ZEMHERİ ( SESSİZ ÇIĞLIKLARIN YANKISI)
Bana bir adım yaklaşarak okyanus mavisi gözlerini, gözlerim ile kavuşturdu ve sesi olan ellerini oynatarak dilinin ucuna gelen çığlıkların yankısına bana ulaştırdı. "Aleda, hayatın bana vurduğu tekmelerde her za...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♪Berkay Altunyay ‹ Bir Bilsem♪
2. Bölüm ' Uyanan Acı Anılar'
Karşımda güvenlik görevlilerini beklemiyorken yaşlı olanı beni görür gibi oldu. Diğer güvenlik görevlisine beni gösterirken hızla arkamı döndüm. Akel elindeki siyah kaskı bana uzatırken hiç düşünmeden hemen aldım ve başıma taktım. Akel'in arkasına geçerken güvenlik görevlilerinin yüzümü net bir şekilde görmemiş olmalarını ümit ettim.
Akel boş sokakta ilerlemeye başladığında güvenlikleri çoktan geçmiş ve o sokaktan ayrılmıştık. İçten içe bu duruma sevinirken Akel'in motoruna hiç düşünmeden bindiğim aklıma geldi. Sahi ben şu an ne yapıyordum? Hiç tanımadığım bir adamın motoruna binmiştik ve nereye gideceğimizi de bilmiyordum. Çünkü bu adama nerede oturduğuma dair hiçbir şey söylememiştim.
Bulunduğum yerden ona sorsaydım ancak motoru durdurup ve bana doğru dönüp cevaplayabilirdi. Bunu yapmak istemezken elbet duracağını düşündüm çünkü evimi bilmiyordu, rastgele bir yere gidemezdik.
Düşüncelerim tepetaklak olurken evimin bulunduğu sokağa doğru yönelmiştik. Düşüncelerim soru işaretleri içinde gezinirken bunun nasıl olduğunu düşünmek ve bir cevap bulamamak benim için sinir bozucu bir şey olmaya başlamıştı. Akel etrafına bakınırken motorun hızı biraz daha azalmıştı. Evimin önünde durduğumuzda resmen daha önce buraya defalarca kez gelmişçesine evi bulmuştu. Motordan hızla inip sinirime hakim olamadan kaskımı çıkardım ve Akel' e doğru uzattım. Sanki düşüncelerimin fısıltısına duymuş gibi ellerini oynatmaya başladı.
"Bize verdiğin kart üzerinde bu evin adresi vardı sanırım home ofis olarak kullanıyorsun."
Kelimeleri beni beynimden vurulmuşa çevirirken bu ihtimali düşünememiş olmama içten içe küfrettim! Yüzümde beliren hafif bir gülümseme ile hemen toparlanmaya çalışarak zihnimde kurduğum cümleleri söyledim. "Çok teşekkür ederim bıraktığınız için. İsterseniz size bir kahve ikram edeyim ve içinde bulunduğunuz dava üzerine konuşalım?" Ona yönelttiğim soru karşısında biraz düşünürken ellerini oynatmaya başladı.
"Geç oldu eve gitmem lazım." Sesi olan elleriyle anlattıklarına sadece kafam ile onaylamakla yetindim. Okyanus mavisi gözlerini benden aldı ve arkasını dönüp çevik bir hareket ile motoruna bindi. Deri ceketi çok yapılı olmayan vücudunu iyice sararken çok fazla kası varmış gibi gösteriyordu. Çok pahalı olduğu dış görünüşünden belli olan motoruna hızla binip arkasına dahi bakmadan gitmişti. Bu adamlar neden bu kadar değişikti? Bu kadar pahalı bir motora binebiliyorken o kadar eski ve yıkılmaya bir adım yakın olan bir evde kalıyorlardı? Aklımdaki soru işaretlerine bir tanesi daha eklenirken eve doğru adımlarımı yönlendirdim. Dış kapıyı açık görmem bugünlük en büyük şansımken hafif gülümsedim. Bu gecenin kolay bitmeyeceğini tahmin ettiğim için yanıma fazladan eşya almamaya karar vermiştim. Dış kapının ve evin anahtarı bana büyük yük olacağı için iyi ki almamışım diye düşündüm.
