«Εσυ και Εγώ»

74. «Όλα καλά οκ;Είμαι καλά...»

Ιασωνας

Νιώθω έναν πονο στην κοιλιά.
Και αυτό το καταλάβαινω όταν πάω να κουνηθω.
Και το στόμα μου το νιώθω κάπως.

Ανοίγω τα μάτια μου με δυσκολία και βλέπω το κεφάλι της Λυδιας πάνω στο χέρι μου.Κοιμοταν.

Μετά γυρνάω και βλέπω την Ιωάννα να διάβαζε κάτι και μόλις με βλέπει να έρχεται κοντά.

«Ιάσωνα;Ξυπνησες;Πως είσαι;»λέει σιγά.
«Ιωάννα;Τι έγινε;Τι κάνω εδώ;»λέω και κοιτάω την Λυδια και μετά την Ιωάννα πάλι.

«Σε χτύπησαν με το αμάξι Ιάσωνα...»λέει.

Σωστά.
Δεν..δεν ένιωθα καλά.
Με εποιασε το ίδιο που με εποιασε τότε που έκοψα τις φλέβες,που τράκαρα με το αμάξι...

Την βλέπω στεναχωρημένη.

«Την έβαψα έτσι;»λέω.
«Πολύ!Αλλα όχι τώρα.Οταν γινεις καλά και πάμε σπιτι οκ;»λέει.

Έρχεται κόντα και με φιλάει στο μέτωπο.

«Με τρόμαξες...»λέει.
«Συγνώμη...»λέω.
«Ιάσωνα θα αλλάξουν πολλά πλέον.Το καταλαβαίνεις αυτό έτσι;»λέει.
«Το καταλαβαίνω»λέω.
«Ωραια.Παω έξω να πω σε ολους ότι είσαι καλά»λέει.
«Ποιους ολους;»λέω.
«Στον Παναγιώτη,τον Άγγελο και τον Κυριακο.Στην μαμά της Λυδιας και στον Θανάση.»
«Όλοι είναι εδώ;»
«Ναι.Να το σκεφτείς αυτό την άλλη φορά.Ηρθαν για σένα.Σε νοιάζονται»λέει και βάζει την τσάντα στην πλάτη της.

«Και κάτι ακόμα.Ξερει.Η Λυδια ξέρει»λέει.
«Τι εννοείς ξέρει;»
«Για την καταθλιψη.Για όλα.Ξερει»

Τι;
Αυτό δεν είναι καλό.
Όχι ρε γαμωτο!

«Ποιος το είπε;Σας είπα να μην πείτε τίποτα!»λέω.

Δεν λέει κάτι.

«Το έμαθε;»λέω πάλι.
Την τύχη μου!

«Ναι το έμαθα...»λέει η Λυδια σιγά.

Ξύπνησε;
Ποτέ ξύπνησε;

«Πάω έξω»λέει η Ιωάννα και βγαίνει από το δωμάτιο.

«Λυδια;»λέω.
Με κοίταζε και έκλαιγε.

«Μην κλαις.Σε παρακαλώ...»λέω.
«Πως είσαι;»λέει.
«Καλά.Μια χαρά.Κοιτα!»λέω και γελάω.

Το κάνω συχνά αυτό γιατί όταν γελάω αυτόματα το κάνει και αυτή.
Τώρα δεν το έκανε όμως.

«Πονάς πουθενά;»
«Λίγο πολύ παντού»λέω.
«Σοβαρά;Θα περάσει.Ο γιατρός είπε ότι δεν έπαθες τίποτα σοβαρά.Μονο εξωτερικά και ότι θα φύγουν γρήγορα»λέει.
«Ποτέ ήρθες;Πως...;»
«Δεν έχει σημασία...»λέει και βάζει το χέρι της στο μάγουλο μου.

«Έπρεπε να μου το πεις...»λέει.
«Δεν μπορούσα»λέω.
«Ιάσωνα νόμιζα ότι...σε επερνα τηλεφωνο και το σήκωσε ο Παναγιώτης και έκλαιγε και έλεγε «λυπάμαι» και νόμιζα...νόμιζα ότι...»λέει.

Πέθανα.
Νόμιζε ότι πέθανα.

«Όλα καλά οκ;Είμαι καλά...»λέω.

Αλλά φυσικά το λέω για να μην στεναχωριέται.

Νόμιζα ότι ήμουν καλά.Οτι πέρασαν όλα.Για αυτό και σταματησα τα χάπια για αυτό και δεν πηγαινα σε αυτήν.

Τελικά δεν είμαι...

«Νόμιζα ότι σε έχασα...»λέει και βάζει το κεφάλι της στο στήθος μου.Και πονάω τρελα.Αλλα δεν πειραζει.Το έχει ανάγκη.

«Δεν με έχασες.Ειμαι εδώ...»λέει και την φιλάω στο κεφάλι.

«Μην το ξανακάνεις αυτό.Μην με αφήσεις πάλι μόνη μου.Ειπες δεν είσαι σαν τον μπαμπά μου.Δεν θα φύγεις...»λέει κλαιγοντας.

«Όχι.Δεν θα φυγω...»λέω.

Και πρέπει να γίνω καλά.
Αν όχι για μένα,για την Λυδια.
Δεν το αξίζει όλο αυτό.