«Εσυ και Εγώ»

78.«Και αυτό ήταν σεξι.Δεν φταίω»

Ιασωνας

«Θα βαρεθείς εσυ»της λέω.
«Δεν πρόκειται.Θα κάτσω στις εξέδρες και θα ζητωκραυγάζω κάθε φορά που θα βάζεις γκολ»λέει.
«Τι;Προσωπική μου μαζορέτα και έτσι;!»λέω.

Το εκανα εικόνα.
Με την μίνι φούστα και τα....
Πως τα λένε;Δεν ξέρω...

«Πως τα λένε αυτά που έχουν οι μαζορέτες;»λέω.
«Πομ-πομ»λέει.

Με την φούστα της και τα πομ-πομ και να πετάγεται πάνω κάτω και να φωνάζει «ΙΑΣΩΝΑΣ».
Αυτό είναι πολύ σεξι.

«Τι σκέφτηκες πάλι.Γιατι γελάς έτσι;»λέει.
«Μετά από εδώ θα πάμε να πάρουμε τέτοια!»
«Οχ!Αντε πάλι....»
«Τι;Αφού είναι σεξι!»λέω.
«Το σεξι έχει χάσει την σημασία του με εσένα»λέει.
«Τι εννοείς;»
«Την άλλη φορά ίσιωνα τα μαλλία μου και το είπες πάλι «σεξι»»λέει.
«Αφού ήταν»λέω.
«Και που έφτιαχνα το κρεβάτι!»
«Έλα τώρα!Αυτο και αν είναι σεξι!»λέω.
«Έτρωγα βάφλα και είχα παραλειφθεί παντού με σοκολάτα!»λέει.
«Και αυτό ήταν σεξι.Δεν φταίω»λέω.

Σηκώνει τα χέρια ψηλά.

«Νομίζω με κοροϊδεύεις ώρες ώρες.Δεν γίνεται ότι και να κάνω να είναι σεξι.Ποια είμαι;Η Μεγκαν Φοξ;»λέει.
«Έλα γκρινιάρα μου.Παμε μέσα...»λέω και την πίανω από το χέρι και περπατάμε μέσα στο γήπεδο.

Αυτό που έγινε χθες δεν το συζητήσαμε.
Έγινε.Τελειωσε.Και δεν το συζητάμε.

Καλυτερα έτσι.
Τι να πω άλλωστε.
Δεν ξέρω τι να πω και να μην την στεναχωρήσω.

«Άντε αγορινα μου!Μια ώρα!»λέει ο Παναγιώτης.
«Ήρθα»λέω και αφήνω την τσάντα κάτω.
«Πάω στις εξέδρες να διαβάσω τίποτα οκ;»λέει και με φιλάει στο μάγουλο και πάει να κάτσει.
«Παντού μαζί.Ελεος δηλαδή!»λέει ο Παναγιώτης και γελάω.

Η αλήθεια ότι ειναι σχεδόν συνέχεια μαζί μου.
Ξέρω τι κάνει.
Φοβάται να με αφήσει μόνο μου.
Ούτε δουλεύει πολύ πλέον,απορώ και ποτέ διαβάζει.

Και δεν έχω πρόβλημα που είναι συνέχεια μαζί μου.Αλλα δεν θέλω να νιώθει ότι πρέπει να μου κάνει μπειμπισιτινγκ.

«Φιλε επειδή έχω καιρό να παίξω ποδόσφαιρο,να είναι χαλαρός μαζί μου οκ;»λέω.
«Τι;Φοβάσαι μην γινεις ρεζίλι στην Λυδια;»λέει και γελάει.
«Πολύ αστειο!»
«Έλα έλα μια χαρά τα πας.»λέει και ξεκινάμε.

Κάθεται αυτός στο τέρμα και του ρίχνω.
Και η αλήθεια είναι ότι κουραστικά πολύ γρήγορα.Στα πρώτα δέκα λεπτά.

Μάλλον επειδή είχα καιρό όχι μόνο να παίξω μπάλα αλλά και τρέξω.

Και τότε θυμηθηκα γιατί μου άρεσε το ποδόσφαιρο πάλια.Πως ένιωθα όταν έβαζα γκολ.Πως μου άρεσε να τρεχω και να μην σκέφτομαι τίποτα.Πως μου άρεσε στο τέλος του αγώνα με τα παιδιά να μου κόβοταν ο αέρας και να ξαπλώνω κάτω στο πάτωμα μέχρι να νιώσω όπως πριν.

«Άντε ντε!»λέει ο Παναγιώτης και τον πλησιάζω.

Βλέπω την Λυδια να με κοιτάει.

«Θέλω χάρη»του λέω.
«Οχ!»
«Απλά άσε με να βαλω ένα γκολ.Σε παρακαλω!»του λέω.

Δεν έχω βάλει κανένα.
Ρεζίλι.
Και δεν το βλέπω να βάζω.

«Ξεχνά το!»
«Έλα ρε.Ενα μόνο»λέω.
«Όχι»
«Θα σου πληρωσω τον καφέ μας για ένα μήνα»του λέω.

Βάζει το χέρι στους ωμους του και γελάει.
«Για τον κολλητό μου τα πάντα!»λέει.

Χαζό.

«Καντο να φανεί αληθινό όμως οκ;Πειστικό»λέω και πάω πίσω.

Κοιταω πίσω να δω αν κοιτάει.
Κοιτάει.

Βάζω την μπάλα κάτω και την ρίχνω και μπαινει μεσα.

Ακούω παλαμάκια και γυρνάω να δω την Λυδια όρθια να κάνει παλαμάκια και να ζητοκραυγάζει και να χοροπηδάει πάνω κάτω.

«ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!»φώναζε.

Γελάω.
Αυτό είναι πολύ σεξι.

Θα πάρω οπωσδήποτε αυτά τα πομ-πομ για σήμερα.
Οπωσδήποτε.