Stormkind.

Deel 41.

We lopen met de verpleegkundige naar de kamer waar de MRI-scan gemaakt gaat worden, ze gaat ons voor de kamer in en mijn moeder en ik volgen. Ik ga tegen het bed aan staan terwijl de verpleegster achter me het bed gereed maakt. 'Kom maar' zegt ze na een tijdje terwijl ik al een paar minuten met vochtige ogen naar de grond staar. Ik ren huilend naar de deur toe en in een reflex komt mijn moeder naar me toe en houd ze me tegen. Ze houd me stevig vast en langzaam maar zeker word ik rustig. 'Het komt goed lieverd, het is maar eventjes. Hierna ben je weer klaar' zegt mijn moeder geruststellend.
'Ik wil niet' zeg ik als ik haar bang aankijk.
'Het komt goed liefje, voor je het weet is het weer voorbij. Oké?'
'Oké' antwoord ik en ik ga op het bed liggen. Mijn moeder loopt met de verpleegkundige en kijkt toe hoe ik de scan in ga.
Even later lig ik op mijn kamer, het is stil en mijn moeder probeert een gesprek aan te knopen. 'Hij heeft wel veel voor je over' zegt ze.
'Ja, het is echt een schatje. Als er iets is, komt hij zo snel als hij kan en we zitten vaak op één lijn' antwoord ik.
'En hij ziet er altijd netjes en verzorgt uit'
'Oh, en hij heeft een geurtje van Calvin Klein en die ruikt zo ontzettend lekker'
'Je vader hield ook van Calvin Klein, dat zijn goede luchtjes hoor'
'Er zijn zeker wel overeenkomsten tussen Pascal en papa'
'Ze zeggen wel eens dat je valt op mensen waar je een voorbeeld in herkent'
'In dit geval zou dat best kunnen kloppen, hij houd ook van Romantiek, maar niet te overdreven, hij is zorgzaam en hij weet precies wat ik leuk vind'
'Laat me raden, hij is ook gek op kerst?'
'Kerst? Nee, dat deelt hij niet met papa. Pascal heeft een hekel aan kerst'
'Echt? Hij leek me nou echt zo'n type dat in november al kerstmuziek luistert'
'Nee, totaal niet. Als hij een ergernis aan mij zou hebben, dan zou dat het zijn. We hebben niet voor niks de afspraak gemaakt dat ik pas kerstmuziek mag luisteren na Sinterklaas'
'Dat komt wel overeen met de afspraak die ik met je vader had'
'Jij hebt ook een hekel aan kerst hè?'
'Oh! Verschrikkelijk, die kerstboom, die uren in de keuken, van mij hoeft dat niet'
'Dat kerstgevoel zal ik dan wel van papa hebben'
'Dat weet ik wel zeker'
'Maar Pascal gaat wel ieder jaar naar het kerstgala toch?'
'Ja, omdat hij van mij mee moet'
'Echt? Ik dacht dat dat zo'n feestbeest was'
'Pascal? Totaal niet. Ik moest hem altijd meesleuren naar het kerstgala'
'Oh, dan kon jij hem in z'n sexy smoking zien'
'Smoking? Pascal? Die gozer heeft alleen joggingsbroeken, spijkerbroeken en oversized truien in z'n kast. Op het kerstgala kwam die in een spijkerbroek met foute kersttrui'
'Ik dacht dat hij zo om zijn uiterlijk gaf'
'Nou, dat valt echt wel mee hoor' zeg ik en we beginnen te lachen. De deur gaat open en een serieuze dokter Van der Hoog komt binnen. Verschrikt kijken mijn moeder en ik hem aan, we zien aan zijn blik dat er iets mis is. 'Ik wil de gezelligheid niet verstoren, maar ik ben bang dat ik slecht nieuws heb,' er valt een stilte, 'op de MRI hebben we uitzaaiingen gezien'
'Hoe erg is het?' vraag ik ernstig.
'De kanker heeft zich zodanig verspreid dat we er niks meer aan kunnen doen'
'Zegt u nu dat ik dood ga?'
'Het spijt me'
'Maar kunnen jullie dan helemaal niks meer doen?' vraagt mijn moeder angstig.
'We kunnen het rekken met chemo'
'Nee, dat wil ik niet' zeg ik vastberaden.
'Wat?!' zegt mijn moeder boos en verbaast.
'We kunnen het wel uitstellen, maar daar wordt het echt niet beter of makkelijker door'
'Jij gaat gewoon door met die chemo, hoor je me?! Ben je helemaal gek geworden!'
'Oké, maar niet vandaag' zeg ik en mijn behandelend arts maakt me los waarna ik opsta en met mijn moeder het ziekenhuis uitloop. Samen stappen we in de taxi en gaan we naar huis.