Stormkind.

Deel 50.

De volgende ochtend ontwaak ik alleen in het tweepersoonsbed en kijk ik op de klok. Ik zie dat het al laat is en ik haast me naar beneden. Mijn moeder en zusje zitten samen te ontbijten als ik de trap afkom. 'Je bent laat' zegt mijn moeder.
'Ik hoorde de wekker niet' zeg ik.
'Kom even rustig ontbijten, dan breng ik je straks wel naar het ziekenhuis'
'Nee, ik ga gewoon op de fiets' zeg ik als ik een boterham pak en er een plak kaas opleg.
'Maar als ik je breng hoef je je niet zo te haasten'
'Als ik nu wegga en een beetje doorfiets ben ik nog op tijd,' zeg ik en ik trek mijn jas aan waarna ik de voordeur open, 'tot vanmiddag'
'Weet je zeker dat ik je niet...' begint mijn moeder, maar ik heb de deur al dicht geslagen. Ik stap op mijn fiets, neem een hap van mijn boterham en rij weg. De rest van mijn boterham gooi ik in de prullenbak die in de bocht naar Pascal staat. Al fietsend dump ik het broodje en vervolg ik mijn weg naar Pascal. Ik parkeer mijn fiets en terwijl ik naar de voordeur loop, zwaait hij open. 'Zat je achter die deur op me te wachten? Normaal sta ik eerst een kwartier voor de deur voordat ik naar binnen mag' zeg ik als ik Pascal in de deuropening zie staan.
'Ook een goeiemorgen Kiki, ik zag je toevallig aankomen' zegt Pascal als ik het huis binnenstap.
'Jij kan gewoon niet zonder mij,' ik geef hem een kus, 'geef nou maar toe'
'Ik kan inderdaad niet zonder je, maar dat wist jij natuurlijk al lang'
'Zullen we samen ergens gaan ontbijten? Ik heb nog niet echt gegeten. Niet dat ik honger heb, maar ik kan wellicht een drankje nemen'
'Weet je moeder dat je hier bent?'
'Nee, ze denkt dat ik in het ziekenhuis ben'
'Was je nog van plan om het aan haar te vertellen'
'Momenteel niet nee'
'Sapje?' vraagt hij vanuit de keuken.
'Glaasje water is prima'
'Het is vers geperste sinaasappelsap'
'Te zoet, brand in m'n keel en moet ik van kotsen'
'Ik pak wel een glaasje water'
'Fijn' antwoord ik en even later zitten we samen op de bank met een drankje.
'Is het nu niet ontiegelijk saai thuis?'
'Jawel, de sfeer is niet te harden. M'n moeder is overbezorgd, m'n zusje is afstandelijk, m'n tante komt vaker op bezoek omdat het voor m'n moeder allemaal zo zwaar is en ik, tja, ik verziek eigenlijk de hele sfeer met m'n ziekte. Als we een gesprek hebben, komt het altijd aan bod. Ik word er gewoon gek van dat ik er iedere keer aan herinnerd word dat ik ziek ben want dat weet ik zelf ook wel. Als het aan m'n moeder ligt mag ik helemaal geen lol meer hebben. Trouwens, er is vanavond een tof feest in de discotheek hier vlakbij. Heb je zin om daar vanavond samen met mij heen te gaan?'
'Is dat wel verstandig?'
'Ik wil goede herinneringen maken, dus natuurlijk is dat een goed idee'
'Ik bedoel alleen...'
'Ik weet precies wat jij bedoeld'
'Wat is het voor een feest?'
'Het vijfjarig bestaan van de disco'
'Maar die kaarten waren toch een half jaar geleden al uitverkocht'
'Kan je nagaan hoe lang die dingen al in m'n bureaulade liggen'
'Jouw moeder gaat dit nooit goed vinden'
'Klopt, maar dat komt goed, laat mijn moeder maar aan mij over'
'Blijf je wel een beetje aardig voor haar'
'Geen zorgen, ik zal haar in leven houden,' we lachen en het blijft even stil, 'jouw ouders doen ook lang over de boodschappen'
'Ze zijn de hele dag weg omdat ze vandaag 19 jaar getrouwd zijn'
'Nou, gezellig. En jij mocht niet mee?'
'Ik ga nooit mee, trouwens, dat zou ik ook niet willen hoor'
'Oh, vertel'
'Op zo'n dag als vandaag zitten ze alleen maar aan elkaar, hebben ze geen aandacht voor mij en ik zou ook echt niet willen weten wat ze vannacht in die hotelkamer gaan doen. Nee, dan zit ik hier liever met jou op de bank niks te doen'
'Niks te doen? Noem jij dit niks doen?'
'We doen toch ook niks?'
'Wij voeren een zeer diepzinnig gesprek Pascal de Koning'
'Dat spijt me dan mevrouw Bergman, ik had mij niet zo mogen uitlaten' zegt Pascal en we beginnen te lachen. Hij pakt mijn gezicht en in een opwelling zoent hij me. Ik kijk verbaasd op en kus hem terug. 'We kunnen een stap verder gaan' zeg ik als ik hem aankijk.
'Zullen we dan naar boven gaan?'
'Alleen als jij dat ook wil'
'Ja, alleen met jou'
'Er is hier niemand anders, dus dan zal je het met mij moeten doen'
'Kom' zegt Pascal als hij me optilt en de trap op draagt. Op de overloop zet hij me neer en we beginnen te kussen. Al zoenend lopen we de kamer in en trapt Pascal zijn kamerdeur dicht. We trekken onze t-shirts uit en niet veel later volgen onze broeken. Mijn zwart-kanten lingerie komt tevoorschijn en we kijken elkaar in de ogen aan. In ons ondergoed zoenen we elkaar als Pascal me ineens van zich af duwt. 'Ik heb het nog nooit gedaan' zegt hij lichtelijk verlegen.
'Geen zorgen, ik ben ook nog maagd' antwoord ik en we beginnen weer te zoenen. Hij legt me op zijn tweepersoonsbed neer.

Enkele uren later liggen we nog altijd naast elkaar in bed bij te komen. Ik kijk op de wekker en zie dat het al middag is. 'Ik moet gaan, mijn moeder zal wel denken' zeg ik ineens gehaast.
'Is goed, ik ga even douchen, dan kan jij je rustig aankleden. Tot vanavond lieverd'
'Tot vanavond, jij haalt me op toch?'
'Ja, ik ben om zeven uur bij jou' zegt hij en hij loopt in zijn boxershort de kamer uit. Vluchtig kleed ik me aan en ren ik de trap af waarna ik het huis verlaat en op mijn fiets spring. Haastig rij ik naar huis waar ik mijn fiets voor de deur neerzet. Kalm kom ik mijn huis binnen waar mijn moeder en Tessa aan de keukentafel een spelletje zitten te doen. 'Wat ben je laat' zegt mijn moeder als ik mijn jas ophang.
'Ja, er kwam een spoedgeval tussen, dus het duurde wat langer voor hij me aan kon leggen' antwoord ik als ik ook aan de tafel ga zitten.
'Ja, dat kan natuurlijk altijd gebeuren'
'Precies,' zeg ik en het blijft even stil, 'ik ga even liggen'
'Is goed lieverd' zegt mijn moeder en ik loop de trap op naar mijn kamer om even wat te slapen.