«Εσυ και Εγώ»

76. Το κανείς εύκολο το να σε αγαπάω..

Ιασωνας

«Το μετάνιωσες μετά;Όταν ξυπνησες στο νοσοκομείο,το μετάνιωσες;»με ρωτάει.
«Ναι....»
«Για σένα;Το μετάνιωσες για σένα;»λέει.

Θα μπορούσα να της πω ψέμματα.
Αλλά μετά δεν θα βοηθήσει και πολύ την κατάσταση.

«Όχι.Το μετάνιωσα για την Λυδια.Για την Ιωάννα.Που στεναχωρήθηκαν.Που έκλαιγαν»λέω.

Γράφει κάτι.

«Θα πρέπει να σκέφτεσαι και τον εαυτό σου Ιάσωνα....»λεει.
«Ναι.Το προσπαθώ...»λέω.
«Χάπια;»
«Κανονικα»λέω.Και να θέλω να μην τα πάρω δεν μπορώ.Η Ιωάννα με την Λυδια και τον Παναγιώτη έχουν γίνει ομάδα πλέον.

«Εχεις ξαναπάει στο δρόμο εκείνο;Που πέθαναν οι γονείς σου;Που έπαθες το ατύχημα;»λέει.
«Όχι...»
«Το πρωί.Οταν άνοιξες τα μάτια σου,πιο συναίσθημα σου ήρθε πρώτο;»λέει.
«Εγώ...»
«Την αλήθεια Ιάσωνα.Δεν υπάρχει λόγος να το κανείς αυτό αν δεν μου λες την αλήθεια....»
«Μελανχολια»λέω «...ένιωσα κάτι σαν μελανχολια...»

«Θέλω να πας για ποδόσφαιρο.Σου άρεσε έτσι;Παλιά;»
«Ναι.Καποτε»λέω.
«Θέλω να πας και να θυμηθείς γιατί σου  άρεσε.Να θυμηθείς πως ήταν.Μπορεις να το κανείς αυτό;»λέει.
«Ναι.Φανταζομαι»λέω και χτυπάει το κουδουνάκι πάλι.

Σηκώνομαι.
«Τα λέμε σε δυο μέρες»λέει.
«Εντάξει»λέω και πάω κάτω.Μεσα στο αμάξι περιμενε η Λυδια.Ειχε πάρει ένα βιβλίο και διάβαζε.

Επέμενε να έρθει.

Μπαινω μέσα.
«Ήρθες...»λέει και πλησιάζω να την φιλήσω.
«Ήρθα ναι.Βαρεθηκες;»
«Όχι βέβαια.Πως πήγε;»με ρωτάει.
«Καλά»λέω.
«Είπε κάτι;»
«Να πάω για ποδόσφαιρο.Να θυμηθώ γιατί μου άρεσε»λέω.
«Τέλεια.Αυριο μετά το σχολειο.Παρε και τον Παναγιώτη»μου λέει.

Γελάω.
Δεν φενεται περιεργο πλέον.
Το κάνει αυτό συχνά.

Πλησιάζω κοντά.
«Το ξέρεις ότι μαρεσεις πιο πολύ όταν είσαι έτσι αυταρχική...;»λέω.
Γελάει.
«Α ναι;»λέει.
«Ναι»απαντάω.

Βάζει τα χέρια της γύρω μου και το μέτωπο της στο μέτωπο μου.

«Αχ βρε Ιάσωνα...»λέει.

Άντε πάλι αυτό.

«Τι είναι πάλι;»λεω
«Τίποτα.Απλα σαγαπαω.Πολυ»λέει.
«Και εγώ μωρό μου.Και εγω...»λέω.

Είναι σίγουρο πλέον.
Χωρίς αυτήν δεν ξέρω τι θα εκανα.
Πως θα το χειρίζομουν όλο αυτό.

«Ξέρεις τι;»λέω.
«Τι;»
«Κάθε φόρα λέω ότι σαγαπαω πολύ.Και ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κανείς κάτι και να σε αγαπήσω περισοτερο.Και τσουπ.Κανεις κάτι και τελικά σε αγαπάω περισοτερο από την πρωηγουμενη μερα.Και δεν ξέρω πως γίνεται αυτό»λέω.
«Γίνεται...το νιώθω και εγώ...»
«Και να ξέρεις ότι το βλέπω ότι ανχωνεσαι.Για μένα.Για το πως νιώθω.Για το αν είμαι καλά.Αλλα μην.Σε παρακαλώ....»λέω.

«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό Ιάσωνα»λέει.

«Μπορείς.Ετσι και αλλιώς εσυ είσαι αυτή που κανεί «τις κακές μέρες» μου να μην είναι τόσο κακές.Εσυ.Για αυτό μην στεναχωριέσαι για μένα οκ;»λέω.

Με κοιτάει έτσι.Ακομα και ο τρόπος που με κοιτάει ώρες ώρες είναι σεξι.

«Θαυμα...»λέω.
«Τι;»
«Θαύμα.Που είσαι ακόμα μαζί μου και μαγαπας.Ειναι θαύμα»λέω.
Γελάει.
«Δεν είναι.Το κανείς εύκολο το να σε αγαπάω....»
«Ναι;»
«Ναι...είπαμε.Εισαι γλύκας και ρομαντικουλης»λέει και γελάει.
«Τι;Ακόμα το λένε αυτό για μένα;»
«Ακόμα»λέει.

Δεν βαριέσαι...

«Δεν σε πειραζει;»λέει.
«Με κοροϊδεύεις έτσι;!»λέω.

Δεν μιλάει.

«Εσυ βρηκες κομμάτια του εαυτού μου που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν,δεν μπορώ να σκεφτω πλέον την ζωή μου χωρίς εσένα και σε ερωτεύτηκα με  τρόπο που δεν ήξερα καν ότι υπάρχει,και νομίζεις πλέον με νοιαζει τι λένε;»λέω.

Κουνάει το κεφάλι της.

«Λες τέτοια πραγματα και μετά σου φενεται περίεργο πως σε αγαπάω.Λες πως είναι θαύμα.Εσυ με κοροϊδεύεις!»λέει και βάζει τα χείλη της στα δικά μου.

Το να της πω πως νιώθω τότε στην παραλία  ήταν η καλυτερη απόφαση που έχω πάρει στην ζωή μου.Η μόνη καλή απόφαση.

Κοριτσια σαν την Λυδια δεν γίνεται να «μην» τα ερωτευτείς.Δεν μπορείς να αντισταθείς.Κατα κάποιο τρόπο σε «τραβάνε» κοντά τους με το έτσι θέλω.

Αν και δεν ξέρω γιατί βάζω πληθυντικό.
Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη σαν και αυτήν.