Stormkind.

Deel 7.

Het is half acht als ik de kamerdeur open hoor gaan. Voetstappen komen de kamer binnen waarna ik opkijk en mijn moeder zie. Ik voel haar hand op mijn rug als ze naar me kijkt. 'Hoe was het?' vraagt ze voorzichtig.
'Heftig, maar ze is er goed uitgekomen. Godzijdank is ze weer in slaap gevallen' antwoord ik terwijl ik naar mijn zusje blijf kijken.
'En hoe is het met jou?'
'Goed,' antwoord ik waarna ik de tranen uit mijn ogen veeg, 'het is zo moeilijk om haar zo te zien'.
'Dat snap ik lieverd, voor jou is het ook niet makkelijk. Kom eens hier,' ik sta op en val in mijn moeders armen waar ik in tranen uitbarst, 'het is goed lieverd, het is goed'. Ik maak me los uit haar greep en kijk naar Tessa terwijl ik mijn tranen droog. 'Dat lucht op hè?' vraagt mijn moeder waarop ik knik, 'ga jij je even opfrissen, dan blijf ik bij Tessa'.
'Ik kan haar nu echt niet alleen laten'
'Ik bel je als er iets is'
'Wel doen hè?' zeg ik als ik de kamerdeur open waarna ik mijn moeder zie glimlachen. Ik loop over de vrijwel verlaten gangen van het ziekenhuis opzoek naar het damestoilet waar ik even later aankom. Ik gooi wat water in mijn gezicht en kijk mezelf aan in de spiegel. Aan de ene kant ben ik trots op het feit dat ik mijn zusje kan helpen, maar aan de andere kant frustreert het me dat ik haar nooit een moment los of alleen kan laten omdat ik weet dat het altijd eindigt in een drama. Ik loop het toilet weer uit en kom de witte kamer weer binnen waar ik mijn kleine meisje licht in paniek aantref. 'Kijk, daar is Kiki al' zegt mijn moeder terwijl Tessa begint te lachen. Een arts komt de kamer binnen waarna mijn moeder en ik hem aankijken. 'Kan ik u op de gang even spreken?' vraagt hij waarna mijn moeder en ik met hem meegaan.
'Ik ben zo terug, niet weglopen hè?' zeg ik tegen mijn zusje waarna ze opnieuw begint te lachen. Ik sluit de deur en ga naast mijn moeder tegenover de arts staan. 'Wij zien geen rede meer om haar hier te houden, ze is wat ons betreft genezen' zegt hij.
'Maar die nachtmerries dan?' vraagt mijn moeder bezorgd.
'De enige oplossing daarvoor is uw dochter, wij kunnen daar niets in betekenen'
'Je hoort het mams, ze mag weer gewoon mee naar huis,' zeg ik waarna ik de kamerdeur open, 'ga je mee naar huis?'
'Ja!' antwoord Tessa enthousiast waarna mijn moeder me enigszins geïrriteerd aankijkt.
'Dan gaat die meneer je eerst even losmaken, oké?' zeg ik waarna de arts Tessa loskoppelt van de apparatuur. Ze vliegt in mijn armen en kwart voor negen stipt lopen we de kamer uit. 'Ik blijf hier, jullie redden het wel zonder mij toch?' vraagt mijn moeder.
'Ik zet haar wel achterop, moet geen probleem zijn toch?'
'Doe je wel voorzichtig?'
'Maak jij je dan niet zo veel zorgen?'
'Fijne dag'
'Werk ze,' zeg ik terwijl ik haar een kus geef, 'krijgt mama nog een knuffel van jou?' Tessa loopt naar onze moeder toe, omhelst haar en loopt weer terug naar mij waar ze mijn hand vastpakt. We zwaaien naar mijn moeder die naar haar afdeling loopt en zodra ze uit het zicht is, lopen we het ziekenhuis uit. Ik zet mijn zusje achterop mijn fiets waarna we naar huis toe rijden.