Why Again?! (vervolg op He's The Up When I'm Down)

hoofdstuk 3

niall p.o.v.

mijn telefoon gaat af. ik loop langzaan naar de telefoon toe en neem op. "met niall." zeg ik. "hallo niall met de politie." zegt een politie man. shit! wat is er nu weer aan de hand?! "we moeten u waarschuwen dat de vader van djenna ontsnapt is uit de gevangenis.  we weten niet waar hij uit hangt. het is beter als jullie even binnen blijvebmn tot we hem hebben." zegt ze politie man. "SHIT!" Roep ik. "wat is er meneer horan?" "djenna is nu aan het boodschappen doen. alleen!" roep ik. de tranen staan nu in mijn ogen. wat als ik djenna kwijt ben? alweer? dat wil ik niet. "meneer, rustig. bel haar even of rij ook naar de winkel." zegt hij. "oke, bedankt meneer." zeg ik. "als we iets is niall. bel me meteen! je weet mijn nummer." zegt de politie man. "ja doe ik meneer. bedankt." zeg ik en hang op.

meteen toets ik het nummer van djenna in. "dit nummer is niet bereikbaar op dut moment.  u word doorgeschakeld." zegt een stem. "SHITZOOI!" Zeg ik in paniek. ik probeer haar nog een keer te bellen.  weer krijg ik hetzelfde. snel type ik het nummer van de politie weer in. "hallo met de politie." zegt dezelfde stem als net. "HALLO MET NIALL. DJENNA NEEMT NIET OP! HAAR TELEFOON IS NIET BEREIKBAAR!" Roep ik nu in volle paniek door het huis heen. " meneer horan. we gaan onmiddelijk naar het winkelcentrum toe om te kijken of djenna daar is." zegt de meneer. " oke bedankt." zeg ik wat rustiger en hang op. ik ren naar boven naar hope. als haar maar niks over komt. gelukkig ligt ze gewoon rustig in haar bedje te slapen. ik pak haar voorzichtig op en knuffel haar stevig. langzaam rollen er tranen over mijn wangen heen. ik wil djenna niet kwijt. nu maar hopen dat er niks met djenna is gebeurt.

djenna p.o.v.

ik doe langzaam mijn ogen weer open. mijn hoofd bonkt enorm. ik kijk de kamer rond. niet in ons huis... nu pas merk ik dat ik vast gebonden ben aan aan stoel. de touwen snijden in mijn huid. ik voel ze gewoon branden. ik kijk zo voorzichtig mogelijk om me heen. in de hoek van de kamer zit een man. "heb je me gemist djenna?" vraagt hij. die stem herken in uit duizende....

"papa?" vraag ik fluisterend. "ja. hier ben ik. heb je me gemist? hopelijk wel. ik jou wel." zegt hij met een hele rare grijns. hij staat op en komt steeds dichter bij. ik wil naar achter kruipen.  natuurlijk. dat kan niet. ik zit vast gebonden. " shit." fluister ik. " wat is er djenna? zit je soms vast aan een stoel? wie zou dat nu weer gedaan hebben?" vraagt hij doen alsof hij niks weet. "laat me gaan! please." smeek ik. dat was dus het verkeerde. ik krijg een klap op mijn wang. " ik zou maar opletten jongedame. anders is het dag dag baby in je buik." zegt hij. mijn ogen worden groot. "hoezo denk je dat ik zwanger ben? ik ben helemaal niet zwanger!" vraag ik. hopend dat het geloofwaardig over komt. "omdat je buik dikker is." zegt hij simpel af. "ik ben gewoon aangekomen." zeg ik. "ow. dan vind je dit vast niet erg." zegt hij en hij trapt in mijn buik. een pijn schoot gaat door me heen.  mijn stoel valt naar achter. ik jammer het uit van de pijn. als er maar niets met de baby gebeurt! "ben je toch niet zwanger?" vraagt hij. "oke oke. ik ben zwanger. maar doe het kindje alsjeblieft niks aan. doe mij maar iets aan. ik liever dan het kindje!" roep ik bijna. "best. als jij mee werkt." zegt mijn vader. ownee. hij heeft een big smile op zijn gezicht staan. dat betekend niet zoveel best.....

wat is de vader van plan? komt niall snel?  je leest het snel! :) xx