Stormkind.

Deel 55

Ik word het ziekenhuis binnen gereden en mijn moeder moet me aan de artsen overgeven. Verslagen blijft ze achter de klapdeuren staan terwijl ik verder van haar weg word gereden. Tranen staan in mijn moeders ogen als ze voor de tweede keer haar telefoon pakt om Pascal te bereiken. 'Pascal, je spreekt met Anita. Bel me even terug als je dit hoort, het gaat om Kiki' spreekt ze wederom zijn voicemail in. Vervolgens belt mijn moeder haar zus, die wel opneemt. 'Je spreekt met mij, het gaat helemaal niet goed met Kiki... Kan je met Tessa hierheen komen?.. Ja, ik heb jullie nodig nu... Oké, dan zie ik jullie zo' zegt mijn moeder waarna ze haar telefoon opbergt en plaatsneemt in de wachtkamer.
Zo'n twintig minuten later komt dokter Van der Hoog naar mijn moeder toegelopen. 'Ze is stabiel, maar buiten bewustzijn. Het spijt me dat ik dit moet zeggen, maar ze verkeerd in haar laatste levensfase, de verwachting is dat ze voor middernacht komt te overlijden' zegt hij.
'Jezus, en nu?' vraagt mijn moeder terwijl ze op het punt van breken staat.
'Ik breng je naar haar toe, ze ligt alleen op een kamer. Het spijt me, ik heb alles gedaan wat ik kon'
'Dat weet ik, dankjewel daarvoor' zegt mijn moeder waarop de arts een knipoog geeft. Hij brengt haar naar me toe en laat ons alleen. 'Ach meisje toch,' zegt mijn moeder als ze naast me komt zitten, 'waarom moet dit jou nou overkomen?' Tranen rollen over haar wangen en ze begint te snikken. Ze toont haar verdriet terwijl ik daar niets van meekrijg. Vredig lig ik op mijn rug, rustiger dan tevoren. Pijnloos. Mijn borstkas gaat langzaam op en neer terwijl de hartmonitor piept. Het geluid van mijn moeders telefoon verbreekt de pijnlijke stilte. 'Met Anita' zegt mijn moeder.
'Met Pascal, wat is er met Kiki?' vraagt hij vanaf de andere kant van de lijn.
'We zijn in het ziekenhuis, ze is ingestort. De artsen denken dat ze voor middernacht...'
'Ik kom eraan, ik kom er nu aan' zegt Pascal en hij hangt op om zich naar het ziekenhuis toe te haasten. Hij rent de trap af, pakt zijn jas van de kapstok en gooit wat dingen in zijn rugtas. 'Waar denk jij naartoe te gaan?' vraagt zijn vader als hij opstaat uit zijn stoel.
'Ik moet naar Kiki' antwoord Pascal gehaast.
'Nee, jij moet straks naar je oma'
'Oma kan wachten'
'Ze verwacht ons Pascal' zegt zijn moeder die zich ook in de discussie mengt.
'Kiki heeft me nodig'
'Je oma is oud en je ziet haar nog maar eens in de twee weken. Kiki kan wachten, die zie je morgen ook weer' zegt zijn vader knorrig.
'Maar oma is niet ziek, Kiki wel'
'Ach jongen, een griepje, dat is over een paar dagen wel weer over'
'Het is niet zomaar een griepje papa, het is de laatste keer dat ik haar kan zien'
'Stel je niet zo aan' grijpt zijn moeder in.
'Ze heeft kanker! De artsen denken dat ze voor middernacht het loodje legt! Ik wil gewoon afscheid kunnen nemen!' Het blijft stil terwijl hij met tranen in zijn ogen staat. 'Ik ga nu naar Kiki toe, zeg maar tegen oma dat ik volgende keer weer meekom' zegt Pascal rustig waarna hij de deur uitloopt en naar het ziekenhuis fietst.

