Hiraeth | Taekook

Dziękuję

W związku z tym, że faniction dobiegło końca, postanowiłam przetłumaczyć notkę końcową autorki, która w pewnym sensie może zmienić wam patrzenie na całe to opowiadanie.

"A więc, historia dobiegła końca. W ciągu siedmiu lat pisania, nigdy nie napisałam nic dłuższego od one shota i jestem naprawdę zdumiona, jak daleko to zaszło. To miał być zwykły, one shot, a przekształciło się to w coś takiego.

Ale chciałam wyjaśnić parę rzeczy. Nigdy w życiu nie brałam kokainy, ale moja najlepsza przyjaciółka była uzależniona i bez niej, nie dałabym rady opisać uzależnienia Jeongguka tak realistycznie. Grała ogromną rolę w tej historii.

Jeongguk za to jest odbiciem mojego poczucia zagubienia. Wiecie, że scena z łazienki, kiedy Jeongguk popadł w panike i zaczął się ranić, przydarzyła mi się, kiedy miałam 15 lat? Z wyjątkiem tego, że nikt po mnie nie przyszedł. Wiem, że część z was nie lubi tej postaci, ale wolałam opisać go jako wadliwego człowieka niż jak idealną fantazje.

Zanim napisałam Hiraeth, nie sądziłam, że zdobędzie ono tyle uwagi. Ja, przewietrzałam tylko swoje uczucia. Tak, jakby była to w pewnym sensie autobiografia? Nie spodziewałam się, że ktokolwiek będzie chciał ją przeczytać. Nie spodziewałam się, że ktokolwiek się rozpłacze. Nie spodziewałam się, że kogokolwiek poruszę moimi słowami. Ale świadomość, że mogłam przekazać coś wartościowego w taki sposób, wiele dla mnie znaczy.

Bycie w stanie czytać komentarze o wszystkich waszych zmaganiach i podziękowaniach dla mnie za napisanie czegoś, co was dotyczy, łamię mi serce, tak samo, jak sprawia mi wiele radości. Ponieważ tak bardzo, jak głupio to brzmi, nie chcę, by ktokolwiek z was czuł się tak samotnie i przygnębiony jak Jeongguk się czuł.

Czasem, zastanawiam się, jak by to było, po prostu nie istnieć. Zwyczajnie chciałabym wystarczać, ale wiem, że jedyną osobą dla której muszę być wystarczająca, jestem ja sama. Czasem, czuję się jak nic, prócz skóry rozciągniętej na wyczerpanych kościach i nie wiem, jak powiedzieć ludziom, że czuję się raniona, więc piszę. Piszę chorobliwie depresyjne historie jak ta, mając nadzieje, że ludzie przeczytają je i posłuchają.

Więc, dziękuję wam wszystkim za wysłuchanie mnie."