«Εσυ και Εγώ»

31.«Να σας αφήσω εσάς τα πιτσουνάκια μόνα σας...»

Ιασωνας

Πάω στο μπάνιο και ρίχνω μπόλικο νερό στο πρόσωπο μου.Σημερα δεν είναι καλή μέρα.Οχι ότι είναι κάποια εδώ και καιρό,αλλά σήμερα νιώθω ότι θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Ναι.Ειναι από αυτές τις μέρες...

Κοιταω τον εαυτό μου στο καθρέφτη.
Ακόμα δεν ξέρω ποιος είμαι.Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου.Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω,τι όχι,δεν ξέρω τίποτα!

Ηλίθια ζωή!

«Ιάσωνα;Τι είναι;»λέει ο Παναγιώτης καθώς μπαινει μέσα.

Κλείνω την βρυση.

Ανοίγω τα χάπια και παιρνω ένα.

«Δύσκολη μέρα;»λέει.
«Δύσκολη ζωή...»λέω.
«Πως νιώθεις;Πες μου...»με ρωτάει.
«Δεν ξέρω.Οπως κάθε μέρα απλά σήμερα το νιώθω έντονα...»λέω.
«Τι νιώθεις;»λέει.
«Ότι είμαι μόνος.Οτι ζω την ζωή ενός άλλου,ότι δεν πρέπει να είμαι εδώ...»λέω.
«Θες να φυγουμε;Να κάνουμε κοπάνα;Να πάμε κάπου μόνο εγώ και εσυ;Όπως παλιά;»λέει.
«Όχι.Ενταξει είμαι.Θα περάσει.Παω στην ταξη»λέω και μπαινω μέσα.

Βλέπω την Λυδια.Στην αγκαλιά του Αντρέα.

«Αχ βρε Αντρέα...»λέει αυτή.
«Τι είναι βρε ψυχούλα μου...»της λέει εκείνος.

Ψυχούλα μου;
Είπε ψυχούλα μου;
Τα βρήκαν πάλι;

Αφού είπε δεν πρόκειται να τα ξαναβρεί μαζί του μετά το τελευταίο;

«Εγώ είμαι εδώ οκ;»λέει αυτός.

Αυτος που έλεγε ψέμματα στους φίλους του;

Αλλά μετά....
Ποιος είμαι εγώ να κρίνω;

Μπαινω μέσα.Μολις με βλέπει η Λυδια κατεβάζει το κεφάλι της κάτω.

«Ιάσωνα...»λέει ο Αντρεας.
«Αντρέα...»λέω και καθομαι στην θέση μου,πίσω από εκεινην.

Τις χαϊδεύει τα μαλλιά.
Τι κανει τώρα;

«Φεύγω οκ;Πάω στην ταξη μου»λέει αυτός.

Στο καλό!

«Όχι μην....»λέει αυτή και του πιάνει το χέρι.
«Μην φύγεις...σε παρακαλώ...»λέει πάλι η Λυδια.

Κατάλαβα...
Φοβάται να μείνει μονη της...
Μόνη της μαζί μου...

Μετά τα χθεσινά το περιμενα...
Το ηλπιζα αλλά και δεν το ηλπιζα μαζί...

«Γιατί ομορφιά μου;Τι έγινε;»λέει αυτός.

Ομορφιά μου.
Ψυχούλα μου.
Σου τρέχουν τα σάλια Αντρεακο!

Δεν λεει κάτι αυτή.
Σηκώνομαι.

«Να σας αφήσω εσάς τα πιτσουνάκια μόνα σας...»λέω και βγαίνω έξω.

Βλέπω τον Παναγιώτη.
«Αυτή η κοπάνα που λέγαμε;»λέω.
«Φυσικά.Παμε»λέει και βγαίνουμε από το σχολειο.

Κάποιον σαν τον Αντρέα χρειάζεται φαντάζομαι.Να της λέει γλυκόλογα.Να την αγκαλιάζει.Να νοιάζεται και να την κάνει χαρούμενη.

Τι και αν θέλω να είμαι εγώ αυτός;
Δεν μπορώ.
Δεν γίνεται.

Δεν είμαι αρκετά καλός για αυτήν...

Τι και αν το φιλί της ήταν απίστευτο και δεν ήθελα να σταματήσει ποτέ...;

Ανησυχουσα να την αφήσω να έρθει πολύ κοντά μου,για να μην συμβεί κάτι τέτοιο.Αλλα το κατάλαβα λίγο αργά μάλλον.

Έχει ήδη γίνει.

Και είμαι σίγουρος ότι το να την έχω στην ζωή μου σίγουρα θα μου κάνει καλό.Ηδη μου έχει κάνει.

Αλλά το θέμα είναι άλλο.
Μήπως το να είμαι εγώ στην
ζωής της της κάνει κακό.

Όπως είπα...
Δεν είμαι αρκετά καλός για αυτήν...
Και δεν ξέρω αν θα γίνω ποτέ..