«Εσυ και Εγώ»

62. Γιατι μιλάμε για την Λυδια.

Ιασωνας

Ρίχνω μια και ούτε που πάει δεν βλέπω και δινω το μπαστούνι στον Παναγιώτη.

«Δεν έχεις και πολύ όρεξη έτσι;»λέει.
«Όχι.Παιξε εσυ»λέω.

Ρίχνει και αυτός.

«Και δηλαδή για να καταλάβω σε ρώτησε να της πεις ειλικρινά αν θα ξαναγινει και εσυ δεν είπες τίποτα;»λέει.
«Όχι.Δεν είπα....»
«Πας καλά;Γιατί;»λέει.

Όχι.Προφανως και δεν πάω καλά.

«Απλά δεν ξέρω.Δεν θέλω να της λέω ψέμματα.Και αν το ξανακάνω;Και αν την δω να μιλάει με τον Αντρέα και από τα νερά μου το ξανακάνω;»λέω.
«Δεν θα το ξανακάνεις...»λέει.
«Μην είσαι σίγουρος..»λέω.

Φημίζομαι για τις μαλακιες μου σαν μαλακας που είμαι.

«Γαμωτο!»λέω και ξεχνώ τις τσέπες μου.
«Τι έπαθες ρε;»λέει.
«Ξέχασα το χάπι το πρωί»λέω και ανοίγω το κουτί και το βάζω στο στόμα μου.
«Ιάσωνα μην κανείς βλακείες!Μην το ξεχνάς»λέει.

Σηκώνομαι και πάω στην ακρη της ταράτσας.Ειναι ένα μικρό μέρος που δεν έχει κάγκελα.Δεν ξέρω γιατί.Δεν θυμάμαι.Απλα δεν έχει.

Από εκει ρίχνουμε τις μπάλες.

Η ταράτσα είναι στον τρίτο.Δεν είναι και πολύ  ψηλά αλλά ούτε πολύ χαμηλά.Δεν νομίζω να πεθάνεις αν πέσεις.

Πάω πιο κοντά και κοιταω κάτω.

Ίσως να σπάσεις κανένα χέρι,πόδι.

Πως τα εκανα έτσι...
Τώρα;Τώρα τι θα κάνω;

Όλα σκατα στην ζωή μου!Ολα!

Οι γονείς μου με άφησαν,τώρα και η Λυδια.Η βλαμμενη η ψυχολόγος δεν λεει ότι είμαι καλά να τελειώνουμε και με αυτό το θέμα.

Ας μην συζητήσω για το σχολειο.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι.Μηπως είμαι ιυοθετημενος.Δεν μπορεί εγώ να είμαι γιος του Παπανικολάου.Αυτος ήταν έξυπνος,σωστός άνθρωπος.Ηξερε τι έκανε,πάντα έκανε περήφανους τους γύρω του.

Εγώ;
Εγώ μόνο ντροπή φέρνω σε αυτό το όνομα.

Ένα άτομο βρέθηκε στην χωρίς νόημα ζωή μου,και εγώ ο ίδιος το απομάκρυνα.

Αν κάτι πάθω κανείς σεν θα νοιαστεί για μένα,κανείς δεν θα έρθει τρέχοντας.Δεν το αξίζω και ολας.

Είμαι ένα τίποτα.

Δεν προσφέρω τίποτα στους γύρω μου.Τιποτα.