Why Again?! (vervolg op He's The Up When I'm Down)

hoofdstuk 32

perrie p.o.v.

gefrustreerd sta ik op van de bank.  waarom neemt zayn niet op? ik bel hem nogmaals en loop de kleedkamer uit. wacht, wat? hoor ik daar de mobiel van zayn? jaa! ik ga op het geluid af. waar zayn's rintone vandaan komt, is zayn!  ik loop op het geluid af. niks. geen zayn. maar zijn mobiel is wel echt luid te horen. ik kijk richting het geluid. de telefoon van zayn ligt op de grond! ik pak hem op. wat doet zijn telefoon hier?  ik kijk op het scherm. er zitten een paar grote scheuren in het scherm! zijn mobiel is vast uit zijn broekzak gevallen. maar waar is hij?

zayn p.o.v.

langzaam kom ik weer op de wereld. mijn hoofd bonkt als een gek en jm kokhals af en door dat ding dat in mijn mond zit. hij moet er toch een keer uit. met allerlei gekke bewegingen probeer ik het uit mijn mond te krijgen. na lang proberen leukt het eindelijk! ik spug het ding uit. langzaam voel ik iets naar boven komen. niet veel later lig ik kotsend op de grond. tranen staan me in mijn ogen.  het kots brand in mijn keel. als ik eindelijk klaar ben, probeer ik of er nog stem uit mijn mond komt. "h-help." kraak ik. ik probeer het nog wat harder te doen. "HElp!" alleen het eerste gedeelte komt er harder uit. nog 1 keer proberen. "HELP!" roep ik hard. jes!  het lukt! ik blijf nog een paar keer roepen. helaas zonder resultaat.  ik leg mijn hoofd weer op de grond. waar ben ik in godsnaam. " zayn?" hoor ik in de verte iemand roepen. "JAA!" roep ik terug. "waar zit je?" hoor ik weer iemand roepen. het is..... perrie! "IK ZIT HIER!" roep ik weer. "zayn?" hoor ik heel dicht bij.  "perrie?" "OMG ZAYN JE BENT HIER!" "ja, please schat haal me hier uit!" zegt ik smeekend. "ik ga heel even iemand halen. de deur zit opslot. ben zo terug." zegt perrie.

"zayn ik ben er weer. Michael is hier met mij en maakt de deur open." zegt ze. "okee." zeg ik. ik hoor wat gefriemel aan de deur. "OMG ZAYN! GAAT HET?" vraagt perrie. ik voel haar warme handen op mijn wang verdwijnen.  ze geef me een kusje op mijn voorhoofd. " wacht. ik verschuif je even...  je ligt in de kots...." zegt ze. wedden ze trekt nu een vies gezicht! ik voel dat ze mij een beetje aan de kant schruift. mijn gezicht betrek ik even als het pijn doet. verschrikkelijke pijn dringt zich weer in mijn heup binnen. "sorry zayn als ik je pijn doe." zegt ze. ze stopt met mij aan de kant schuiven. ik voel dat ze het doek voor mijn ogen weg haalt. ik knipper een paar keer met mijn ogen om te wennen aan het licht. als ik eindelijk gewend ben kijk in de 2 mooiste ogen van de wereld. perrie's ogen. ze buigt naar me toe en geeft me een kusje. "gaat het? je ogen zijn helemaal rood." zegt ze lief. "het gaat wel. maar wil je me verder los maken? de touwen snijden." vraag ik. ze knikt.

als alles los is, staat ze op. ze steekt haar hand naar mij uit. ik pak hem aan en probeer omhoog te komen. verschrikkelijke pijn dringt zich in mijn heupen op. ik val op de grond met tranen in mijn ogen. "aauw!" schreeuw ik. ik knijp mijn ogen dicht en tranen ontsnappen uit mijn ogen.  "OMG ZAYN!" zegt perrie. ik voel een hand op mijn arm gaan. "waar heb je pijn?" vraagt ze. "mn heup." breng ik moeilijk uit. ze pakt iets uit haar broek zak. "ik bel een ambulance." ze haalt haar telefoon tevoorschijn en tikt het nummer in.

