«Εσυ και Εγώ»

77. «Σσσς όλα καλά.Εισαι καλά...»

Λυδια

«Τι κανεις;»λέει βάζοντας το κεφάλι του στην κουζινα.
«Φτιαχνω να φάω.Τωρα που ήρθες να φαμε»λέω και πλένω τις ντομάτες.
«Τι καλό φτιάχνεις;»ρωτάει.
«Σαλάτα»λέω και πλησιαζει και με αγκαλιάζει από πίσω και με φιλάει στον λαιμό.

Ανατρίχιασα πάλι.

Με αφηνει μετά και ανεβαίνει στον πάγκο και κάθεται.

«Ωραια.Με μαρούλι ε;Μαρεσει το μαρούλι»λέει.
«Ναι.Με μαρούλι»λέω.

Ότι θέλει βασικά.
Το θέμα μου είναι να φάει.

«Η μαμά σου;»
«Έξω με τον Θανάση»λέω.
«Περνάνε πολύ καιρό μαζί ε;»
«Ναι»
«Δεν έχει θέμα...;»λέει και τον κοιταω.
«Όχι.Φενεται καλός.Και δείχνει συνέχεια ότι νοιάζεται για αυτήν αρα όχι.Δεν έχω.Προτιμω να μπαινει ένας άνθρωπος στο σπιτι και όχι κάθε εβδομάδα άλλος»λέω και βγάζω το μαρούλι από το ψυγείο και το πλένω και αυτό.
«Τι θα κάνουμε σήμερα;»
«Δεν ξέρω.Οτι θες»λέω.
«Σινεμά;»λέει.
«Μόλις φαμε όμως...»λέω.
«Ποποοο έγινες σαν την Ιωάννα!»λέει όσο παράπονο.

«Δεν φταίω εγώ που σου πέφτουν τα τζιν συνέχεια»λέω.
«Δεν μου πέφτουν!Ειναι μόδα.Ειναι στυλ!»λέει.

Γελάω.

«Ωραια μόδα.Να φενεται όλο το ποξερακι»λέω.
«Και έτσι αδύνατος πάλι μανάρι είμαι»λέει.
«Και ψωνιο επίσης»λέω.
«Και αυτό»
«Δεν με βοηθάς να τελειώνουμε πιο γρήγορα;»λέω και με κοιτάει περίεργα.

«Μην μου πεις ότι είσαι σαν και αυτους που ούτε αυγό δεν ξέρουν να φτιάχνουν!»λέω.
«Σου έχω δώσει αυτήν την ιδέα;»λέει.
«Ναι!»
«Με προσβάλεις!Αλλα είναι αλήθεια.Δεν το έχω...»
«Παλιομοδίτη!»λέω.
«Δεν είμαι!»
«Είσαι»
«Δεν είμαι!»λέει και έρχεται παιρνει το μαρούλι και το βάζει μπροστά του.

«Τώρα θα σου δειξω ότι δεν είμαι»λέει και ανοίγει το συρτάρι και παιρνει ένα μαχαίρι.

Κουνάω το κεφάλι μου.

«Να μου μαγειρέψεις μια μέρα.Θα γελάσω πολύ!»λέω γελώντας.

Δεν απαντάει.

Γυρνάω το κεφάλι μου και τον βλέπω να κοιτάει το μαχαίρι.

Τι έπαθε;

«Ιάσωνα;»λέω.

Δεν απαντάει.
Ούτε που με κοιτάει.

«Ζωή μου;Όλα καλά;»λέω και τον βλέπω πλησιαζει το μαχαίρι στο πρόσωπο του.

Δεν φενεται καλά.
Φενεται σαν να είναι στον κόσμο του.
Σαν να σκέφτεται ένα θεός ξέρει τι.

«Ιάσωνα...»λέω και τον πλησιάζω.

Ανοίγει την παλάμη του και βάζει το μαχαίρι πάνω της.Και απλά το κρατάει εκει.

Αυτό δεν είναι καλό.
Καθόλου καλό.

«Ιάσωνα...»λέω πάλι και πιάνω το μαχαίρι στα χέρια μου και το τραβάω αλλά το κρατάει με δύναμη.

«Ιάσωνα!»λέω πάλι αλλά δεν με κοιτάει.
Κοιτάει το μαχαίρι και την παλάμη του.

Το τραβάω πάλι αλλά τίποτα.
Αρχίζει και με τρομάζει.

«Ιάσωνα!»λέω.
«Ιάσωνα κοιτά με!»

«ΙΑΣΩΝΑ ΚΟΙΤΑ ΜΕ!»λέω πιο δυνατά και γυρνάει τα μάτια του σε εμένα.

«Άστο...μην το κρατας...άστο...»λέω.

Τα μάτια του είναι κάπως.Καπως στενάχωρα.Και τι δεν θα έδινα για να μην ήταν πια έτσι.

«Άστο Ιάσωνα...»λέω και νιώθω το βλέμμα του να ηρεμεί και να το αφηνει.

Παιρνω το μαχαίρι και το αφήνω στον πάγκο.

«Τι...Τι εκανα...»λέει στον εαυτό του.
«Κοιτά με...»λέω και το κάνει.

«Όλα καλά Ιάσωνα...»λέω
«Δεν....»
«Σσσς όλα καλά.Εισαι καλά...»λέω και βάζω τα χέρια μου γύρω του και τον αγκαλιάζω.Κραταει και αυτός την μέση μου και μένουμε έτσι για λίγο.

Πρώτη φορά τον βλέπω έτσι.
Τον είχα δει και στον δρόμο εκείνη την νύχτα αλλά όχι έτσι.

Ήταν λες και δεν με άκουγε.

Αν δεν ήμουν εδώ θα....;
Όχι όχι όχι.
Δεν κάνω καλό σε κανέναν σκέφτοντας έτσι.

«Όταν νιώθεις κάπως,όπως και να είναι,κοιτά με οκ;Κοιτά με και θυμίσου ότι είμαι εδώ.Δεν πάω πουθενά.Θα είμαι διπλα σου ότι και να γίνει...»λέω και βάζει το κεφάλι του στον λαιμό μου.Νιωθω την αναπνοή του.

«Δεν είσαι μόνος.Ειμαι διπλα σου.Παντα θα είμαι.Γιατι έχουμε αυτό.Εσυ και εγώ.Αυτο.»λέω χρησιμοποιώντας τα λόγια του.

Δεν ξέρω αν βοηθάω.
Το ελπιζω όμως.