Why Again?! (vervolg op He's The Up When I'm Down)

hoofdstuk 15

UPDATEEEEEE!!!! SPECIAAL VOOR DE MENSJES DIE NIET KONDEN WACHTEN!

melanie p.o.v.

met harry aan mijn zijde en hope stevig vast in mijn armen staan we te wachten bij de ingang van het dennenbos. ik merk aan hope dat ze ook bang is. vind ik niet gek als je om 9u s'avonds nog buiten bent aan de rand van een bos. haar kleine armpjes zijn strak gewikkeld om mijn hals heen. haar hoofdje is begraafd in mijn nek. volgensmij voelt ze alles al aankomen. ze is echt doodsbang. ik kijk zenuwachtig naar harry. hij staat met een hand in zijn zak en de andere hand om mijn hand heen. "zoals je net al zei melanie: het komt goed. we gaan hope niet los laten. we blijven er zo lang mogenlijk om vechten tot we echt niet meer kunnen! deal?" zegt/vraagt  harry. in zijn stem is een tikkeltje angst te horen en heel veel woede. ik knik langzaam. "deal!" zeg ik vast besloten.

stilletjes horen we de kerkklokken 9 uur slaan. "wel wel. kijk eens wie we daar hebben! meneer en mevrouw styles met die kleine meid van de suffe horans!" 4 grote gespierde mannen komen op ons af gelopen vanuit het bos. "en? politie gebelt?" vraagt een van de mannen. langzaan schud harry zijn hoofd van nee. "mooizo!" zegt ze man weer. een andere man stapt naar voor. "zullen we het kort houden? dat is wel het makkelijkst." zegt hij. "geef ons hope nu maar." zegt de man. "dacht het niet. we laten hope niet zomaar los." zegt harry dapper. "dat zullen we denk ik nog wel zien." zegt een man. 2 mannen pakken harry beet bij zijn armen en trekken hem van mij weg. "OME HAZ! NEE!" roept hope schreeuwend.  ze begint hard te huilen. de 2 andere mannen hebben mij en hope ondertussen al vast gepakt. ik deuk het lichaampje van hope dicht tegen mijn borst aan. "ogen dicht hope. niet kijken." zeg ik snel. vlug richt ik mijn blikken weer naar harry als ik pijnkreeten en geschreeuw hoor. de 2 mannen zijn bezig om op harry in te slaan. "HARRY!" roep ik en voel dat mijn ogen waterig worden. pijn kreeten vervullen het geluid in het gebied hieromheen. "MELANIE HELP ME!" roept harry tussen de pijnkreeten heen. "HARRY!" roep ik weer hard. ik probeer los te komen  vanuit de grepen van de mannen.  helaas zijn ze te sterk. voordat ik het weet, word er iets op mijn mond geduwt. net nog voordat ik het zicht op de wereld verlies, zie ik dat harry stil op de gond ligt. de mannen zijn nog hard aan het door meppen en trappen. dan word alles zwart.

stijfjes aan doe ik mijn ogen weer moeizaam open. ik probeer me te concentreren op de omgeving waar ik ben.  het is heel erg licht buiten. zo fel licht. wazig zie ik een levenloos  lichaam voor me liggen. op het lichaam zitten gescheurde kleren, bloed, schrammen, alles! op dat moment  schiet alles weer recht in mijn hoofd. "harry!" roep ik schoor. langzaan probeer ik te bewegen. het lukt niet. mijn lichaan zit vast met touwen. dan shiet me weer iets binnen. WAAR IS HOPE?! ik kijk om me heen. hope is nergens te bekennen.  "HOPE!" roep ik hard. geen antoord. langzaan begin ik te huilen. " HELP ONS! PLEASE HELP ONS!" roep ik huilend. van ver hoor ik een stem komen. "WIE RIEP NET? WAAR ZIJN JULLIE?  IK KOM NAAR JULLIE TOE!" schreeuwt een stem. ik hoor snelle voetstappen aan komen rennen. "meisje? gaat het? riep jij net?" vraagt een vrouwen stem. "please maak me los. ik moet haar harry toe." zeg ik. "rustig meisje. ik maak je los. dan kan jij naar hem toe. ik bel meteen het alarm nummer als je los bent. heb je pijn?" vraagt ze. ik schud mijn hoofd. op een snel tempo maakt de mevrouw mijn armen en benen los.

snel sta ik op en struikel naar harry toe. ik begin hem heen en weer te schudden. "haz. harry!  harry zeg iets! leef je nog?" roep ik bezorgd. tranen lopen over mijn wangen heen. harry geeft geen teken van leven aan. harry mag niet dood gaan! ik ga met mijn hoofd op zijn buik liggen. ik voel zijn borst nog op en neer gaan. gelukkig leeft hij nog! wel is zijn lichaam ijskoud. ik ga dicht tegen hem aan liggen op de koude vloer. snel sla ik mijn armen om hem heen. ik leg mijn hoofd op de schouder van harry en huil tegen zijn schouder aan.  "harry please ga niet dood. I love you!" zeg ik huilend. de vrouw komt op ons afgelopen. " Hulp is onderweg." zegt ze.

niall p.o.v

het is vroeg in de ochtend als ik gebeld word door melanie. met een schore ochtend stem neem ik op. "heey melanie met niall." zeg ik zacht. hopend dat ik djenna niet wakker maak. "niall? er is iets verschikkelijks gebeurd." begint melanie. meteen schiet hope in mijn hoofd. "toch niet iets met hope he?" vraag ik bijtend op mijn lip. "niall, kom naar het ziekenhuis toe met djenna.  daar sta ik beneden op jullie te wachten. daar leg ik alles uit." zegt melanie zacht. "HET ZIEKENHUIS?!" vraag ik woedend. "ALS EE IETS MET HOPE IS GEBEURD, DAN ZIJN JULLUE JOG LANG NIET JARIG!" schreeuw ik. naarst mij zie ik djenna wakker worden. "niall waarom schreeuw je zo? wat is er?" vraagt ze.   "ik zie je zo." zeg ik vol woede. ik hang op. "we moeten naar het ziekenhuis komen. melanie belde net." zeg ik kwaad. "is er iets met hope?!" vraagt djenna die meteen omhoog springt uit haar bed. "weet ik niet. krijgen we pas daar te horen." zeg ik zacht. "kom dan niall! opshieten!" zegt djenna snel als ze haar bed uit snelt. snel kleden we ons aan en rijden naar het ziekenhuis.

weer een stukje! oeee... red harry het? is hope inorde? Wat gaat er nog gebeuren met hun?

dat lees je snel!

xxx lisa