«Εσυ και Εγώ»

3.«Τίποτα που να μην θέλει»

Ιασωνας

«Πείνας;Να σου φέρω κάτι από το κυλικείο;»λέει ο Παναγιώτης.
Τον αγριοκοιτάζω.
«Καλά σταματαω»λέει.
«Πάλι καλά που το κατάλαβες»λέω.

Το ματι μου πάει απέναντι στον Κυριακο.Μιλαγε με αυτήν που μιλάει πάντα.

«Γιατί δεν κάθεται μαζί μας ο Κυριάκος ποτέ στο τραπέζι;»λέω.
«Γιατί κάθεται με την φίλη του»λέει ο Παναγιώτης.
«Φίλη του;Ναι καλά!Κοιμαται μαζί της στάνταρ!»λέω.

Φίλη το λένε τώρα...

«Όχι δεν νομίζω.Ειναι κολλητοί από το Δημοτικό»λέει.
«Δεν την έχει ρίξει στο κρεβάτι ακόμα;Τότε γιατί την κάνει παρέα;»λέω.
«Δεν είναι όλοι σαν εσένα φιλε.Καποιοι δεν έχουν σκοπό της ζωής τους να κοιμηθούν με όλο το γυναικείο πληθυσμό»λέει.
«Αυτοί χάνουν...»λέω.
«Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου αλλά μην κοροϊδεύεις εμένα.Το ξέρω ότι το κανείς για να σε βοηθήσει να ξεχαστείς.Και ίσως το κάνει.Για ποσό όμως;Δέκα λεπτά;Μετά;Μετά νιώθεις πάλι το ίδιο»λέει.
Σηκώνομαι.
«Τι εχεις παθει σήμερα;»λέω.
«Απλά ανησυχώ για σένα Ιάσωνα!»λέει.
«Μην!Δεν στο ζήτησα»λέω.
«Ιάσωνα...»
«Έρχομαι εδώ για να μην ακούω την Ιωάννα.Μην με κανείς να το μετανιώσω»λεω.
«Εννοείς την θεία σου...»λέει και πάω στο διαδρομο.

Δεν τον αντέχω.
Δεν μπορώ να πάω σπιτι,δεν μπορώ να είμαι σχολειο,που στο διάολο θα πάω;!

Νιώθω ένα χέρι να με τραβάει και να με πάει στο μπάνιο και να αρχίζει να με φιλάει.Ανοιγω τα μάτια μου και βλέπω είναι η ίδια που ήταν το πρωί.

Πως την λένε;
Μαρία...
Σοφία...
Κατερίνα...

Κάπως έτσι.

Σταματάω το φιλί.
«Οπα Οπα Οπα.Τι ακριβώς κανείς;»λέω.
«Σε φιλάω μωρό μου»λέει γελώντας.
«Καταρχάς δεν είμαι το μωρό σου οκ;»λέω.
«Τι;Αφού είμαστε μαζί βρε Ιάσωνα...τι λες;»λέει λες και λέω κάτι παράλογο.
«Είμαστε μαζί;Ποτέ έγινε αυτό;»λέω.
«Χθες το βράδυ ήρθες σπιτι μου,το πρωί στις τουαλετες...»λέει.

Τι;
Η ίδια ήταν;
Αυτό δεν είναι καλό.

«Κοιτά κοπέλια αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε μαζί.Δεν κάνω σχέση εγώ.»λέω.
«Τι;Δηλαδή με χρησιμοποίησες;»λέει σταναχωρημενα και πριν προλάβω να πω κάτι άλλο ξεκινάει να κλαιει.

Αυτό μου ελειπε τώρα για να γίνει η μέρα μου ακόμα χειροτερη...

Γιατί να πω ψέμματα...
«Ναι»λέω και κλαιει πιο πολύ.

Σκοτώστε με!
Τώρα!

Ανοίγει η πόρτα και μπαινει κάποια.

Βλέπει την κοπέλα που κλαιει,εμένα και μετά πάλι την κοπέλα.
Νομίζω αυτή είναι εκείνη η φίλη του Κυριάκου.

«Τι συμβαίνει εδώ;»λέει και πάει στην κόπελα.
Βάζει το χέρι στην πλάτη της.
«Κατερίνα είσαι καλά;Γιατί κλαις;»της λέει.

Κατερίνα την λένε...

«Αυτός!»λέει εκείνη και με δείχνει.
Τώρα κοιτάει εμένα.
«Να μην σχολιάσω ότι είσαι στις γυναικείες τουλετες!»λεει.Λες και κανείς κοιτάει την ταμπέλα από έξω....
«Τι της έκανες;»λέει.

Πολύ προσωπικά το έχει πάρει το θέμα.

«Τίποτα που να μην θέλει»λέω.
«Έξω!»λέει και μου δείχνει την πόρτα.
«Ηρέμησε οκ;Δεν εκανα κάτι»λέω.
«Με χρησιμοποίησε Λυδια.Αυτο έκανε...»λέει η άλλη.

Σε λίγο θα πει ότι την βίασα και ολας.

«Είσαι μεγάλος μαλακας.Εξω!»λέει και βγαίνω.

Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με τα κοριτσια και τα κέφια τους.Καλα κάνω που κοιμάμαι μια φορά και μετά δεν της ξαναμιλαω.Μετα νομίζουν ότι τα έχουμε να πούμε.Οτι θα είμαι ο ερωτας της ζωής του.

Ναι καλά...
Λες και θα γίνει ποτέ αυτό...
Λες και έχω όρεξη να βαλω και αλλά προβλήματα στο μυαλό μου...

Μπαινω σε μια άδεια ταξη και καθομαι σε ένα θρανίο και βγαζω τσιγάρα από την τσέπη του τζιν μου και βάζω ένα στο στόμα.

Δεν καπνίζω τρελα αλλά μια στο τόσο χρειάζεται.

Ανοίγω με τον αναπτήρα.

Τι μέρα και αυτή...
Νιώθω τόσο κουρασμένος...

Ξέρω όμως ότι με το που ξαπλώσω δεν θα κοιμηθώ αλλά ποιος ο λόγος να προσπαθήσω.

Μετά από λίγο ακούω έναν περίεργο ήχο και κοιταω πάνω.

Ούπς.
Αυτό δεν είναι καλό.
Δεν άργει να βγει νερό από εκει.
Αφού είχε αισθητήρες καπνού.

Αφού έγινα μούσκεμα,το ίδιο και η ταξη,και το ίδιο και το τσιγάρο μου ανοίγει η πόρτα.

«Παπανικολάου!Στο γραφείο τώρα!»λέει.