Stormkind.

Deel 51

Het is inmiddels half acht en ik kom in mijn spijkerbroek en naveltruitje de trap af lopen. Ik pak mijn blauwe hakken en ga naast mijn moeder op de bank zitten om ze aan te doen. 'Waar denk jij naartoe te gaan?' vraagt mijn moeder als ze van haar boek opkijkt naar mij.
'Ik ga met Pas naar een feestje' antwoord ik.
'En jij vond het niet nodig dat met mij te overleggen?'
'Nee, van jou mag ik toch niet'
'Precies, dus trek die schoenen maar weer uit'
'Ik dacht het niet, hij komt me zo ophalen'
'Dan kan je hem meteen zeggen dat jij niet meegaat'
'Mam, het was mijn idee. Ik heb die kaarten al een half jaar in huis'
'Maar toen was de situatie geheel anders, je moet morgen weer vroeg op voor je chemo'
'Ik heb die afspraak naar drie uur verzet, dus je zal toch echt met een beter argument moeten komen' zeg ik als ik opsta en mijn tas begin in te pakken.
'Kiki, ik wil het gewoon niet hebben, je bent zwak'
'Ik ben niet zwak en daarbij, ik mag het leven toch wel een beetje leuk maken? Ik leef al in een depressief gat'
'Maar wij kunnen het toch ook gewoon gezellig hebben samen?'
'Yeah right, ik ga gewoon naar dat feest. Pascal is er ook bij dus waar maak jij je nou eigenlijk druk om? Om het feit dat ik dood ga?'
'Weet ik veel'
'Ik beloof je dat ik daar nog even mee zal wachten, oké?' zeg ik waarna de deurbel gaat. Ik open de voordeur en pak mijn stoere, rode jasje van de kapstok waarna ik de deur uit loop. Mijn moeder staat in de deuropening terwijl ik naar Pascal zijn fiets toe loop. 'Let je wel een beetje op d'r'? vraagt ze, waarop Pascal knikt.
'Geen zorgen, komt goed' zegt hij en hij komt naar me toe gelopen.
'Dag mam!' roep ik als ik op Pascal zijn bagagedrager zit en we wegrijden. Ik zwaai naar haar en mijn moeder zwaait terug. 'Steek jij je hand uit als je toch bezig bent' zegt Pascal en ik steek mijn hand uit naar links, waarna we de bocht om gaan en uit het zicht verdwijnen. Mijn moeder laat haar arm zakken en loopt verslagen terug naar binnen.