Stormkind.

Deel 48.

Ik zet mijn fiets weer voor het raam en stap het huis binnen waar mijn moeder op me zit te wachten. 'Hoe was het lieverd?' vraagt ze.
'Kut, zoals altijd eigenlijk' antwoord ik.
'Luister lieverd,' zegt mijn moeder als ze naar me toe komt lopen en mijn handen vastpakt, 'ik denk dat we Tessa moeten vertellen wat er aan de hand is met je'
'Wat? Waarom?'
'Tessa is niet achterlijk en ze heeft recht op de waarheid'
'Oké, misschien is het inderdaad verstandig haar in te lichten over de situatie. Met haar autisme zou ze helemaal flippen en zo kan ze zich er misschien een soort van op voorbereiden'
'Precies'
'Ik ga haar wel even halen' zeg ik en even later kom ik met mijn zusje de trap af lopen.
'Kiki, wat is er nou?' vraagt ze nieuwsgierig.
'Mama en ik willen gewoon even met je praten'
'Waarom? Ik heb toch niks fout gedaan?'
'Nee lieverd, jij hebt niks fout gedaan. Er is gewoon iets dat je moet weten'
'Wat dan?'
'Ga even zitten' zeg ik en we gaan naast elkaar op de bank zitten terwijl onze moeder naast ons in een stoel zit.
'Liefje, Kiki moet jou iets heel belangrijks vertellen' zegt mijn moeder en ik kijk haar aan.
'Ja, ik wil je niet bang of overstuur maken, maar het gaat niet zo goed met mij'
'Wat bedoel je?' vraagt mijn zusje serieus.
'Ik ben ziek'
'Maar dat geeft toch niet? Gewoon even slapen en dan voel je je weer beter'
'Nee lieverd, was het maar zo makkelijk. Ik ben heel erg ziek en ik ga niet meer beter worden'
'Maar dan kan je toch gewoon medicijntjes innemen?'
'We hebben alle mogelijke medicijntjes al geprobeerd, maar ze werken niet meer'
'En nu?'
'Nu ga ik over een paar daagjes of weekjes naar papa toe'
'Maar, dan ben je niet meer hier?'
'Nee'
'Dus dan kan ik je niet meer knuffelen?'
'Ik ben bang van niet'
'En ook niet meer met je spelen?'
'Nee, ik zal hier niet meer in huis rondlopen liefje. Ik wou dat ik dat kon, maar dat gaat niet'
'Maar, word jij dat ook een sterretje?'
'Ja, net zoals papa'
'Maar dan kan ik je wel elke dag zien!'
'Ja, dan kan je me wel elke dag zien'
'Het geeft niet Kiki,' zegt mijn zusje en de tranen rollen over mijn wangen, 'ik hou van jou'
'Ik ook van jou liefje, ik ook van jou' zeg ik terwijl ze me omhelst. Ze laat me weer los en loopt rustig de trap op om weer met haar Barbies te gaan spelen. 'Zie je wel, het valt best mee' zegt mijn moeder als ze me troost.
'Ja, gelukkig heeft ze haar kinderlogica nog' zeg ik en ik begin te lachen.
'Kinderen zien dat inderdaad allemaal veel positiever in gelukkig'
'Konden wij dat maar, dat zou alles vele malen makkelijker en onbezorgder maken'
'Wat zou het leven dan ineens makkelijk zijn'
'Inderdaad,' zeg ik waarna ik opsta en de trap op loop, 'ik ga even liggen'
'Is goed liefje' zegt mijn moeder en ze blijft alleen achter. Ze pakt haar telefoon en belt mijn tante. 'Hey zusje,' wordt er aan de andere kant van de lijn gezegd.
'Hey,' zegt mijn moeder met een snik in haar stem.
'Wat is er aan de hand? Is alles goed daar?'
'Prima, alleen Kiki gaat momenteel zo snel achteruit. Ze is snel moe en haar emoties zijn ook weer niet te peilen'
'Ik kom vanavond wel even langs'
'Is goed, zie ik je dan' zegt mijn moeder en ze hangt op waarna ze eten kookt voor haar en Tessa. Zelf eet ik vrij weinig meer, omdat zelfs dat me te veel moeite kost.