Stormkind.

Deel 21.

Het is een koude dag, weinig wind, weinig mensen. We hebben het strand bijna voor ons alleen. Enkele mensen passeren ons als we het zand onder onze voeten doorgaat. Tessa rent een eindje voor ons uit terwijl mijn moeder en ik achter haar aan lopen. Ik heb mijn handen in mijn zakken als mijn moeder een arm om me heen slaat. Ik kijk haar aan en we glimlachen. Ik sla ook mijn arm om haar heen. 'Weet je nog dat we hier ook altijd met je vader liepen toen jij nog klein was. En dat hij dan altijd die ijskoude zee in dook' zegt mijn moeder.
'Ja, hij had altijd van die impulsieve acties' antwoord ik.
'Ik ben hier sinds die tijd niet meer geweest'
'Ik ook weinig, de laatste keer was met Pascal, toen we net iets hadden. Ik denk dat dat inmiddels ook al zo'n drie jaar geleden is'
'Hoe zit dat nou eigenlijk tussen jullie?'
'Ik wil het er niet over hebben mam'
'Is het over tussen jullie?'
'Nog niet'
'Nóg niet?'
'Hij is niet vasthoudend, hij loopt van de een naar de ander'
'En hij leek zo betrokken laatst'
'Dat was pure medelijden mam, pure medelijden omdat ik toevallig een tumor heb. Maar intussen heeft hij al lang een ander. De grootste slet van de school notabene!'
'Pascal? En dat weet je zeker?'
'Mam, ik ben toch niet gek?'
'Dat zeg ik toch ook niet?'
'Nee, je zegt het niet, maar je komt wel zo over,' zeg ik waarna ik naar Tessa toe loop, 'heb jij al trek in warme chocolademelk?'
'Ja!' antwoord mijn zusje.
'Ik sla even over, ik heb nog een was staan thuis' zegt mijn moeder.
'Oké, dan zien we je thuis wel' antwoord ik waarna ik met mijn zusje een restaurantje inloop en mijn moeder naar huis toe gaat. Het strand is tenslotte super dichtbij ons huis.

Het begint inmiddels donker te worden en Tessa en ik besluiten richting huis te gaan. Het is half zes, dus met etenstijd zijn we weer thuis. We lopen de voortuin in, ik draai de deur open en loop zonder te kijken naar binnen. Als ik de woonkamer inkijk, zie ik hoe mijn moeder staat de zoenen met een voor ons volstrekt onbekende man. In een reflex doe ik mijn hand voor mijn zusje haar ogen. 'Wacht jij buiten even? Dan gaan wij samen gezellig even wat eten' zeg ik tegen haar waarna ik haar naar buiten stuur. Ik zet de deur achter me op een klein kiertje zodat Tessa er niet al te veel van mee zal krijgen. 'Wat heeft dit te betekenen?' vraag ik nog redelijk klam.
'Ik dacht dat jullie later terug zouden komen...' antwoord mijn moeder.
'Nog later?'
'Het spijt me lieverd'
'Ik zal me even voorstellen, Chris' zegt ze man terwijl hij een hand naar me uitsteekt. Ik kijk ernaar, maar mijn aandacht is al vrij snel weer bij mijn moeder waardoor ik hem verder negeer. 'De hoeveelste is dit al?' vraag ik aan mijn moeder.
'Liefje, ik kan je even niet volgen'
'De hoeveelste is dit al na papa's dood?!' herhaal ik geïrriteerd.
'De eerste' antwoord mijn moeder schuldig.
'Jezus! Jij hebt echt geen gevoel voor timing, hè mam?!'
'Het spijt me lieverd'
'Daar heb ik niks aan. Over drie dagen is het 6 jaar geleden en dan flik je dit. Sorry hoor mam, maar daar begrijp ik nou echt niks van'
'Ik geloof dat ik maar eens moest gaan' zegt Chris.
'Oh, nee joh! Blijf gerust, wij gaan wel. Veel plezier hè!' zeg ik pissig waarna ik de deur uit stap, terug naar Tessa toe. Ik sla de deur achter me dicht en samen met Tessa loop ik de straat uit op weg naar ons favoriete cafeetje.