Why Again?! (vervolg op He's The Up When I'm Down)

hoofdstuk 23

Liam p.o.v.

Ik loop naar de kamer van Djenna toe. Vannacht was een rustige avond voor haar. Ze is niet een keer wakker geworden van een nachtmerrie. Super tof! Nu hebben ik en Tess ook gelukkig door kunnen slapen! Het is nu 10 uur in de ochtend. Djenna mag nu wel een keertje opstaan. Vandaag is de verjaardag van niall's nichtje. Hanna. Nu Niall er niet is, willen ik en Tess toch even ernaartoe gaan. We nemen Djenna en hope mee. Het is goed als die 2 een keertje weer buiten komen. Sinds anderhalve week geleden is Djenna niet meer buiten geweest. Dat is nu al sinds Niall weg is. Ik mis hem enorm. Die kleine schattige Ier. Hij is weg. Hopelijk niet meer voor lang. Anders gaat het ten kosten misschien van de band. De fans weten nog van niks. We wouden het geheim houden. De fans hebben we al anderhalve week niks meer laten weten. Iedereen hier is er z'n beetje kapot van dat Niall weg is. Het is nooit leuk als er iemand weg is en niemand weet waar hij is. Huh.... hopelijk komt hij snel weer terug!

Ik loop de kamer van Djenna binnen. Tot mijn verbazing slaapt de echt nog steeds! Die had vast haar slaap hard nodig! Ik loop naar het bed toe en ga op de rand zitten. "Djenna. Wakker worden" zeg ik zacht. Ik schud haar een klein beetje heen en weer. Slaperig draait ze zich de andere kant op. "Djenna, negeer me please niet. Kom uit bed." Zeg ik nu wat harder. "hoezo?" krijg ik een slaperige stem van Djenna terug. "vandaag is Hanna jarig. En aangezien dat je anderhalve week niet buiten bent geweest, en ik en Tess ernaartoe gaan, ga jij vandaag met hope mee." Zeg ik. Ik hoor Djenna grommen. "kom eruit. Het ontbijt is klaar. En zeg niet dat je niks hoeft want je gaat eten." Zeg ik best streng. "oke..." zegt Djenna zeurend. Ik sta op en loop naar de deur.

Djenna p.o.v.

Ik hoor Liam opstaan en naar de deur lopen. Ik blijf liggen en wacht tot dat ik de deur hoor sluiten. Zodra ik de deur hoor sluiten, doe ik mijn ogen weer dicht en draai me weer om. Even nog een klein beetje slapen. Ik hoor de deur weer open gaan. "dacht het al. Nu uit bed of ik kom de deken van je af trekken!" zegt Liam. Ik blijf koppig liggen. "je bent gewaarschuwd!" zegt Liam. Opeens word mijn deken van mij af getrokken. Een koude wind vlaag gaat over me heen. Ik open mijn ogen. "GVD LIAM!" roep ik hard. "ik had je gewaarschuwd." Zegt Liam lachend. Ik zucht en kijk hem boos aan. "nou, kom er maar uit." Zegt Liam. Langzaam laat ik me uit het bed glijden. "kun je de kamer verlaten? Dan kan ik me omkleden." Zeg ik geïrriteerd. "als je niet zo boos kijkt wel!" zegt Liam lachend en hij verlaat mijn kamer. "binnen 5 minuten ben je beneden!" roep hij nog na. Ik zucht. Dit gaat wat worden.

Na denk ik net iets minder dan 5 minuten loop ik naar beneden. Ik heb een joggingbroek en een sweater aan gedaan. In iets anders heb ik geen zin. Ik loop de eetkamer binnen. Liam, Tess en hope zitten aan tafel. De tafel is netjes gedekt met een heerlijk uitziend ontbijt. Toch heb ik er geen zin in. "kom zitten Djenna." Zegt Tess vriendelijk. Ik ga naarst Tess aan de tafel zitten. "neem een broodje djen." Zegt Liam en hij houd een croissantje voor mijn neus. "ik hoef niet Liam. Ik heb geen honger." Zeg ik zacht. "Djenna, je gaat iets eten! Je bent sinds hope weg was al te weinig gaan eten! Je gaat nu weer gewoon eten! Ik wil niet dat je anorexia krijgt." Zegt Tess. "dan krijg ik maar anorexia! Maar ik kan er niks aan doen dat ik geen honger heb!" zeg ik boos. Stiekem voel ik de tranen in mijn ogen branden. Ik draai mijn hoofd weg van Tess en Liam. Ik kijk hope aan.

