Stormkind.

Deel 56

Kwaad gooit hij zijn fiets voor de deur neer en met een harde klap van een dichtslaande deur, komt hij het huis binnen. 'Oma miste je al, ze was zwaar teleurgesteld' zegt zijn vader.
'Oma kan ik over twee weken ook weer zien en dan zal ik het haar uitleggen' antwoord Pascal.
'Ik snap niet waarom je een jong meisje boven je oma verkiest, misschien is het over een paar weken wel weer uit'
'Maak je geen zorgen hoor pap, ik zal haar niet meer zien!'
'Zo bedoeld papa het niet' zegt zijn moeder.
'Maar ik wel, dit was de laatste keer dat ik haar zag!'
'Pascal, we zijn blij dat jullie zo gelukkig zijn'
'Waren zal je bedoelen'
'Je had het voor ons niet uit hoeven maken'
'Wie zegt dat ik het heb uitgemaakt? Ze is en blijft de liefde van mijn leven en er is niemand die haar kan vervangen'
'Maar wat is dan het probleem?'
'Het probleem is dat de kanker haar kapot heeft gemaakt!'
'Ze was echt ziek?' vraagt zijn vader als hij opkijkt van zijn krant.
'Ja, zoiets verzin ik toch niet?!'
'Maar wat had ze dan?' vraagt zijn moeder.
'Ze had een tumor die d'r kop heeft overgenomen. Ze heeft ertegen gevochten, maar ze kon niet meer!' roept Pascal waarna hij in huilen uitbarst.
'Lieverd toch, hoe kan dat nou? Ik heb nooit iets aan haar gemerkt als ze hier was' troost zijn moeder.
'Omdat ze niemand wilde opzadelen met haar problemen en omdat ze niet wilde dat mensen haar zielig gingen vinden. Kiki wilde gewoon normaal behandeld worden, ondanks haar ziekte en de pijn die ze leed'
'Het spijt me zo' zegt zijn moeder.
'Het spijt mij ook jongen, als ik dit had geweten' zegt zijn vader uiteindelijk, waarna hij zijn zoon omhelst.

Mijn moeder is intussen ook thuis aangekomen waar ze rustig de deur opent en het huis binnenstapt. Ze loopt de woonkamer binnen en ziet haar zus en dochter aan de keukentafel zitten. Ze hangt haar jas op en loopt met betraande ogen naar ze toe. 'Lieverd toch,' zegt haar zus als ze opstaat waarna mijn moeder haar tranen laat gaan in de armen van haar zus, 'het is beter zo'
'Ik weet het' zegt mijn moeder waarna Tessa zich mengt in de omhelzing.
'Het komt goed mama, je hebt mij nog' zegt ze om mijn moeder gerust te stellen.
'Natuurlijk komt het goed. Alles komt altijd weer goed' zegt mijn moeder waarna haar zus afscheid neemt en het huis verlaat. Mijn moeder en zusje gaan samen in het tweepersoonsbed van mijn moeder liggen, waar ze samen in slaap vallen.