Stormkind.

Deel 24.

De deurbel gaat als mijn moeder de kamer in komt gelopen. Ze opent de deur en laat hem binnen. 'Kiki, ik moet met je praten' zegt Pascal.
'Volgens mij zijn wij wel uitgepraat' antwoord ik zonder hem aan te kijken.
'Kom, we gaan samen een stukje lopen. Het is niks,' ik sta op, kleed me warm aan en loop met hem mee naar buiten.
'Hoe zit het dan wel?' vraag ik als ik de deur achter me dicht heb gedaan.
'Die foto is genomen aan het begin van het schooljaar, ik was nieuw op school en zij was de eerste die me aansprak. Ik behoorde tot haar vriendengroep en ze voelde meer voor mij terwijl ik er eigenlijk net achter was gekomen dat zij niet degene was met wie ik bevriend wilde zijn. De meisjes wilde allemaal naast me zitten, begonnen uit het niets met me te praten over de liefde, terwijl ik totaal niet geïnteresseerd was. En toen, ineens uit het niets, alsof ik niks van je bestaan afwist, zat je daar achterin de klas'
'En jij kwam naast me zitten'
'Ze waarschuwde me voor je, dat je stonk, dat je een vieze trut was die rechtstreeks uit een moeras was gekomen'
'Maar ondanks dat kwam je toch naast me zitten'
'Godzijdank wel, anders had ik nooit geweten hoe leuk jij was'
'En al die meisjes keken ons na, of eigenlijk keken ze jou na'
'Ze zijn al die tijd jaloers geweest'
'Op het feit dat ik verkering had met de knapste jongen van de school'
'En dat allemaal omdat jij mij begreep, omdat jij mij liet uitpraten en omdat jij bent zoals ik ben'
'En dan blijk ik ziek te zijn'
'Maar daar kan jij niks aan doen. Het maakt me niet uit of je ziek bent of niet, ik hou van je zoals je bent. Ik wil bij je zijn als het goed met je gaat, maar ook als je ontzettend ziek bent'
'En je komt iedere keer weer terug als ik je scheldend mijn huis uit heb gezet'
'En dat zou ik nooit doen als ik niet zo ontzettend van je zou houden'
'Ik ben zo vreselijk tegen je uitgevallen'
'Maar daar kan jij niks aan doen, je hebt je ziekte niet in de hand. Ik neem het je niet kwalijk. Ik wil eigenlijk gewoon ieder moment van de dag bij je zijn, als je pijn hebt, als je rust gevonden hebt, als je niet weet wat je met jezelf aan moet, als je gelukkig bent en zelfs als je slaapt. Ik denk dag en nacht aan je, dan vraag ik me af hoe je je voelt, of het goed met je gaat, of je slaapt, waar je aan denkt...'
'Ik hou zo ontzettend veel van jou'
'Ik hou nog veel meer van jou,' zegt hij waarna we elkaar kussen, 'ik breng je naar huis'
'Ik kan heus wel zelf de weg naar huis terugvinden'
'Ik wil zeker weten dat je veilig thuiskomt,' ik blijf stilstaan als we net de weg over steken terwijl Pascal nog een paar stappen zet. Hij kijkt om terwijl hij midden op de straat staat en ziet hij me op de weg staan. 'Gaat het wel met je?' vraagt hij bezorgd terwijl hij een paar stappen naar me toe zet. Ik val neer met een harde klap en met mijn hoofd raak ik de stoeprand. Bloed komt op de straat terecht en na een korte bewusteloosheid probeer ik op te staan. 'Voorzichtig lieverd, je bloed' zegt hij en met zijn hulp sta ik op. Samen lopen we voorzichtig naar mijn huis waar Pascal aanbelt. Mijn moeder opent de deur, schrikt van mij en neemt me van Pascal over. Hij loopt achter mijn moeder en mij aan. 'Wat is er gebeurd?' vraagt mijn moeder bezorgd als ze me op een stoel neerzet.
'Ze viel uit het niets neer' antwoord Pascal.
'Ga jij maar naar huis, het komt wel goed met haar' zegt mijn moeder als ze de EHBO doos en pijnstillers uit de kast pakt. Pascal loopt de deur uit en als de deur in het slot valt komt mijn moeder met een glas water uit de keuken lopen. 'Heb je pijn?' vraagt ze.
'Nee,' antwoord ik en ik sta op, 'het is niks'
'Je moet even gaan zitten, het bloed nog steeds'
'Dat stopt vanzelf wel'
'Lieverd, laat me er nou even naar kijken' zegt mijn moeder waarna ik weer ga zitten. Ze neemt naast me plaats en begint met het wegvegen van het bloed dat zich over mijn gezicht verspreid heeft. Mijn moeder doet betadine op de wond en plakt er vervolgens een pleister op. 'Hier, voor de pijn' zegt mijn moeder als ze me een pilletje en een glas water aangeeft.
'Ik voel niks, dus ik hoef die zooi niet' zeg ik als ik het op ze tafel zet en opsta. Ik pak mijn jas weer van de kapstok en trek hem aan.
'Waar ga je naartoe?'
'Naar Pascal'
'Dat lijkt me niet verstandig'
'Je bent veel te bezorgd, wat kan er in godsnaam gebeuren? Hij woont maar een paar straten hier vandaan'
'Ik breng je'
'Nee, ik ga zelf'
'Doe je dan wel voorzichtig? En bel je me als er iets is?'
'Ja mam' zeg ik ongeïnteresseerd en ik loop de deur uit naar Pascal toe.