"mama?" zegt ze zacht. Huh?! Kan ze mam zeggen? Ik kijk verbaasd naar Liam en Tess. "hebben wij haar geleerd." Zegt Liam. Ik kijk weer naar hope. Ze strekt haar armpjes naar mij uit. Ik sta op en pak haar op. Ik loop met haar naar de woonkamer toe. Ik ga op de bank liggen en leg haar op mijn borst. Ik leg mijn armen over haar heen. "mama?" zegt ze weer. "het komt goed hope. Papa is snel weer terug." Zeg ik zacht. Als ik aan Niall denk, staan de tranen alweer in mijn ogen. Hope kruipt dicht tegen mij aan. Ze legt haar hoofdje dicht tegen de mijne aan. Ik geef haar een kus op haar schattige dons haartjes. Ik heb niet gehoord dat Liam en Tess naar binnen zijn gelopen. "Aahhh moeder en dochter." Zeggen Liam en Tess. "maak er zelf ook maar een dan heb je dit ook." Zeg ik bot. Liam en Tess proesten het uit van het lachen. Hope gaat rechtop zitten en kijkt boos naar Liam en Tess. Ze zijn er meteen stil van. Nu proest ik het uit van het lachen. Hope begint ook te giechelen. Super schattig! "oke. We verlaten de kamer wel even." Zegt Tess. "goed idee!" zeg ik. Hope gaat meteen weer terug liggen. Zo blijven we even liggen.

Niall p.o.v.

God wat is het erg hier! Ik lig kreunend van de pijn op de grond in de pikken donkere kamer. Net omdat ik niet goed mee werkte, hebben ze mij weer zo erg veel pijn gedaan, dat ik nu weer hier lig als een dode zoutzak! Alles in mijn lichaam doet ontzettend veel pijn! Ik heb echt het idee dat al mijn botten gebroken zijn! Echt alles doet pijn. Ik voel weer gal naar boven komen. Weer voor de zoveelste keer begin ik te braken en te kokhalzen. Zoals altijd komt er niks uit dan een zuur sapje. Ik begin zacht te huilen. De gal brand als een gek in mijn keel. Weer schreeuw ik het uit van de pijn. Niks helpt. Alles doet zo ontzettend veel zeer! Ik begin steeds harder te huilen van de pijn.

Ik lig hier alweer een tijdje. Door al dat braken en overgeven ligt er voor mijn mond een plasje met dat zure, vies spul voor me. Het stinkt enorm en ik ga bijna weer over Mn nek heen! Opeens word de deur weer open getrokken. "NIALL OPSTAAN!" roept de man. Ik blijf liggen. "nee? Oke dan doen we het zo!" zegt de man. Hij komt naar me toe gelopen en pakt mijn arm stevig vast. Hij trekt me omhoog. Een verschrikkelijke pijnscheut gaat door me heen. Ik schreeuw het uit. "KOP DICHT" roept de man. Ik voel een harde trap tegen mijn rug aan. Ik schreeuw het weer uit. "KOP DICHT ZEI IK TOCH?!" zegt de man. Weer voel ik een trap. Hij doet echt heel erg veel pijn. Ik besluit om mijn mond maar te houden. Van de pijn bijt ik super hard op mijn tong. Ik proef bloed. Shit! Ik voel dat de man mij mee begint te slepen. Mijn pijnlijke lichaam schuurt over de grond heen. Als we in een verlichtende kamer zijn, laat hij me vallen. Weer bijt ik hard op mijn tong als ik op de grond val. "Nu wel opstaan jij!" zegt de man. Hij haalt een mes tevoorschijn. Ik kijk verschrikt. Met alle kracht die ik heb kom ik langzaam overeind. Ik zit al op mijn kont nu, maar het doet zo verschrikkelijk veel pijn! "verder opstaan" zegt de man proestend. Ik pak me vast aan de bank die naarst me staat. Langzaam kom ik steeds verder overeind. Mijn lichaam doet pijn als ik eindelijk overeind sta. Trillend sta ik op mijn benen. Ik hou me stevig vast aan de bank, anders val ik om. "ga maar naar de keuken en begin maar weer met schoonmaken." Zegt hij lachend. De tranen beginnen me in de ogen te vormen. "HEEL MIJN LICHAAM DOET PIJN! IK KAN NOG NOUWELIJKS OVEREIND STAAN VAN DE PIJN! DENK JIJ DAT IK NU NOG KAN SCHOONMAKEN?!" roep ik hard. Meteen daarna heb ik weer spijt van wat ik heb gezegd. De man kijkt me boos aan en komt op mij af gelopen met het mes. "je hebt geluk deze keer. De volgende keer is het erger." Hij gaat snel met het mes langs mijn arm. Een pijnlijke snee komt in mijn arm te staan. Hij trapt nog een keer en ik val op de grond. Weer komen er verschrikkelijke pijnscheuten door mijn lichaam heen. Dit keer word de pijn me te veel. Het word na de val op de grond helemaal zwart voor mijn ogen. Is dit mijn einde?