«Εσυ και Εγώ»

88. Αυτός ο τοίχος...

Λυδια

Όταν φτάνω στο σχολειο παρατηρω ότι το σχολειο μοιάζει διαφορετικό.

Έτσι καθομαι εκει και το κοιταω.
Το ξανακοιταω.
Και το ξανακοιταω.

Προχωράω και πάω στον τοίχο.

Σωστά.Το βαψαν μάλλον.Γιατι ήταν άσπρος.Τουλαχιστον ετσι θυμάμαι.

Μπογιά.
Γιατί μου έρχεται στο μυαλό η μπογιά;

«Τι κανείς εδώ;»λέει ο Κυριάκος.
«Δεν ξέρω.Μην με ρωτας...»λέω.

Αυτός ο τοίχος...

Δεν θα ξαναγινει
Στο υπόσχομαι

Γιατί μου έρχονται αυτά τα λόγια...;
Δεν θα ξαναγινει,στο υπόσχομαι.

Τι δεν θα ξαναγινει;Και γιατί υπόσχεται;

«Οχ.Κατι θυμήθηκες;»λέει.
«Δεν ξέρω Κυριακο.Εχει γίνει κάτι εδώ;»
«Δηλαδή δεν θυμήθηκες...»λέει.

«Μαι φορά.Καποιος έγραψε ένα μήνυμα εδώ για την κοπέλα του.Εκανε μια βλακεία και της ζήτησε συγνώμη...»λέει.
«Αλήθεια;»λέω.

Αυτό μου έρχεται στο μυαλό μάλλον.
Δεν θα ξαναγινει.Ναι αυτό θα είναι.

«Αυτό βασικά είναι πολύ γλυκό...»
«Αχ βρε Λυδια.Ελα.Παμε μέσα»λέει και μπαίνουμε μέσα.

Βλέπω τον Αντρέα.

«Λυδια;Έμαθα τι έπαθες.Εισαι καλά..;»μου λέει.

Δεν ήμαστε μαζί.Γιατι το ξεχνάω συνέχεια;
Μάλλον επειδή δεν θυμάμαι να χωρίσαμε.

«Ναι καλά»λέω και βγάζω από την τσάντα μια ζακέτα.Την βρήκα χθες.Και δεν είναι δικιά μου αφού είναι αντρική.Σκεφτηκα ότι θα είναι του Αντρέα.

«Το βρήκα στο σπιτι μου.Δικο σου πρέπει να είναι»του λέει.

Δεν την παιρνει.

«Όχι.Δεν είναι δικιά μου.Ειναι μάλλον του Ι...»
«Δικιά μου!»πετάγεται ο Κυριάκος.

«Δικιά μου ειναι!»λέει και την παιρνει γρήγορα.
«Καλά ντε.Πως κανείς έτσι;»λέω.

Ποποποοοο
Γιατί όλοι φέρονται περίεργα;!
Παναγια μου δηλαδή...

Περνάει ο Παπανικολάου και κοιτάει από εδω.
«Δεν θα χερετησεις το αγο-....»λέει ο Αντρεας.
«Εντάξει Αντρέα.Μπορεις να φύγεις τωρα»λέει ο Κυριάκος.

Τι συμβαίνει;
Γιατί δεν τον αφηνει να μιλήσει;

«Είναι τόσο δύσκολο αυτό!»λέει και σηκώνει τα χερια στον αέρα.
«Ποιο Κυριακο;»λέω.
«Έλα Πηγαινε στην ταξη σου τώρα.Τα λέμε μετα.Και μην ακούς πολλά πολλά.Οκ;»λέει και φεύγει.

Μπαινω στην ταξη και βλέπω τον Παπανικολάου πίσω από την θέση μου.

Εκτός ότι δεν έρχεται σχεδόν ποτέ στην ταξη αυτή,πάντα έρχομαι πρώτη.

Καθομαι στην θέση μου και τον αγνοώ που με αγνοεί.Αυτο δεν είναι κάτι καινούργιο.

Χτυπάει το τηλεφωνο του και το σηκωνει.

«Τι είναι πάλι Ιωάννα;»λέει.

Γελάω.
Καμία γκομενα του θα είναι πάλι.

«Καλά είμαι!»
«Μην ξεκινάς!»
«Σχολειο!»
«Το πήρα ναι!»
«Τα λέμε γεια!»λέει νευριασμενα.

«Προβλήματα στον παραδεισο;»λέω.
«Τι είπες;»λέει και γυρνάω.
«Προβλήματα στο παραδεισο λέω.Ισως ξέρεις πρέπει να βρεις μια κοπέλα και να μείνεις μαζί της,και να μην αλλάζεις κάθε εβδομάδα...»λέω.
«Ίσως πάλι όχι...»λέει.

Εξυπνάκια.

Κοιταω πάλι μπροστά.

Τέσσερις μήνες.
Έχω ξεχάσει τέσσερις μήνες.
Τι να έγιναν άραγε αυτους τους μήνες;
Και γιατί όλοι φέρονται περίεργα;