Ilang buwan na ang nakakalipas simula nang nakatakas si Donghae mula sa operasyon na yun at hanggang ngayon ay nagtatago pa din ito na tila isang bampira na ayaw masilayan ang araw, at wala nang balita tungkol sa kanya.
Hindi niya alam kung ano ang dapat niyang gawin. Hindi siya natatakot o naaawa kay Arielle.
Pero may kung ano sa puso niya na hindi niya maintindihan.
Kinuha niya ang isang papel mula sa isang kahon na pinaglalagyan niya ng ilang mga litrato.
"Autumn." he whispered as he smiled through the pain.
Hindi niya maikakailang malaki ang nararamdaman niyang pangungulila sa batang babae na yun lalo na kung iniisip niyang anak ito ng anak niya.
Na hindi niya magawang lapitan.
In a sudden, the door of his small apartment flew open at dahil sa gulat niya ay nahugot niya ang isang baril mula sa ilalim ng mesa at tinutukan iyong pumasok.
"Oops." she smiled beautifully then she chuckled while raising her hands like surrendering.
"Sino ka?" Donghae stands up, na nananatiling nakatutok ang baril sa batang babae.
She laughed as when her mother came from the door too, following her. The girl looked at her mother, at nagkatinginan sila ni Donghae.
"Ibaba mo ang baril mo." wika nito habang tinatanggal niya ang coat niya at hinagis sa may upuan.
"Luna?" Donghae asked.
The mother looked at him at tinanguan iyong batang babae saka naman ito naupo sa upuan, giggling.
Ibinaba ni Donghae ang baril niya, saka niya tiningnan iyong batang babae.
[ A/N: Para mas magandang imahinasyon, i'll drop that picture of 'batang babae' here.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
]
"Akala ko papatayin mo ang sarili mong anak." Luna said as she looked at the little girl.
At walang nagawa si Donghae kung hindi ang mamangha sa sinabi ni Luna.
"Wag mo akong linlangin, Luna. Nandito ka ba para isuplong ako sa pulis?" he said.
