«Εσυ και Εγώ»

42. Σαν πολύ δεν βιάζεσαι κύριε Παπανικολάου;!

Ιάσωνας

Παρκαρω λίγο μακριά από το σπιτι της επειδή δεν βρήκα πιο κοντά.

«Τα λέμε μετά»λέω.

Με κοιτάει.
Τι είπα πάλι;

«Σοβαρά τώρα;»λέει.
«Τι;»λεω.
«Θα περπατήσω μέχρι το σπιτι μου;Μόνη μου;»λέει.

Κάτι κριβει αυτή η ερώτηση.
Είμαι σίγουρος.

«Άστο.Δεν πειραζει.Τα λέμε μετά»λέει και βγαίνει έξω.

Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω εξω.Με κοιτάει.

«Θες να σε πάω μέχρι το σπιτι;»λέω.
«Αυτό θα ήταν πολύ γλυκό...»λέει και περπατάμε διπλα διπλα.

Θα μπορούσε να το πει Τελοσπαντων...

«Είναι περίεργο έτσι;»λέει.
«Ποιο;»
«Αυτό.Εμεις.Μεχρι χθες δεν ήθελα να σε ξαναδώ στα μάτια μου και τώρα είμαστε μαζί;Σαν ψέμματα είναι»λέει.

Εμένα μου λέει...

«Ναι...»λέω.

Με κοιτάει και με το χέρι της πιάνει το δικό μου.

«Γελάς»λέει.
«Είμαι χαρούμενος ναι»λέω.
«Και ευθύνεται κανείς ή καμία για αυτό μήπως...;»λέει.
«Εσυ ευθύνεσαι ναι»λέω.
«Αυτό είναι καλό.Πολυ καλο...»λέει περηφανα.

Φτάνουμε στην πόρτα της.
«Φτάσαμε...»λέει.
«Ναι...»λέω και σταματάει και γυρνάει από την μεριά μου.

«Φεύγω λοιπόν...»λέει και βάζω τα χέρια μου γύρω της και την φέρνω κοντά μου.
«Όχι τόσο γρήγορα...»λέω και την φιλάω.

Και είναι απλό.
Μου αρεσει.Και δεν μου έχει αρεσει καμία άλλη πριν έτσι.Καμια δεν ήθελα να την φιλάω έτσι,να την έχω κοντά μου,να γελάμε μαζί.

Και τώρα το θέλω.
Με την Λυδια το θέλω.

Δεν ξέρω τι με τράβηξε σε αυτήν.

Ότι με έβαζε συνέχεια στην θέση μου,ότι δεν έπεσε στα πόδια μου όπως τις άλλες,ότι είναι πανέξυπνη,ότι ήξερε από την αρχή τι ηθελε και απλά το είπε,ότι ποτέ τίποτα δεν ήταν στρωμένο για αυτήν και έπρεπε να παλέψει για όλα,ότι είναι θέα.

Μπρορει και όλα μαζί.

Αλλά ο χαρακτήρας της και ότι δεν φοβόταν να πει αυτό που ήθελε σίγουρα.Οπως είπα είναι μοναδική και αξίζει τα πάντα.

Μπορώ να της τα δωσω;
Θα προσπαθήσω σίγουρα.
Βλεποντας έτσι με κάνει να θέλω να προσπάθησω.

«Πως πέρασες σήμερα;»λέω.
«Ίσως ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου»λέει.
«Και στην αρχή δεν ήθελες να έρθεις να φανταστείς...»
«Να κάνουμε πιο συχνά κοπάνες»λέει.
«Όχι βέβαια.Ουτε μια μέρα μαζί και πήρες τον κακό τον δρόμο;Τόσο κακή επιρροή έχω πάνω σου;»

Γελάει.

«Πρέπει να φυγω.Να κάνω ένα μπάνιο και να πάω στην δουλειά»λέει.
«Να έρθω μαζί σου;»λέω.

Όχι ότι δεν το έχω σκεφτεί..
Μην κοροϊδευόμαστε.
Ζω για το σεξ!

«Στην δουλειά;Αμε»λέει.
«Εννοούσα στο μπάνιο βασικά...»
«Τότε όχι!Σαν πολύ δεν βιάζεσαι κύριε Παπανικολάου;!»λέει.
«Εχεις δίκαιο...»
«Φυσικά και έχω.Παντα εχω.Φευγω τωρα.Ευχαριστω που με έφερες»
«Τίποτα»λέω και με φιλάει το μάγουλο.
«Τα λέμε φαντάζομαι...»
«Φαντάζεσαι;»λέω.

Ανοίγει την πόρτα και γυρνάει να με δει.

«Αν θες δηλαδή να τα πούμε.Ξερεις.Αν μου στείλεις μήνυμα.Ή αν τηλεφώνησεις....»λέει.

Αυτό ήταν σπόντα.

«Θα σε πάρω»λέω.
«Θα το σηκώσω»λέει και κλεινει την πόρτα.

Νιώθω ότι μαζί της δεν θα βαρεθώ ποτέ.
Κάθε φορά με ξαφνιάζει.
Με συναρπάζει.

Πάω σπιτι και βλέπω την Ιωάννα στο σαλόνι.

«Χερετω!»λέω και καθομαι στον καναπέ.
«Καλώ τον.Τι έγινε;»με ρωτάει.
«Καλά εσυ;»
«Καλα...»λέει και με κοιτάει.

«Πεινάω»λέω.

Με κοιτάει πάλι με γουρλωμένα μάτια.

«Τι;»
«Πείνας;»
«Ναι.Δεν έχω φάει τίποτα όλη μέρα»
Σηκώνεται.

«Ονειρευομαι μήπως;Πάω να σου ζεστάνω φαγητο...»λέει και φεύγει και μετά γυρνάει πάλι πίσω και με κοιτάει.

«Γελάς;»λέει.
«Ναι.Κακο είναι;»λέω.
«Όχι όχι καθόλου»λέει και πάει στην κουζινα.

«ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΕΕΕΕ ΜΟΥΥΥΥ!!!»φωνάζει από μέσα.

Βγάζω το κινητό.
Το πήρε μόνη της πριν και έγραψε τον αριθμό της.Και δεν έβαλε Λυδια σαν όνομα.

Έβαλε «μωρό μου».
Φαντάζομαι έτσι κάνουν τα ζευγάρια.

Πατάω πάνω στον αριθμό της.
Να την πάρω ή είναι νωρίς;
Τώρα την άφησα μόλις.

Δεν βαριέσαι...

«Ναι;»λέει.
«Σε πήρα...»λέω.
«Και όπως σου είπα το σήκωσα..»λέει και γελάει.

Πριν,φοβομουν μην γίνει σημαντική για μένα.Μην μου γίνει απαραίτητη κατα κάποιο τρόπο.

Είναι αργά βέβαια.
Νομίζω έχει γίνει.