niet veel later zit ik in het ziekenhuis.  blijkbaar is mijn heup gekneusd. ik mag dus nu 2 weken niet lopen. grrr... ik word zo naar een kamer gebracht.  tot ik ben hersteld en weer kan lopen,  moet ik hier blijven. helaas.... maar gelukkig kom ik op een 2 persoons kamer, en raad eens wie bij me op de kamer komt? NIALL! gelukkig! dan heb ik teminste nog een klein beetje gezeldschap! "meneer malik, wij komen u even naar de kamer van meneer horan rijden, als dat oke is." ik knik. perrie houd mijn hand vast. 2 zusters zetten het bed van de rem af en rijden me weg. perrie loopt de hele tijd lang me en houd mijn hand vast. onderweg kijken al de mensen me aan. ik schaam me best wel. Iedereen kijkt me aan van what the hell. wat dat betreft is het nog niet zo raar eigenlijk. het is zoz niet vaak dat een beroemd iemand in het ziekenhuis ligt. ook zie ik een paar meisjes staan. zo te zien zijn het directioners. ze flippen helemaal. ookal zie ik dat ze zich in houden. "kunnen jullie heel even stoppen?" vraag ik aan de verpleegkundigen. ze stoppen met lopen. ik wenk naar de meisjes met mijn hand. ze kijken elkaar even raar aan maar komen dan toch aan gelopen. "heey girls." zeg ik. "h-hoi z-zayn." stottert een van de meiden.  de andere is helemaal stil en laat een paar tranen over haar wangen heen lopen. "zijn jullie directioners?" vraag ik. allebei knikken ze hevig. het meidje dat nog niks heeft gezegd begint nog heviger te huilen. "aahh meisje." zegt perrie. ze neemt het meisje in een knuffel. als perrie haar los laat sprijd ik mijn armen. ze komt naar me toe en geeft me een knuffel, voor zo ver het gaat omdat ik lig. ik aai met mijn hand door haar haar heen. rustig laat ik haar weer los. "willen jullie een foto?" vraag ik. een van de meisjes knikt hevig. " geef maar je telefoon. ik maak er wel een." zegt perrie. "nee perrie. alsjeblieft jij er ook op." zegt het meisje. ze geeft haar mobiel aan een verpleegkundige.  ze gaat voor ons staan.  "als jullie voorzichtig zijn kunnen jullie op het bed gaan zitten. wel echt voorzichtig." zegt ze verpleegkundige.  de meisje knikken. ze gaan allebei aan een andere kant staan. perrie gaat ertussen staan en ik blijf gewoon op bed liggen. de verpleegkundige maakt de foto. "heel erg bedankt zayn en perrie." zegt het meisje dat nog niet heeft gepraat. "geen dank sweetheart." zeg ik. " we moeten helaas weer verder. doei meiden!" zeg ik en geef hun nog een keer een hand.  ik knik naar de verpleegkundige dat ze weer door mag lopen. "dat wad heel lief van u meneer malik." zegt een van de verpleegkundige.  ik knik. perrie glimlacht naar mij. "inderdaad sweetie." zegt ze. ze aait door mijn haren heen. "pez! nu zit mn haar verkeerd!" zeg ik nep kwaad. perrie lacht even.

niall p.o.v.

net heb ik te horen gekregen dat ik naar een andere kamer word geplaatst. een kamer die ik ga delen.met zayn. dat kwam beter uit voor als we bezoek wouden hebben en voor onze gezelligheid. en ook ben ik dan eindelijk weg van de intensive care. zayn is dus blijkbaar in een kast opgesloten geweest en in elkaar geslagen. net zoiets als melanie. we moeten nu echt op gaan letten! hopelijk komt er niet nog iemand aan de beurd! " djen? is alles uit mijn kast?" vraag ik. djenna is mijn kast aan het leeg ruimen voor de verhuizing naar de andere kamer. "ja hij is leeg." zeg zet de tas met kleren op mijn bed neer. " mooi!" iemand klopt op de deur.  "meneer horan, bent u klaar?" vraagt een verpleegkundige. "ja ik ben klaar." "goedzo!  dan gaan we u naar uw nieuwe kamer brengen." zegt ze. ze maakt alles van het bed los en  we vertrekken richting de kamer waar ik en zayn gaan verblijven.

harry p.o.v.

ik word wakker van de wekker. ik moet melanie ondervragen met de vragen die me gevraagt zijn om aan haar te vragen. zacht schud ik mellie door elkaar. "mel babe. wakker worden. tijd voor de vragen." langzaam word ze wakker. "melanie wie ben ik?" vraag ik. "harry. harry styles." zegt ze slaperig.  "waar woon ik? en nu ook jij?" vraag ik. "dingdong street 16 in londen." zegt ze. ik knik. "waneer ben je geboren?" vraag ik. "2 augustus ehh... 1995." zegt ze twijfelend. ai... hopelijk vergeet ze dat niet! "goedzo sweetheart. welterusten." zeg ik en geef haar een kus. "truste."

nieuw hoofdstuk! happy dat zayn is gevonden? ik ga snel weer verder... wie weet of er nog iets gebeurd...... ^^ :) wmahahaha

xx lisa