«Εσυ και Εγώ»

54. «Πάμε μωρό μου»

Ιασωνας

Μπανω μέσα και την βλέπω να μιλάει με κάτι κοριτσια.Παω κοντά.

«Θα είναι εύκολακι»λέει η μια.
«Μην με εκνευριζετε!»λέει αυτή.
«Δεν πάτε να ενόχλησετε καμία άλλην;Άντε»λέει ο Κυριάκος.
«Μέσα σε αυτήν την εβδομάδα και ολας θα γίνει.Θα δεις»της λέει η άλλη.

Τι έγινε πάλι;

Πάω κοντά.
«Όλα καλά;»λέω στην Λυδια.
Δεν φενεται καλά.

Τι είπαν πάλι;!

«Γεια σου Ιάσωνα...»λένε και οι δυο ταυτόχρονα αλλά δεν τις κοιταω.Κοιταω την Λυδια που φενεται απογοητευμένη.

«Πάρε με από εδώ πριν τις σκοτώσω!»μου λέει και την πιάνω από το χέρι.
«Πάμε μωρό μου»λέω δυνατά να το ακούσουν και αυτές.

Κάτι θα είπαν πάλι για μένα.

«Μωρό μου;»λέει.
«Αφού είσαι μωρακι»λέω και της πιάνω την μύτη.
«Την κατάλληλη ώρα ήρθες»λέει ο Κυριάκος.
«Τι έγινε πάλι;»λέω.
«Πάμε να κάτσουμε να σου πω»λέει η Λυδια και βλεπουμε τον Παναγιωτη με τον Άγγελο στα σκαλιά και πάμε και καθόμαστε και εμείς.Η Λυδια στα πόδια μου.

«Φιλε τι είναι αυτό πάλι το στοίχημα;Και με κοπέλα και όλες μαζί σου ασχολούνται πάλι!»λέει ο Άγγελος.
«Τι;»λέω.
«Στοίχημα φιλε.Για την πάρτι σου»λέει ο Παναγιώτης.
«Τι λέτε ρε;»λέω.
«Λένε ότι βάλανε στοίχημα.Για το ποια θα σε ρίξει πρωτη...»λέει ο Κυριάκος.
«Μην λέτε βλακείες!»λέω.

Πλάκα κάνουν.

«Αλήθεια είναι Ιάσωνα»λέει η Λυδια.
«Σοβαρά;»
«Σοβαρότατα»λέει ο Παναγιώτης.
«Για αυτο σου λέγανε πριν;»την ρωτάω.

Κουνάει το κεφάλι της.

Πρώτα με τις εξετάσεις,μετά με το 62,τώρα αυτό.

Κάποιος με μουτζωνει δεν εξηγηται αλλιώς.

«Τι βλακείες είναι αυτές πάλι...»λέω.
«Κατι να ασχολούνται...»
«Από ότι κατάλαβα τους φενεται περιεργο,γιατί την Λυδια και όχι αυτές»λέει ο Παναγιωτης.

Χτυπάει το κουδούνι και φεύγουν όλοι και πάει να φύγει και η Λυδια και δεν την αφήνω.

«Θύμωσες;»λέω.
«Όχι μαζί σου.Απλα δεν καταλαβαίνω βρε Ιάσωνα.Καθε φορά πρέπει να γίνεται κάτι;Δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε λίγο»λέει.
«Θα ξεχαστεί δεν είναι κάτι»λέω.
«Θα ξεχαστεί ή θα πέσουν πάνω σου σαν λυσαρες;Και έτσι πως είσαι αυτό τον καιρό δεν θα δυσκολεύτουν και πολύ»λέει.

9 μέρες.
Εντάξει πρέπει να σταματάω να μετράω.
Δεν βοηθάει.

«Μπορώ να πω όχι ξέρεις.Δεν είμαι τόσο»λέω.
«Δεν ξέρω.62 είναι μεγάλος αριθμός»λέει.
«Δεν θα το ξεχάσεις ποτέ αυτό έτσι;»
«Και να θέλω δεν μπορώ»λέω.

Σηκώνεται και περπατάμε μέχρι την τάξη.

«Δεν θα καταφέρουν κάτι να ξέρεις»λέω.
Γελάει.
«Είσαι γλυκουλης»
«Όχι αρκετά όμως για να...»
«Είπαμε.Κανε τις εξετάσεις!»ξαναλεει.

«Το ξέχασα τελείως.Εχουμε για το θεατρικό σημερα»λέει.
«Θα τα κάνω εγώ αύριο.Μην ανχωνεσαι»λέω.
«Σίγουρα;»
«Σίγουρα»

Αυτή δουλεύει.
Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να την ξεκουράσω.Ετσι και αλλιώς δεν κάνω και τίποτα όλη μέρα.

Μπαίνουμε στην ταξη.

«Αργήσατε!»λέει ο δάσκαλος.
«Είχε κίνηση»λέω και γελάνε όλοι.
«Στους διαδρόμους;»λέει.
«Ναι»
«Τουλάχιστον ερχεσαι.Θα πρέπει να σου είμαι ευγνωμων»λέει ο καθηγητής.
«Όχι σε μένα.Στην κοπέλα μου από εδώ»λέω και δειχνω την Λυδια μπροστά.

Γυρνάει να με δει και χαμογελάει.

Ας μην το εξαφανίζω μόνο το χαμόγελο της.
Ας το δημιουργό και καμία φορά.

Χαμογελάει και Ωραια.