Stormkind.

Deel 52

Even later komen we aan bij de discotheek en parkeert Pascal zijn fiets. Samen lopen we het gebouw binnen en na de kaartjescontrole komen we een grote zaal binnen met discolicht en harde muziek. We lopen naar de bar waar we een shotje bestellen en opdrinken om vervolgens helemaal los te gaan op de dansvloer. Ze zingen keihard mee met de foute muziek terwijl we met de hele disco staan te springen. 'Doe jij wel een beetje rustig aan?!' roept Pascal bezorgd.
'Wat?!' roep ik omdat ik hem door de harde muziek niet verstaan heb.
'Of je wel een beetje rustig aan doet!'
'Je bent m'n moeder niet!' roep ik waarna ik naar de bar loop en nog een shotje neem. We dansen uren lang op de meest fantastische muziek en tegen een uur of elf maak ik voor de laatste keer aanstalten om naar de bar te lopen. 'Zou je dat nou wel doen?! Je kan helemaal niet tegen alcohol!' roept Pascal als hij me tegenhoud.
'Gast! Dit is waarschijnlijk de laatste keer, laat me nou gewoon!' roep ik terug.
'Ik heb het je moeder beloofd!'
'M'n moeder kan me rug op!' roep ik waarna ik mijn weg naar de bar vervolg om een laatste shotje te drinken. Ik loop terug de dansvloer op waar ik verder ga met dansen. 'Hoef jij niks meer dan?!' vraag ik.
'Nee, ik wil helder blijven voor het geval er iets met je gebeurd!'
'Ach joh, met mij gebeurt niks!'
'Kunnen we niet beter naar huis gaan?!'
'Wat?! Hoezo?!'
'Ik vind het wel goed geweest, het is half 1!'
'Oké dan!' antwoord ik waarna we samen de disco uitlopen. Ik ben inmiddels zodanig lam en moe dat Pascal het niet aandurft me achterop zijn fiets mee te nemen, waardoor we dus lopend naar huis gaan.
Als we langs het parkje lopen, weet ik weer waar ik ben. Mijn huis is hier om de hoek. We lopen langzaam maar zeker richting mijn huis als ik ineens stil blijf staan. 'Kiki, gaat het wel?' vraagt Pascal en vlak daarna val ik neer. Hij gooit zijn fiets in het gras en komt naast me zitten. 'Kiki! Hoor je me?' vraagt Pascal waarna hij volledig in paniek om zich heen kijkt. Ik open langzaam mijn ogen en voor ik het weet lig ik te kotsen. Pascal pakt mijn telefoon uit mijn tas en ontgrendeld hem met mijn vingerafdruk. Terwijl hij mijn mond schoonveegt met een zakdoekje, belt hij mijn moeder die er zo snel mogelijk aan komt.
Nog geen vijf minuten later rijd mijn moeder haar auto langs ons en zet ze hem naast ons neer. Ze stapt uit en komt naar ons toe gelopen. 'Ik heb echt op haar gelet, maar ik kon haar niet tegenhouden' zegt Pascal verontschuldigend.
'Ik weet het, ze is zelf zo eigenwijs' zegt mijn moeder, 'Kiki, hoor je me?' Mijn ogen zijn open, maar er is geen verder contact. 'Kiki!' roept mijn moeder waarna ik haar met verschrikte ogen aankijk, 'daar ben je weer'
'Jezus, wat een chaos' zeg ik onverschillig.
'Kom op, we gaan naar huis' zegt mijn moeder terwijl ze me omhoog hijst en in de auto zet. Ze sluit de deur en loopt naar Pascal toe die net zijn fiets heeft opgeraapt. 'Ik had haar gewoon moeten tegenhouden' zegt hij nogmaals.
'Je had haar niet kunnen tegenhouden' zegt mijn moeder.
'Natuurlijk wel'
'Pascal, kijk me aan,' ze pakt zijn handen en ze kijken in elkaars ogen, 'het is niet jouw schuld'
'Maar..' zegt Pascal met tranen in zijn ogen.
'Jij kan hier niets aan doen, ze heeft het allemaal aan zichzelf te danken. Het is niet jouw schuld. Duidelijk?' zegt mijn moeder waarop hij knikt, 'red je het zelf naar huis'
'Ja hoor'
'Goed,' mijn moeder loopt naar haar auto toe, 'het komt allemaal goed' zegt ze nog waarna ze instapt. Pascal en ik zwaaien naar elkaar en we rijden allebei naar huis toe.