Hiraeth | Taekook

37.

Jeon Jeongguk nienawidził szpitali. Zadecydował, że wolałby umrzeć, niż znowu być zamkniętym w miejscu pełnym kobiet z białymi spódniczkami i jeszcze bielszymi ścianami.

'Nie próbowałem się zabić.' Powtarzał to zdanie dwa razy w tygodniu przez prawie trzy miesiące, ponieważ technicznie nie próbował, ale doktor Han, który zawsze bazgrał w swoim głupim notesie, zawsze spoglądał znad oprawek jego absurdalnie ogromnych okularów, które zawsze zsuwały się z jego irytująco dużego nosa i mówił 'cóż, nie próbowałeś też do końca żyć'. I Jeongguk nie mógł nic zrobić, a tylko spojrzeć gniewnie w odpowiedzi, kiedy każdy jego argument zawsze spotykał się z czymś w stylu 'nie troszczenie się o życie to kolejna forma samobójstwa, Jeongguk. To samobójstwo duszy'.

Jeongguk nienawidził doktora Hana, ale nie z takich powodów jak to, że był gównianym doktorem o monotonnym głosie i martwymi oczami, ale ponieważ doktor Han był dobry w tym, co robił.

Zobaczył, przez ostry sarkazm i protekcjonalne uwagi, zwykłą obronę i nigdy nie poddał się pod atakami szału Jeongguka, których był świadkiem przez wiele miesięcy.

Jeongguk wiedział, że często się wściekał. Wiedział, że jego wściekłość nie zawsze miała jakiś powód i że był w sposób nieuzasadniony częściej zły, niż nie był. Ale nigdy nie wiedział, jak dużo z tego przesiąkło się do jego skóry, by stworzyć stopioną lawę w jego krwi, dopóki nie trafił do instytucji i nie został umieszczony pod surowym zegarkiem samobójstw z pielęgniarką znajdującą się nie więcej niż trzy metry od niego cały czas i kiedy w nocy ktoś zaglądał przez okno jego drzwi, tylko by się upewnić, że nie pociął znowu swoich nadgarstków. Jego wściekłość naprawdę stała się wtedy na granicy histerii.

To nie było jak za czasów po tym, jak przedawkował, kiedy był opryskliwy i niemiły. Nie, tym razem było o wiele gorzej i często sprowadzało się to do czynów fizycznych.

Pielęgniarki były miłe i mówiły do niego łagodnie, ale Jeongguk denerwował się na każdą najmniejszą rzecz. Czasem, nie chciał połykać tych obrzydliwych pigułek, które doktor Han mu przypisał, więc wpadał w furie jak czterolatek i krzyczał na pracowników każdym typem wyzwisk.

Choi Hyeri była przypisaną pielęgniarką Jeongguka. Była dwudziestoparoletnią kobietą przy kości, o pulchnych policzkach, małych oczach i miłym uśmiechu. Większość pielęgniarek nie chciała się zmagać z Jeonggukiem i ona wydawała się być jedyną, która nie wycofała się po tym, jak chłopak rzucał krzesłem, albo wywracał stół do góry nogami, ponieważ naprawdę nie chciał, by pobierano mu krew każdego, pieprzonego, dnia.

Była jedyną, która nie panikowała i nie wołała tych obrzydliwych męskich pielęgniarzy w szarych strojach chirurgicznych, by wstrzyknęli mu środki uspokajające, kiedy Jeongguk przechodził załamanie nerwowe i groził powieszeniem się na swoich nieistniejących sznurówkach. Jeśli byłaby jedyna rzecz, w której Hyeri byłaby dobra, byłoby to uspokajanie chłopaka z odcinków jego histerycznej furii i oszalałej paranoi.

Doktor Han powiedział mu, że to wszystko, to były tylko wezbrane emocje, które Jeongguk nakierowywał w złe rzeczy przez zbyt długi okres czasu. Narkotyki, wykorzystywanie ludzi i manipulowanie ich emocjami. Doktor Han powiedział, że to wszystko, to był sposób Jeongguka w zwieńczaniu traumy i jego własnych uczuć, ponieważ posiadanie kontroli było jedynym sposobem, z którym potrafił żyć ze sobą i rolą ukrytą pod fałszywą twarzą normalnego, dwudziestoletniego ucznia collegu.

Ale strata kontroli w tak dziwnym miejscu, które sprawiało, że Jeongguk czuł się, jakby się dławił, przerażała go.

Jeongguk nienawidził wielu rzeczy, ale gardził pragnienia osoby, która powiedziałaby mu, co on tak naprawdę, do kurwy, czuł. To sprawiało, że czuł się całkowicie słaby i żałosny i przez pierwszy miesiąc, Jeongguk odwołał wszystkie wizyty, nie ważne jak bardzo łamało mu to serce, kiedy słyszał, jak głos Taehyunga załamywał się przez telefon. Odmawiał rozmowy ze swoim chłopakiem, Jiminem i Yoonim. Nie było szans, że pozwoliłby komuś zobaczyć się w tak niestabilnym stanie.