή φωνη.
Και νομίζω για λίγο ξεχάστηκα έτσι πως τον κοίταζα.
Κουνάω το κεφάλι μου.Τι κάνω;Γιατί δεν έχω φύγει μακριά ακόμα;

«Ξέρεις Ιασωνα...εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες...»λέω και κάνω ένα βήμα πίσω.

Ξινει το κεφάλι του και με κοιταει.
«Το βλέπω αυτό πλέον...»λέει και πιάνει αμέσως την δουλειά.