«Εσυ και Εγώ»

75.«Έχω εσένα.Θα είμαι»

Λυδια

«Καλά είμαι..»λέει.
«Σίγουρα;Θες να φτιάξω το μαξιλάρι;»λέω.
«Όχι.Θελω να έρθεις εδώ στο κραβατι μαζί μου»λέω.

«Καλυτερα να κάτσω στην καρέκλα.Να είσαι πιο άνετα»λέω.
«Θα νιώθω πιο άνετα αν έρθεις στο κρεβάτι και ξαπλωσεις διπλα μου»λέει.

Και πάω.
Δεν θέλω να του πάω κόντρα.

Χθες καθόμουν όλο το βράδυ και διάβαζα από το Ίντερνετ για την καταθλιψη.
Αρθρα,πληροφορίες και συνεντεύξεις ατόμων που είχαν και που το ξεπέρασαν.

Ο άνθρωπος με καταθλιψη νιώθει δυστηχησμενος συνέχεια.Νιωθει ότι ευθύνεται για όλα και για αυτό σκέφτεται την...την αυτοκτονία.

Θα πρέπει σιγά σιγά να βρει πάλι πραγματα που του αρέσουν.Πραγματα που θα τον κάνουν όπως πριν.

«Επειδή σε ξέρω,ξέρω ότι αυτήν την στιγμή τα υπεραναλυεις όλα.Για αυτό σταματά να το σκέφτεσαι οκ;»λέει.
«Δεν ξέρεις τι σκέφτομαι...»
«Ξέρω.Επειδη σε ξέρω.Ειμαι καλά όμως»
«Όχι δεν είσαι.Ετσι λες για να μην στεναχωρηθώ αλλά δεν είσαι.Και δεν μαρεσει να μου λες ψέμματα ή να μην μου λες τι πραγματικά συμβαίνει Ιάσωνα.Δεν θέλω να σκέφτεσαι εμένα και πως θα νιώθω αν μου πεις την αλήθεια.Οχι.Θελω να σκέφτεσαι εσένα πρώτα!»λέω.
«Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ να ξέρεις!»λέει και γελάει.

Ίσως για αυτό δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Επειδή συνέχεια μου γελάει.

«Ιάσωνα σοβαρολογώ»λέω.
«Και εγώ Λυδια»λέει.

«Βρε μωρό μου τέτοια μούτρα θα εχεις τώρα;Σε παρακαλώ....»
«Είσαι καλά;Τώρα πως νιώθεις;»λέω.
«Τώρα ειδικά που ξαπλωσες διπλα μου και σε έχω στην αγκαλιά μου τέλεια!»λέει.

Με κρατάει δυνατά και μπερδεύω τα δαχτυλα μου με τα δικά του.

Έτσι πως κράταγα το χέρι του κοιταω τον καρπό του που έχει τα σημάδια πάνω του.

«Ξέρεις και για αυτό φαντάζομαι...»λέει.
«Ναι.Μου το είπε η Ιωάννα...»λέω.
«Όχι και από τις καλύτερες μέρες μου...»λέει.
«Γιατί Ιάσωνα;Τι σκεφτοσουν όταν το έκανες;»λέω.

Θέλω να μάθω.
Μπορεί να διάβασα τι νιώθουν άλλοι με αυτό,αλλά εμένα με νοιαζει ο Ιασωνας.Και θέλω να μάθω ακριβώς τι σκεφτόταν.Για να μπορώ να γίνω αυτό που χρειάζεται.

«Όταν έκοψα τις φλέβες μου...;Δεν ξέρω.Πολλα...»λέει.

«Σκεφτόμουν ότι ήμουν μόνος.Οτι δεν θα στεναχωρηθεί και κανείς αν πεθάνω.Πως είναι να πεθαίνεις.Αν θα δω τους γονείς μου μετά τον θάνατο....Πολλά.

Εκανα μια λίστα στο κεφάλι μου.Βλακεια τώρα που το σκέφτομαι.Λογους να πεθάνω και λόγους να μην πεθάνω.Και οι λόγοι να πεθάνω ήταν πιο πολλοί...

Ένιωθα ένοχος για πραγματα που δεν με αφορούσαν.Λες και εγώ έφταιγα για κάθε δυστυχία σε αυτόν τον κόσμο.Λες και ο κόσμος θα ήταν καλύτερος χωρίς εμένα.»λέει.
«Δεν θα ήταν!»λέω.
«Έτσι ένιωθα.Οτι δεν είχε νόημα η ζωή μου.Ενιωθα όλα τα ασχημα συναισθήματα που υπάρχουν,μέσα μου.Σαν να με έπνιγαν...»λέει.

Έτσι πως τα λέει...
Μου έρχεται να κλάψω.
Νιώθοντας ένας άνθρωπος ολα αυτά.
Δεν μπορώ να το πειστεψω.

«Θα είσαι καλά οκ;Τώρα θα είσαι καλά...»λέω.
«Έχω εσένα.Θα είμαι»λέει.
«Θέλω να μου λες.Οταν σε πιάνουν αυτές οι στιγμές θέλω να μου το λες.Μην το κρατας μέσα σου»λέω.
«Οκ...»
«Και θα περνεις τα χάπια.Σε παρακαλώ...»λέω.
«Εντάξει»
«Και θα πηγαινεις στην ψυχολόγο»
«Οκ»λέει.

Τουλάχιστον δεν κάνει νάζια.
Κάτι είναι και αυτό.

«Και κάτι ακόμα.Η Λυδια σαγαπαει και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εσενα»του λέω και με κοιτάει απορημένος.
«Τι;»λέει.

«Το ότι η Λυδια σαγαπαει και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εσένα λέω,βάλτο στην λίστα με τους λόγους να μην πεθάνεις...»λέω.