«Εσυ και Εγώ»

9.«Δεν είμαι τρελός!»

Ιασωνας

«Πάλι;Ούτε αυτή την εβδομάδα;»λέει θυμωμένη.

Πλέον μόνο αυτό το πρόσωπο της βλέπω.
Το θυμωμένο.

«Ιωάννα...»λέω.
«Τι Ιωάννα;;Ούτε την προηγούμενη πηγές;Τι θα γίνει Ιάσωνα;»λέει.
«Δεν ξαναπάω εκει.Τελος!»λέω.
«Θα πας και θα πεις και ένα τραγούδι!»λέει.
«Ξεχνά το»λέω.
«Θα πας Ιάσωνα.Τα χάπια μόνο δεν κάνουν δουλειά!Το ξέρεις καλά αυτό!»λέει.
«Ούτε το να πάω κάνει!»λέω.
«Αν δεν πας δεν θα δεις διαφορα»λέει.
«Ιωάννα δεν πάω!Δεν μαρεσει εκει»λέω.
«Δεν πας για να σαρεσει.Πας για να σε βοηθήσει»λέει.

Κάθεται διπλα μου.
«Ιάσωνα μου σε παρακαλώ.Καντο για μένα αν δεν το κανείς για σένα.Θα νιώσω Καλυτερα να ξέρω ότι κάνουμε ότι μπορούμε για το θεμά..»λέει πιο ήρεμα.
«Δεν πάω εκει!Δεν είμαι τρελός!»λέω.
«Δεν είναι ψυχίατρος Ιασωνα.Ψυχολογος είναι.Βοηθαει.Πρεπει να βοηθάει»λέει.
«Δεν είμαι τρελός!»ξαναλέω.
«Δεν πάνε οι τρελοί εκει.Σε παρακαλώ...»λέει.
«Δεν θα νιώσω καλά με το να μιλάω με μια ξένη!Που δεν ξέρει τίποτα για μένα!»λέω.
«Είναι μια αρχή.Σε παρακαλώ...»λέει.
«Ιωάννα...»
«Θεία Ιάσωνα.Δεν είμαστε φίλοι.Εισαι ο ανηψιος μου.Και νομιζεις δεν βλέπω ότι ακόμα εχεις τα συμπτώματα;Δεν κοιμάσαι,δεν τρως και παρόλο που πετάς εξυπνάδες ξέρω ότι δεν νιώθεις καλά.Οπως παλιά»λέει.
«Μπορεί να μην νιώσω ποτέ όπως παλιά.Μην ελπίζεις άδικα»λέω.
«Θα νιώσεις.Πρεπει να νιώσεις.Αυριο σε παρακαλώ Πηγαινε.Θα σε περιμένει.Σε παρακαλώ....»λέει.
«Έχω δουλειά αύριο.Κατι στο σχολειο»λέω.

Τώρα τα σκηνικά δεν ακούγονται τόσο άσχημη ιδέα τελικά...

«Μετά την δουλειά σου.Σε ικετευω.Μην με κανείς πάλι να φωνάζω»λέει.
Βάζει το χέρι της στην πλάτη μου και με αγκαλιάζει.Εγω όχι.

«Να σου βαλω να φας τώρα;»λέει.
«Δεν πεινάω»λέω.
«Ιάσωνα...»λέει.
«Δεν πεινάω γιατί έφαγα έξω»λέω ψέμματα.
«Αλήθεια μου λες;»λέει.

Όχι.
«Ναι»απαντάω.
«Οκ τότε»λέει.
«Πάω έξω»λέω.
«Πάλι.Κατσε και λίγο σπιτι.Να δούμε καμία ταινία.Ωραια θα ειναι...»λέει χαρούμενα.
«Όχι.Μην με περιμένεις.»λέω και παιρνω τα κλειδιά.

Βλέπω στο δρόμο ένα μαγαζάκι με καφέ και φαγειτο.Εικοσιτετραωρο ανοιχτό.

Παρκαρω και μπαινω μέσα.Οταν καθομαι έρχεται μια γυναίκα γύρω στα 35.
«Τι να φέρω;»λέω.
«Καφέ.Σκετο»λέω.
«Τίποτα άλλο;»λέει και έτσι πως γυρνάω το ματι μου στο μπαρ βλέπω την κοπέλα.Αυτην την πως την λένε.Στο θεατρικό.Η κολλητή του Κυριάκος.Δεν μπορώ να συγκρατήσω το όνομα της.

«Τίποτα άλλο;»ξαναλεει.
«Όχι.Αυτη εκει,δουλεύει εδώ;»λέω και την δειχνω.
«Η Λυδια ναι!»λέει χαρούμενα.

Λυδια...
Σωστά...

«Είσαι φίλος της;Από το σχολειο έτσι;Μου φάνηκες μικρούλης.Εγω είμαι η μαμά της»λέει.
«Μαμά της;Πολύ μικρή δεν είστε για μαμα;»λέω.
«Ναι.Την εκανα στα 16.»λέει.

Τι;

«Σαβαρα;»λέω.
«Ναι.16 και μόνη.Ακομα αναρωτιέμαι πως την μεγάλωσα»

Τι εννοει μόνη;
Θα έχουν χωρίσει μάλλον.

Λυδια λοιπόν...
Μάλιστα...