«Εσυ και Εγώ»

82. Εγώ φταίω...εγω...

Ιασωνας *

«Ιάσωνα;»ακούω.

Αίματα...
Πολλά αίματα παντού..

«Ιάσωνα;»

Το κεφάλι της ανοιχτό και έτρεχε ποτάμι το αίμα της...
«Λυδια;Λυδια μιλά μου!»λέω αλλά τα μάτια της είναι κλειστά.

«Ιάσωνα!»

Την πιάνω και προσπαθώ να την σηκώσω.Δεν μπορεί να κάθεται στο κρυο πάτωμα.

«Ιάσωνα;»

Κοιταω τα χέρια μου και βλέπω το αίμα της.

Και αυτή ακόμα κάτω.Και αναίσθητη.
«Ένα ασθενοφόρο!»

«Ιάσωνα!»ακούω κάποιον να φωνάζει.

Γυρνάω το κεφάλι μου.

«Έλα να πλύνεις τα χέρια σου..»λέει και τα κοιταω.Ακομα έχω το αίμα της.
«Θα...θα βγει ο γιατρός...»λέω.
Με σηκώνει.
«Δεν θα αργήσουμε...»λέει και με τραβάει μέχρι το μπάνιο.

Ανοίγω την βρυση και το αίμα της φεύγει από τα χέρια μου και πάει στον νεροχύτη.

Το τρίβω.
Το τρίβω καλά.
Δεν φεύγει όμως.
Το τρίβω πάλι.

Κλεινει την βρυση και τον κοιταω.

«Έλα.Μην κλαις...»λέει.
«Παναγιωτη...τι...τι εκανα...»λέω.
«Θα είναι καλά.Μην κλαις.Σε παρακαλώ...»
«Την σκότωσα....»
«Όχι Ιάσωνα.Καλα ειναι...»
«Άνοιξε το κεφάλι της...έτρεχε αίμα..δεν άνοιγε τα μάτια της..»
«Μην τα σκέφτεσαι αυτά τώρα...
«Αν παθει κάτι...»
«Έλα ρε φιλε.Δεν...καλά θα είναι...»λέει.
«Για μένα...εξαιτίας μου...»λέω και χτυπάω το κεφάλι μου με τα χέρια δυνατά.

«Είμαι ηλιθιος!Ειμαι ηλιθιος!»λέω και ο Παναγιώτης μου πιάνει το χέρι και το βάζει στον ώμο του και με αγκαλιάζει.

Τι εκανα...;
Την σκότωσα...
Εγώ...
Την σκότωσα...

Αίματα στο κεφάλι της...
Στα ρούχα της...
Στα χέρια μου...

«Ηρεμησε...θα πάθεις τίποτα...»λέει και ανοίγω την πόρτα και πάω πάλι μέσα.

Μόλις με βλέπει ο Θανάσης και η μαμά της με την Ιωάννα τρέχουν σε εμενα.

«Τι έγινε;Που είναι;»λέει η μαμά της.
«Μέσα.Δεν έχουν βγει ακόμα...»λέω.
«Τι έγινε;Πως;»λέει ο Θανάσης.
«Εγώ φταίω...εγω...ήμουν στην ταράτσα και ήρθε και...και γλίστρισε και έφυγε πίσω...και...και έπεσε....και είχε είχε αίματα παντού και στο κεφάλι και...δεν...εγώ...για όλα φταίω εγώ»λέω.
«Ιάσωνα...»λέει η Ιωάννα και με αγκαλιάζει.

Κλαιω.
Και δεν με νοιαζει που με βλέπουν.
Η Λυδια με νοιαζει μονο...

Αν..αν παθει κάτι...
Δεν θα το αντέξω...
Όχι να χάσω και αυτήν...
Όχι....

«Ηρέμησε οκ;Ηρέμησε...»λέει η Ιωάννα.
«Αν παθει κάτι η κόρη μου...»λέει η μαμά της.
«Σσσς μια χαρά θα είναι»λέει ο Θανάσης και την αγκαλιάζει.

Αν παθει κάτι...

Απομακρύνομαι και περπατάω έξω.

«Ιάσωνα που πας;»λέει ο Παναγιώτης και με ακόλουθει.

Βγαίνω από το νοσοκομείο και μπαινω διπλα στο εκκλησάκι.

Καθομαι μπροστά μπροστά.
Σταυρωνω τα χερια μου.

«Σε παρακαλώ...
Μην μου την παρεις.Οχι και αυτήν.Μην μου παρεις και αυτήν.Δεν θα το αντέξω.
Δεν μπορώ να την χάσω.
Σε παρακαλώ...
Δεν μπορώ να χάνω συνέχεια ανθρώπους που αγαπώ.Δεν μπορώ...»λέω δυνατά και νιώθω το χέρι του Παναγιώτη στον ώμο μου.

Πως θα ζήσω με τον εαυτό μου μετά;

Δεν μπορεί αυτή να πληρώνει τις βλακείες μου.Δεν μπορεί να παθαίνει αυτή όλα αυτά επειδή εγώ έχω θέματα.
Δεν μπορεί.