Ondertussen zit mijn moeder nog altijd met tranen in haar ogen naast me. Langzaam open ik mijn ogen en kijk ik in het felle, witte licht. Ik kijk om me heen en draai mijn hoofd langzaam naar mijn moeder toe. Ik beweeg mijn hand naar de hare en pak hem vast. Ze kijkt op. 'Hé lieverd,' zegt ze, 'gaat het een beetje?'
'Ik voel me beroerd' antwoord ik.
'Dat snap ik,' het blijft stil, 'het spijt me van vanmiddag'
'Niet doen, ik was onuitstaanbaar,' het blijft weer even stil, 'heb ik je erg laten schrikken?'
'Ik ben wel wat gewend van je, maar zo had ik je nog nooit eerder gezien'
'Het spijt me'
'Maar lieverd, daar kan jij toch niks aan doen? Die klote ziekte beheerst je'
'Mam, zeg eens eerlijk,' er valt een lange stilte, 'ga ik dood?'
'Ja,' we krijgen allebei tranen in onze ogen.
'Het spijt me echt dat je dit voor de tweede keer moest meemaken'
'Hier kan jij niks aan doen'
'Ik ben bang'
'Je hoeft niet bang te zijn, papa is straks bij je'
'Ik wil jullie niet achterlaten, ik wil nog helemaal niet dood'
'Het komt goed liefje' zegt mijn moeder en niet veel later komt er bezoek binnen.
'Kiki?' vraagt mijn zusje voorzichtig.
'Lieverd, kom hier' zeg ik waarna ze in mijn armen komt liggen.
'Ga je nu dood?'
'Ja' zeg ik met tranen in mijn ogen.
'Maar dan hoef je toch niet te huilen? Dan word je een ster'
'De grootste en mooiste die er is'
'Ik ga je missen Kiki' zegt mijn zusje na een stilte.
'Ik jou ook liefje, ik jou ook'
'Ik hou van je' zegt ze terwijl ze me een knuffel geeft.
'Ik ook van jou' ze laat me los en gaat van het bed af. Ze loopt richting de deur, zwaait nog even en verlaat de kamer waarna ik mijn tranen laat lopen. 'Je moeder en ik zullen goed voor haar zorgen. Je hebt alles gedaan wat je kon. We gaan je missen,' zegt mijn tante als ze een kus op mijn voorhoofd drukt, 'neem je tijd, ik neem Tessa mee naar jullie huis.' Ze loopt richting de kamerdeur. 'We wachten daar, haast je niet. Sterkte' zegt ze als ze zich tot mijn moeder richt waarna ze de kamer verlaat.
'Ik ga je missen mam' zeg ik met tranen in mijn ogen terwijl we elkaar omhelzen.
'Ik jou ook lieverd,' zegt ze waarna ik weer rustig ga liggen, 'jij bent en blijft altijd mijn lieve, mooie meisje.' Ik glimlach. 'Het spijt me zo, maar ik kan niet meer' zeg ik.
'Het is goed lieverd, ga maar naar papa toe. Ik weet zeker dat hij op je wacht' zegt mijn moeder waarna ik langzaam mijn ogen sluit en mijn ademhaling langzamer en langzamer wordt. De kamerdeur zwaait open en huilend komt Pascal de kamer binnen. 'Ze heeft ze net dichtgedaan' zegt mijn moeder waarna hij mijn hand pakt en naast me gaat zitten. Langzaam open ik mijn ogen en kijk ik hem aan. 'Kiki?' zegt hij, 'ik hou van je'
'Ik ook van jou' fluister ik waarna hij me een kus geeft op mijn lippen. Ik ga rustig liggen, sluit langzaam mijn ogen, de monitor piept steeds langzamer waarna een lange pieptoon volgt. Mijn behandelend arts komt de kamer binnen. 'Gecondoleerd' zegt hij waarna hij de kamer weer verlaat. 'Nee! Kiki! Nee!' roept Pascal terwijl hij samen met mijn moeder huilt.
'Kom, ik breng je naar huis' zegt ze.
'Ik fiets liever' antwoord hij en samen lopen ze de kamer uit, beiden nemen ze hun eigen weg naar huis. 22:03. De tijd dat ik mijn ogen sloot en mijn naasten verliet.