«Εσυ και Εγώ»

33. Γιατί δεν ξέρω καν ποιος θέλω να είμαι...

Ιασωνας

Ψάχνω τα κλειδιά αλλά δεν τα βρήκα.
Ετσι χτυπησα.

«Που ήσουν;Ξέρεις τι ώρα είναι;»λέει.

Ας κοιμομουν έξω Καλυτερα.
Στο πεζοδρόμιο.

Μπαινω μέσα και καθομαι στον καναπέ.Σαν να γυρίζει λίγο το σαλόνι σήμερα.

«Εχεις πιει;Βρόμας αλκοόλ!»φωνάζει.
«Όχι.Ειναι το καινούργιο μου άρωμα»λέω.
«Σοβαρά τώρα;Ξέρεις ότι δεν πρέπει να πίνεις Ιάσωνα!Παιρνεις χάπια!Αυτα τα δυο μαζί δεν πάνε.Εσυ πρέπει να το ξέρεις Καλυτερα!»λέει.
«Με κουρασες.Παω πάνω...»λέω και σηκώθηκα αλλά ξανάεπεσα στον καναπέ.

Ουπς.

Μάλλον δεν έπρεπε να πιω και το δεύτερο μπουκάλι.

«Τι είναι αυτά Ιάσωνα;Τι είναι αυτά;Νόμιζα ήσουν Καλυτερα το τελευταίο καιρό...!»λέει.
«Ιωάννα παράτα με!»λέω.
«Δεν σε παρατάω!Οχι αυτήν την φορά!Τι εχεις παθει πάλι;Τι συμβαίνει;Έγινε κάτι και άλλαξες πάλι συμπεριφορά;»λέει.
«Βραδιάτικα...»λέω.
«Εννοείς πρωινιάτικα!Ειναι 4 το πρωί Ιάσωνα!4!Το ξέρεις ότι πήγα να πάρω την αστυνομία;!»λέει.
«Χαιρετίσματα να τους δώσεις»
«Άσε τις εξυπνάδες!»λέει.

Κάθεται διπλα μου.
«Ιάσωνα μου...γιατί τα κανείς αυτά;Έγινε κάτι;»λέει.

Βάζει το χέρι στον ώμο μου.
«Αυτά που κανείς δεν είναι Ωραια...»λέει.
«Και;Λες και με βλέπουν οι γονείς μου!»λέω.
«Τι;Τι λες Ιάσωνα;Φυσικά και σε βλέπουν...»λέει.
«Δεν είμαι παιδί πια Ιωαννα.Δεν χρειάζεται να λες τέτοια!»λέω.
«Λες βλακείες.Φυσικα και σε βλέπουν...»
«Και ντρέπονται για μένα.Το ξέρω...»λέω.
«Όχι βέβαια.Ποιος τα λέει αυτά;Φυσικά και δεν ντρέπονται για σένα...»
«Ντρέπονται.Ντρεπονται.Το ξέρω...»λεω.

Το είπε και η Λυδια.
«Αν ήμουν οι γονείς σου θα ντρεπόμουν για σένα.Απορω πως σε μεγαλώνουν έτσι...»

«Όχι βέβαια.Ιασωνα...περνας κάτι.Ειναι Λογικο.Πεθαναν και οι δυο σου γονείς μαζί.Και ήσουν ένα παιδί πολύ δεμμενο μαζί τους.Το εχεις πάρει ασχημα.Εγω θα ήμουν σε χειρότερη κατάσταση,να ξέρεις.Μην είσαι σκληρός με τον εαυτό σου...»λέει.
«Είμαι.Γιατι κάνω όλο βλακείες.Τους απομακρύνω ολους από γύρω μου.Τους πληγώνω ολους.Δεν ξέρω πλέον ποιος είμαι...»
«Ιάσωνα.Δεν κανείς βλακείες.Το προσπαθεις οκ;Μην το κανείς αυτό στον εαυτό σου.Εχεις κατάθλιψη.Και δεν θα φύγει μόνο του.Πρεπει να προσπαθήσεις λίγο.Να βοηθήσεις τον αυτό σου.»
«Και πως θα το κάνω αυτό;»
«Πριν κανείς κάτι Σκεψου.Κανοντας αυτό,θα είσαι ο άνθρωπος που θες να είσαι;»λέει.

Δεν μπορώ να το κάνω αυτό...
Γιατί δεν ξέρω καν ποιος θέλω να είμαι...

«Και μην ξαναπείς ότι δεν σε βλέπουν.Γιατι σε βλέπουν.Και σε προσέχουν Ιάσωνα.Ξερω ότι είναι δύσκολα.Και για μένα είναι.Εχασα τον αδερφό μου και ξαφνικά έγινα υπεύθυνη για ένα άτομο,τον ανηψιο μου,και δεν ξέρω καν τι κάνω.Αν κάνω καλή δουλειά.Αλλα ότι και να είναι,ότι και να κανείς θα είναι υπερήφανοι για σένα.Ετσι κάνουν οι γονείς.Και κάτι έχει γίνει,το ξέρω,γιατί πήγαινες Καλυτερα και τώρα πάλι σκέφτεσαι αυτά...»λέει.

Έγινε.
Η Λυδια έγινε.
Τα λόγια της ήταν σαν κάποιος να με πυροβόλησε στην καρδιά.Και δεν είχε και άδικο.Αυτο ήταν το θέμα.Οτι έχει αυτήν την αντίληψη για μένα,και εγώ φταίω για αυτό.Εγω το εκανα.Αλλα πάλι πονάει.

«Θα είσαι καλά...ολά θα γίνουν καλά...»λέει και καθόμαστε και οι δυο έτσι χωρίς να πούμε κάτι.