نايل:"البته"
به سمت لو رفت و سوئيچ ماشينش رو گرفت و اومد سمتم و گفت "بريم"
پشت سرش حركت كردم. قبل از اينكه به ماشين برسيم گفت:
"ولي خيلي زود داريم ميريمااااا. ميخواستم ببرمت تونل وحشت"
من:"ديگه چي؟؟؟؟ من از اونجا متنفرم. بميرمم اونجا نميرم"
نايل:"خواهيم ديد" و بعد بهم نيشخند زد
بهش چشم غره رفتم و سوار ماشين شدم.
نايل كلا آدمي نيست كه زياد تند برونه بخاطر همين اعصابم داشت خورد ميشد
چون بابام أهل گاز دادنه و عشق سرعت بخاطر همين من احساس ميكنم حوصلم سر ميره وَقتي تو يه ماشين با اين سرعت ميشينم
من:"ميشه يكم گاز بدي؟؟"
نايل:"معلومه كه نه"
اون هميشه اش همينه، شوخي ميكنه ولي كاري كه ازش ميخواي رو برات انجام ميده و ميخنده.
يكم حرص دراره ولي بخاطر همينه كه من دوسش دارم.
من:"راستش من واقعا نميخوام مزاحمت بشم. به خاطر همين ترجيح ميدم برم مسافر خونه اي جايي"
نايل:"امكان نداره بزارم بري مسافر خونه"
نميدونم چرا ولي با گفتن اين حرفش احساس كردم قلبم با شدت از سمتِ سينه ام به سمته دهنم داره حركت ميكنه
نميدونم منظورش از اين حرف چيه ولي اميدوارم با اين حرفش نگرانيش رو نشون داده باشه
خواستم يكم اذيتش كنم و گفتم:
"براي چي اونوقت"
حس كردم دستپاچه شد و بِه تُپُق زدن افتاد و انگار نميدونست چي بايد بگه. انگار خراب كرده بود😂
نايل:"آخه...خب...ميدوني.....حِ...حسِ....دوستانم نميزاره"
و خنديد
انگار يه پارچ آب سرد و ريختن روم. مثل اينكه اين حسي كه من به نايل دارم يك طرفست.
تنها جمله اي كه از دهنم در اومد اين بود:
"آهان.ممنونم ازت"
"خواهش ميكنم"
داستان از نگاه نايل:
وَقتي گفت كه ميخواد بره مسافر خونه واقعا اعصابم بهم ريخت.
مسافر خونه أصلا محيطش براي يه دختر تنها خوب نيست. يا ي مشت پسر اونجان يا دختر و پسرا براي يه شب خوش گذروني اونجا وِلن.
واينكه حسي كه بهش دارم اجازه نميده اونو تو اين شرايط تنها بزارم.
نايل:"امكان نداره بزارم بري مسافر خونه"
احساس كردم با لحن تندي اينو گفتم. ولي دست خودم نبود هر چي كه از دهنم بيرون ميومد از قلبم نشأت گرفتن.
"براي چي اونوقت؟؟"
ابروهاشو داد بالا و با حالت بازيگوشانه اي اينو گفت.
دستپاچه شده بودم و نميدونستم الان بايد بهش چي بگم
"آخه...خب...ميدوني...ح...حسِ...دوستانم نميذاره"
اينو گفتم و منتظر واكنشش شدم
