Why Again?! (vervolg op He's The Up When I'm Down)

hoofdstuk 33

niall p.o.v.

het is echt fijn om met zayn op een kamer te liggen. je bent temiste niet alleen als niemand er is. op dit moment is djenna even hope ophalen bij liam en tess. hopelijk komt ze snel terug. het is wel leuk bij zayn... maar toch mis ik haar nu al, ookal is ze nog maar een kwartier weg.

djenna p.o.v.

ik slender over de straten heen. ik kan het echt niet meer aan bij niall in het ziekenhuis.. nu niall, zayn en melanie al gewond zijn.... alleen door mij... door mijn vader... ik heb hun nu in deze problemen gebracht. door mij hebben ze nie iets. ik kan het echt niet meet aan. het word te veel nu. ik ga een hoekje van de  straat om. daar, aan het einde van de straat, wad ooit mijn oude huis. daar is altijd alles gebeurd. ook dat mijn moeder overleed... dat zijn de ergste herinneringen van dat huis. mijn moeder... op momenten zoals nu had ik gehoopt dat ik haar nog bij me had. dat als ik verdrietig was ze mij kon troosten..... maar dat is alleen een gedachte. dr realiteit is verl harder.  ze is er niet meer. ze is dood.... ik loop langs mijn huis.  mijn oude huis is helemaal opgeknapt. er woont ook al een nieuw gezin in. ik zie ze door de raam heen zitten, gezellig aan tafel. zonder waarschijnlijk te weten wat hier allemaal is gebeurd een paar jaar geleden. dat aan dr tafel zitten, gelukkig met je gezin, is iets wat ik nooit hier heb gehad. nu wel een klein beetje.... met niall en hope.  en met de andere jongens en hun vriendinnen.  maar, dat was voor de tijd dat alle elende begon. alle elende die ik vroeger heb mee gemaakt, is gewoon weer opnieuw begonnen... maar wat mij betreft 10x erger! nu worden niet alleen ik, maar  ook de meest dierbare mensen om me heen gepakt. zelf mijn kind. ookal zou ik het nooit doen, zou ik als ik hun zie ze allemaal neer knallen. ik haat ze. zij haten mij. dan is het toch opgelost?  voor hun blijkbaar niet... ik loop weet wat verder. Hier in de buurt, is de begraafplaats van mijn moeder. ik denk dat ik er vandaag maar een keer langs ga. met niall ben ik hier nog nooit geweest. ik wou hem niet mee trekken in mijn problemen. maar, gelukkig was mijn vader toen de tijd nog zo lief en had haar laten begraven. ik ben blij dat ik nog even naar haar toe kan gaan.

ik open het deurtje van de begraafplaats. stil en langzaam loop ik richting mijn moeder. ze ligt helemaal op de laatste rij. ik loop helemaal naar achter. uiteindelijk kom ik aan bij het graf van mijn moeder. de bloemen die er stonden zijn helemaal verrot. die zijn eigenlijk echt al weer aan vervanging toe. ze hangen treurig naar beneden. net zo treurig als mijn hoofd. ik kijk naar het graf. "ik mis je mam." fluister ik zacht.

het lijkt wel of de hele wereld verdwijnd om me heen. ik zie mijn moeder voor me. ze sprijd haar armen en ze geeft me een knuffel."djenna meis. wees sterk. je bent sterker dan de rest. niall houd van je. je hoeft niet voor hem weg te lopen." zegt ze. even is het stil. "je moet me geloven. ga terug naar niall. jij kan niet zonder hem, en hij niet zonder jou. ga terug." zegt ze. opeens verdwijnd ze weer. "nee mama! niet gaan." zeg ik met tranen op mijn wangen.  toch is het te laat. het was maar een droom.

ik realiseer me meteen wat mijn moeder heeft gezegd. ik moet terug gaan naar niall! ik zeg gedag tegen mama en loop weg van de begraafplaats. ik ren en ren tot ik opeens val. ik val hard op de grond en glijd nog verder naar voor. mijn gezicht schaaft hard over de grond heen. het Brand enorm en ik schreeue het uit van de pijn.  ik kom tot stilstand en huil hard van de pijn. ik ga met mijn hand over mijn gezicht heen. als ik hem weer bekijk, zit hij helemaal onder het bloed. ik huil nog harder. voorzichtig probeer ik op te staan. in plaats van opstaan val ik weer naar beneden. na een paar keer op staan en vallen lukt het gelukkig om op te staan. ik stompel verder naar het ziekenhuis. gelukkig is het hier niet zo ver meer vandaan, want mijn knieën en ellebogen branden als een gek. en dan hebben we het nog niet eens over de wond op mijn gezicht. voor die pijn zijn geen woorden voor.

niall p.o.v.

ik lig samen met zayn wat te lachen in onze bedden. "serieus?! dansen met een eekhoorn?! zingen met een koe? waar denk jij aan man!" zegt zayn lachend. "rare dingen...." zeg ik. ik stop als de deur open gaat. djenna komt helemaal nat binnen gelopen met een grote wond op haar wang. "omg djenna?! wat is er gebeurd?" vraag ik geschrokken. ik open mijn armen. djenna komt snikkend naar mij toe gelopen en ik neem haar in mijn armen. op deze momenten baal ik echt dat ik haar niet goed kan knuffelen omdat ik moet blijven liggen, anders knappen de hechtingen weer. ze legt haar hoofd op mijn schouder neer en begint te huilen. ik streel voor zo ver ik kan over haar rug heen. "sttt schat. alles komt goed.  gewoon rustig ademhalen." zeg ik als haar ademhaling begint te schokken. "rustig maar. het komt allemaal goed. wat is er gebeurd? waar is hope?" vraag ik. "ik heb haar h-helmaal niet opgehaald. I-ik was aan het rennen, e-en ik viel." zegt ze snikkend. " aahh sweetheart. het komt allemaal goed. heb je veel pijn?" vraag ik. "nee, a-alleen de schaafwonden." zegt ze. " moet ik iemand roepen die ze schoon gaat maken?  anders gaan ze infecteren." zeg ik. ze knikt. ze gaat weer omhoog met haar hoofd. ik aai van voor naar achteren door haar haar heen. "komt goed meid. het zijn maar schaafwondjes." zeg ik. ik trek haar een beetje naar me toe en geef haar een kus. "komt goed." zeg ik voordat ik op de knop druk voor de hulp.

NIEUW HOOFDSTUK!!!!! is ie leuk? laat effe weten!  en als je nig in de groep app wil, ZEG HET! xxx lisaa