«Εσυ και Εγώ»

100. ΤΟ ΤΕΛΟΣ (3)

Εννιά χρόνια μετά...

Λυδια

«Τι γράφει πάλι;»με ρωτάει.
«Ιστορία μάλλον.Θα μας την διαβάσει...»λέω.

Το κάνει συχνά αυτό.Γραφει μια ιστορία.Μικρη.Δυο τρεις σειρές.

«Μαμαααα μπαμπαααα....»φωνάζει και έρχεται κοντά μας.

«Και άλλη ιστορία;Για να ακούσουμε!»λέει ο Ιασωνας.

«Έτοιμοι;»ρωτάει.
«Πανέτοιμοι»λέω.

Και έτσι ξεκινάει.

«Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα παιδάκι που είχε δυο πολύ καλούς γονείς και ήθελε παγωτό και έτσι του έδωσαν!»λέει περήφανα.

Με κοιτάει ο Ιάσωνας και εγώ αυτόν.

Τον σκουντάω.
«Νομίζω τελειωσε...»λέω σιγά.
«Σοβαρά;»λέει και αρχίζουμε και χειροκροτάμε.Και πανηγυρίζουμε.

«Ναιιιιιι!!!!»φωνάζω.
«Πολύ ωραια ιστορία αγορι μου.Μπραβο»λέει ο Ιασωνας διπλα μου.

Και καθόταν και μας κοίταζε με τα γαλάζια του μάτια.

Ξέρω που το πάει και γιατί μας την διάβασε.

«Το αγορι στην ιστορία;Μήπως είσαι εσυ...;»λέω και κουνάει το κεφάλι του.

Γελάμε.
Όταν θέλει κάτι γράφει μια ιστορία για αυτό.

Ανοίγει την κατάψυξη ο Ιασωνας και του δίνει ένα παγωτό και τρέχει στο σαλόνι να το φάει.

«Είναι σίγουρα παιδι μας αυτο;»λέει.
«Ντροπή.Μην λες τέτοια»λέω.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μας μοιάζει και πολύ.Εχει τρελα με τα βιβλία και να γράφει ιστορίες.Κατι που ούτε εγώ ούτε ο Ιασωνας το χουμε.Δεν ξέρω.

«Έχει τα μάτια του μπαμπά μου...»λέει.Βαζω το χέρι μου στον ώμο του.

Εκτός από τα μάτια πήρε και το όνομα του.
Λεωνίδας.

Έπρεπε να γίνει έτσι.Δεν θελουμε να ξεχάσουμε το παρελθόν.Απλα να ζούμε με αυτο.

«Εντάξει είσαι;»λέω.
«Ναι.Μια χαρά.Το ξέρεις ότι σαγαπαω έτσι;»λέει.
Γελάω.
«Το ξέρω.Μου το λες,μου το δειχνεις»λέω.

Βάζει το χέρι στην κοιλιά μου.

«Και τις δυο»διωρθωνει.
«Και εμείς Σαγαπαμε»λέω και έρχεται κοντά και με φιλάει.

Ο Ιασωνας είναι καλά.
Στην αρχή φοβομουν μην νιωσει ποτέ όπως πριν,αλλά δεν το έκανε.
Πάντα είναι εδώ για μένα και πάντα είναι κάποιος που μπορώ να βασιστώ πάνω του για όλα.
Είναι τέλειος.
Και είναι όλος δικός μου.

«Λυδια Παπανικολάου ...δεν πάμε πάνω...»λέει πονηρά.
«Να κάνουμε τι;»λέω.
«Κάτι έχω στο μυαλό μου.Δεν εχεις και δικαιολογίες πια.Ξερεις.Δυσκολες μέρες...»λέει.

Όντως.
Ένα άλλο καλό του να είσαι έγκυος.

«Μπαμπά!!!Το παγωτό λιώνει!!!»φωνάζει ο Λεωνιδας.
«Γαμωτο...»λέει.
«Ήθελες παιδιά»λέω.
«Ήθελα παιδιά μαζί ΣΟΥ.Ερχομαι Λεωνίδα!»του λέει.
«Πηγαινε...»
«Το καθήκον με καλεί...»λέει και πάει κοντά του.

Είναι όλα τέλεια.
Πέρασαμε πολλά αλλά δεν τα σκέφτομαι πλέον.
Πήραμε σπιτι,παντρευτήκαμε.

Έγινε ψυχολόγος.Ναι.Περιεργο έτσι;
Αλλά έγινε.
Και καλός και ολας.
Θέλει να βοηθήσει άτομα σαν και αυτόν.
Και το καταλαβαίνω αυτό.

Τον αγαπώ.
Πάντα κάνει τις μέρες μου πιο ωραίες μόνο και μόνο που είναι διπλα μου.Ολα μοιάζουν εύκολα,και ας μην είναι.
Μαζί του γελάω πιο πολύ.Αναπνεω καλυτερα.Οσο περίεργο και αν ακούγεται.

Με συμπληρώνει.

Τον βλέπω που καθαρίζει τα χέρια του Λεωνιδα.
Γελάω.
Είναι χαρούμενος.
Και Χερομαι που έπαιξα τον ρόλο μου σε αυτό.

Γιατί το αξίζει.
Και πλέον το ξέρω.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από το να «ερωτευτείς» από τόν Ιάσωνα Παπανικολάου.
Και φυσικά να τον ερωτευτείς και εσυ.